ΚΑΡΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

Πρόσωπα Μια ζωή σαν παραμύθι

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Κάρλος Παυλίδης: Η Γαλλία είναι η πιο ωραία χώρα, είναι η χώρα που με δέχθηκε

Νάνος και κλόουν του Μαγικού Τσίρκου εδώ και τριάντα χρόνια, ο Κάρλος Παυλίδης έζησε στα νιάτα του μια απίστευτη ιστορία. Δούλευε τότε σε ένα ουγγαρέζικο τσίρκο. Ήταν η εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Δουλειά του ήταν να οδηγεί τους ελέφαντες του τσίρκου από τη μια πόλη στην άλλη, γιατί το τσίρκο ήταν φτωχό και δεν διέθετε φορτηγά. Και ο Κάρλος ξεκινούσε αξημέρωτα για να τους οδηγήσει από τους δρόμους. Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, το παράξενο καραβάνι με τους ελέφαντες δεμένο τον έναν πίσω από τον άλλον και τον Κάρλος μπροστά, βρέθηκε σ' ένα τροχαίο ατύχημα. Άνθρωποι προσπαθούσαν να βγάλουν από τα συντρίμμια την οδηγό, που είχε τραυματιστεί σοβαρά. Δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Αμέσως ο Κάρλος έστρωσε τους ελέφαντες στη δουλειά. Γύρισαν το αυτοκίνητο και η γυναίκα σώθηκε.

Μερικές μέρες μετά, στο νοσοκομείο όπου βρισκόταν, ζήτησε τον Κάρλος. Ήταν μια πολύ ωραία γυναίκα. Μια κόμισσα, από μεγάλη τσέχικη οικογένεια. «Μου σώσατε τη ζωή! Ζητήστε μου ό,τι θέλετε, θα σας το δώσω», του είπε. «Θέλω ένα παιδί από εσάς!», της απάντησε εκείνος, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Λίγες εβδομάδες αργότερα, αφού η γυναίκα είχε αναρρώσει από τον σοβαρό τραυματισμό της, του δόθηκε. Και ο Κάρλος έγινε στα 17 του μπαμπάς μιας θυγατέρας που είναι σήμερα γιαγιά.

Αυτή η ιστορία δεν έχει σχέση με τη μουσική παράσταση που έχει ανεβάσει ο Ζερόμ Σαβαρύ στην Οπερά Κομίκ του Παρισιού με πρωταγωνιστή τον Κάρλος και τίτλο «Η πάντα Ωραία και το μικρούλι Τέρας», θα μπορούσε όμως να είναι ένα παραμύθι. Όπως άλλωστε και η υπόλοιπη ζωή τού Κάρλος. Ελλάδα, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Σενεγάλη, Μαλί… ο Κάρλος Παυλίδης ξεκίνησε από έξι χρόνων τη ζωή του νομάδα. Ήταν ένα από τα παιδιά του εμφυλίου που οδηγήθηκαν στη Γιουγκοσλαβία. «Μας πήγαν σαν να ήμασταν πρόβατα», αφηγείται σήμερα. «Περάσαμε το βουνό μέσα στο καταχείμωνο. Δεν φορούσα παπούτσια, είχα δέσει ένα κομμάτι δέρμα γύρω από τα πόδια μου». Τον πήγαν μετά στην Πολωνία, όπου έζησε χρόνια από ορφανοτροφείο σε ορφανοτροφείο. Και τα καλοκαίρια δούλευε για χαρτζιλίκι στο τσίρκο.

Το 1965 οι πόρτες της Ελλάδας άνοιξαν για τον Κάρλος, ο οποίος είχε ξεχάσει πια τη μητρική του γλώσσα. Επέστρεψε όμως, βρήκε μια δουλειά ηλεκτρολόγου, αλλά τον απέλυσαν γιατί η χούντα τον υποψιάστηκε για κομμουνιστικές συμπάθειες… Έφυγε για την Αφρική, διέσχισε με φορτηγό τη Σαχάρα, δούλεψε ως σχοινοβάτης, επέστρεψε στην Πολωνία όπου σατίρισε επί σκηνής έναν υπουργό και τον απέλασαν, βρήκε καταφύγιο στο Παρίσι, βυθίστηκε στην ατμόσφαιρα των καφέ, ερωτεύτηκε σαν έφηβος. «Είναι η πιο ωραία χώρα», λέει σήμερα για τη Γαλλία. «Είναι η χώρα που με δέχθηκε».