Αγάπα τον κλώνο σου…

Μισέλ Ουελμπέκ. Θέλει να κλωνοποιηθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα

Μισώ τον πατέρα μου, τα αισθήματά μου για τον γιο μου είναι μπερδεμένα και σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Θέλω όμως να κλωνοποιηθώ όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Είναι η μόνη παρηγοριά που μου προσφέρει η επιστήμη ενάντια στον θάνατο.

Δεν μου αρέσει ο εαυτός μου. Τρέφω γι' αυτόν μόνο ένα ίχνος συμπάθειας και ακόμη λιγότερη εκτίμηση. Και το χειρότερο… μού είναι σχεδόν αδιάφορος. Ως έφηβος και νέος άνδρας ήμουν πραγματικά εγώ, αλλά αυτό δεν ισχύει πια. Και μόνο η σκέψη να αφηγηθώ μια προσωπική ιστορία με πλήττει αφάνταστα. Πολλές φορές αναγκάζομαι απλώς να λέω ψέματα.

Ωστόσο, δεν μετάνιωσα ποτέ που απέκτησα παιδιά. Θα μπορούσα ακόμη να πω ότι αγαπώ τον γιο μου και τον αγαπώ ακόμη περισσότερο όταν αναγνωρίζω σε αυτόν δικά μου ελαττώματα. Ακόμη περισσότερο χαίρομαι όταν βλέπω σε αυτόν χαρακτηριστικά συχνά αξιοκαταφρόνητα, μόνο και μόνο επειδή είναι δικά μου, και πάλι όχι εντελώς δικά μου γιατί συνειδητοποιώ ότι κάποια προέρχονται ξεκάθαρα από τον πατέρα μου.

Από την άλλη, θλίβομαι όταν διακρίνω στον γιο μου γνωρίσματα που μου είναι εντελώς ξένα και παραπέμπουν σε μια αυτόνομη προσωπικότητα (ίσως η επιρροή της μητέρας του, το γεγονός ότι άλλαξαν οι καιροί, απλώς η ατομικότητά του). Τότε ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι αυτό που θα αφήσω πίσω μου δεν είναι παρά μια ατελής και ξεθωριασμένη εικόνα του εαυτού μου.

Προσδοκίες. Ασφαλώς και θα κλωνοποιηθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα, όπως και όλοι μας άλλωστε, με οποιοδήποτε τίμημα, ηθικό ή χρηματικό. Τι αξίζει περισσότερο από την αναπαραγωγή; Θα αποκτήσω δυο τρεις κλώνους, όπως αποκτούν άλλοι δυο τρία παιδιά. Είμαι ώριμος πια και θα γίνω υπεύθυνος πατέρας. Θα διασφαλίσω στους κλώνους μου μια καλή παιδεία και έπειτα θα πεθάνω. Δεν θα φύγω ευχαριστημένος γιατί δεν θέλω να πεθάνω. Με τους κλώνους μου όμως θα έχω εξασφαλίσει κατά κάποιον τρόπο την «επιβίωσή» μου, όχι βέβαια απόλυτα αλλά ασφαλώς περισσότερο από ό,τι με τα κοινά παιδιά. Προς το παρόν, αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει η τεχνολογία σήμερα.

Δεν μπορώ, βέβαια, να προβλέψω εάν οι κλώνοι μου θα περάσουν τους πρώτους μήνες της ύπαρξής τους σε μια γυάλα και αυτό κάπως με στενοχωρεί. Μου αρέσουν οι γυναίκες και η ελαστικότητα του γυναικείου κόλπου. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν παράγοντες ασφάλειας και τεχνικές προδιαγραφές που πρέπει να τηρηθούν και κατανοώ πλήρως τους λόγους που σταδιακά μάς οδηγούν στην «κυοφορία της γυάλας», αλλά επιτρέπω στον εαυτό μου μια δόση νοσταλγίας και αναρωτιέμαι εάν τα λατρευτά μου «παιδιά» θα γουστάρουν το σεξ. Για το καλό τους, το ελπίζω. Στη ζωή υπάρχουν λίγες ηδονές και ελάχιστες από αυτές είναι ακίνδυνες.

Χωρίς ομφαλούς. Εάν οι κλώνοι μου αναπτυχθούν σε γυάλα, θα γεννηθούν χωρίς ομφαλούς. Δεν ξέρω ποιος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη φράση «λογοτεχνία της ομφαλοσκόπησης», αλλά ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το κλισέ. Ποιο είναι το ενδιαφέρον σε μια λογοτεχνία που μιλάει τάχα για την ανθρωπότητα αποκλείοντας κάθε προσωπικό παράγοντα;

Καθώς γράφω, «ατενίζω» κυριολεκτικά και μεταφορικά τον ομφαλό μου. Η αναδιπλωμένη αυτή σάρκα κουβαλά το σημάδι μιας τομής, ενός βιαστικά δεμένου κόμπου, την ανάμνηση του ψαλιδιού που με έφερε στον κόσμο και μου είπε να φροντίζω τον εαυτό μου. Ούτε κι εσείς θα διαφύγετε την ανάμνηση αυτή. Γέροι ακόμη, θα διατηρείτε άθικτη την τομή στην κοιλιά σας. Και από εκεί ανά πάσα στιγμή τα σωθικά σας μπορεί να ξεχυθούν στην ατμόσφαιρα…