Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ελλάδα :: Πολιτικό ρεπορτάζ

( η νότια κορέα ξεσπαθώνει στη... βαγδάτη :: 14-03-2003) 

Η Νότια Κορέα ξεσπαθώνει στη… Βαγδάτη

ΓΙΑΝΝΗΣ Ε. ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Σε άλλες εποχές αυτό θα φαινόταν απίστευτο. Αντιπροσωπεία της Βουλής της Νοτίου Κορέας, αποτελούμενη από βουλευτές και του κυβερνώντος κόμματος και της αντιπολίτευσης, να δίνουν συνέντευξη Τύπου στη Βαγδάτη και να «τα βάζουν» με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπους και τις ΗΠΑ!

Και όμως, χθες το μεσημέρι, στο Κέντρο Τύπου, μπροστά σε ένα «δάσος» από μικρόφωνα, το έζησα κι αυτό. Πήρα μάλιστα, σε σχετική ερώτηση των «ΝΕΩΝ», την ακόλουθη απάντηση από τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας, Song Young Gil μιας χώρας με… 37.000 Αμερικανούς στρατιώτες στο έδαφός της: «Μπορεί ο Σαντάμ Χουσεΐν να κατηγορείται για δικτάτορας, αλλά ποιος έδωσε το δικαίωμα στον πρόεδρο Μπους και στην αμερικανική κυβέρνηση να λέει ότι θα τον αλλάξει και μάλιστα διά της ένοπλης βίας. Την επιλογή μεταβολής του καθεστώτος μπορεί να κάνει μόνον ο ιρακινός λαός. Και εάν θέλουν το πετρέλαιο, έχουμε να προτείνουμε τόσον στον κ. Μπους όσο και στον κ. Μπλερ, να αρχίσουν διαπραγματεύσεις και συζητήσεις. Δεν μπορεί αυτή η όμορφη και ήρεμη πόλη της Βαγδάτης με τόσα εκατομμύρια πληθυσμό να βομβαρδιστεί. Όχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο!».

Χθες πάντως πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά και η κυκλοφορία στους δρόμους φαινόταν μικρότερη. Αυτή τη φορά όχι γιατί σκέφτονταν τον πόλεμο, αλλά γιατί στον μουσουλμανικό κόσμο γιορτάζουν μία από τις σημαντικότερες θρησκευτικές τους γιορτές, προς τιμήν του Moharan. Άλλωστε, όπως μου είπε ο τελευταίος ταξιτζής - κάθε πολίτης του Ιράκ κάνει τον ταξιτζή για να επιβιώσει - που με πήρε προχθές το βράδυ να με πάει στο ξενοδοχείο «Παλαιστίνη» (πρώην «Μεριντιέν») «δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε».

Και όταν τον ρώτησα «γιατί», απάντησε: «Είμαι συνταξιούχος δάσκαλος. Με λένε Μισάρ Σλαχ και έχω μεγάλη πείρα. Ζούμε τόσα χρόνια με πόλεμο. Το έχουμε συνηθίσει. Δεν είμαστε σαν εσάς, έρχεσθε για ένα - δύο μήνες και ανησυχείτε. Έπειτα δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να δεχθεί η ανθρωπότητα τον αφοπλισμό του Ιράκ, όταν την ίδια ώρα δεν επιβάλλει έναν αφοπλισμό στους Ισραηλινούς οι οποίοι δεν αφήνουν τους Παλαιστίνιους, όχι πατρίδα να έχουν αλλά να αναπνεύσουν».