Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Κάτι βαθύ…

… αναδεύει κάθε τόσο την ψυχή μερικών Αμερικανών και δεν την αφήνει σε ησυχία. Δεν τους φτάνουν οι πόλεμοι που κάνουν σε ξένες χώρες, θέλουν να κάνουν πόλεμο και στη δική τους. Όπως διαβάζουμε στο πρακτορείο Σκριπς Χάουαρντ, κάποιοι ξαναπολεμούν τον Εμφύλιο Πόλεμο στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνιας. Αφορμή στάθηκε ένα άγαλμα του Αβραάμ Λίνκολν, που ένας ιστορικός σύλλογος θέλησε να τοποθετήσει σε κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία υπήρξε το προπύργιο των Νοτίων. Οι οργανώσεις τους, που υπάρχουν ακόμη και έχουν γίνει καταφύγιο κάθε λογής ακραίων στοιχείων, έχουν κινητοποιήσει τον πληθυσμό: «Τι γυρεύει ένας πρόεδρος των Γιάνκηδων στην πρωτεύουσά μας;» λένε. «Τι γυρεύει εδώ ο πιο διαβόητος εγκληματίας πολέμου της χώρας, αυτός ο μαρξιστής;» (και ας ήταν ήδη ο Λίνκολν δύο χρόνια πεθαμένος το 1867, όταν ο Κάρολος Μαρξ δημοσίευσε τον πρώτο τόμο τού «Κεφαλαίου» του). «Άραγε πώς θα ένιωθαν οι Νεοϋορκέζοι αν τους έστηναν ένα άγαλμα του Οσάμα Μπιν Λάντεν πάνω στα ερείπια του Γουέρλντ Τρέιντ Σέντερ;» εξηγούν στους κατάπληκτους δημοσιογράφους.

Αν κάποιοι…

… επιφυλάσσουν τέτοια μεταχείριση στον Αβραάμ Λίνκολν, όποιοι τολμούν να διαφωνούν με τον πόλεμο στο Ιράκ θα ήταν ουτοπικό να περιμένουν καλύτερη. Την ώρα λοιπόν που οι πραιτωριανοί του προέδρου Μπους ετοιμάζονται να πηδήξουν στα χαρακώματα, κραυγάζουν υστερικά, κολλώντας στους διαφωνούντες τη «ρετσινιά» του υποστηρικτή του Σαντάμ. Ακόμη και σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες ένας «εμφύλιος πόλεμος» έχει ξεσπάσει μεταξύ των αρθρογράφων. Παρατηρείται μάλιστα το εξής παράδοξο: στη μια σελίδα ένας αρθρογράφος, όπως ας πούμε ο Ουίλιαμ Σαφάιρ, να ξερνάει χολή κατά των ειρηνιστών, και στην αντικρινή σελίδα η εφημερίδα του, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», να γράφει: «Επειδή οι συνέπειες ενός πολέμου είναι τόσο τρομερές και το κόστος της ανασυγκρότησης του Ιράκ τόσο μεγάλο, δεν συμφέρει τις ΗΠΑ να συγκρουστούν με το Ιράκ χωρίς ευρεία διεθνή υποστήριξη».

Οι διαφωνούντες…

… κατηγορούνται ως αντιαμερικανοί, απάτριδες και αποστάτες. Ο Κόλιν Πάουελ, που ξαφνικά έγινε ο αρχάγγελος της στρατιωτικής επέμβασης, τη γλίτωσε την τελευταία στιγμή. Μόλις πέρυσι, όταν ήταν ακόμη «επαμφοτερίζων», δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαδί εκείνοι που δεν μπορούν να συγκρατήσουν την όρεξή τους για πολέμους, τους οποίους άλλοι πολεμούν και στους οποίους άλλοι πεθαίνουν για λογαριασμό τους.

Η ειρωνεία…

… είναι πως η επιχειρηματολογία των μιλιταριστών θυμίζει έντονα κάτι από σταλινισμό: όποιος μιλάει για ειρήνη, «αντικειμενικά» γίνεται και αυτός ένας σύμμαχος του Σαντάμ. «Αντικειμενικά». Πόσες δίκες δεν έστησε η Ιστορία γύρω από αυτήν τη λέξη. Και πόσοι διαφωνούντες δεν οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα, επειδή, «αντικειμενικά», η διαφωνία τους σήμαινε πως ήταν με τη μεριά των εχθρών. Μα οι «εχθροί» που θα πλημμυρίσουν σήμερα τους δρόμους στις πρωτεύουσες όλου του κόσμου παραείναι πολλοί για να χωρέσουν σε στρατόπεδα.