«Ο αστυνομικός-πιστολέρο στιγμάτισε τη ζωή μας»

«Καθήλωσε τον Σωτήρη στο καροτσάκι και δεν έχει μετανιώσει. Αυτό είναι το χειρότερο», λένε τα παιδιά που έζησαν τον εφιάλτη

ΛΙΑ ΝΕΣΦΥΓΕ

«Ωριμάσαμε πριν από την ώρα μας. Ζήσαμε καταστάσεις που δεν ήταν της ηλικίας μας. Που δεν είναι για καμιά ηλικία. Πόσο μάλλον για παιδιά, δεκαεξάρηδες και δεκαεπτάρηδες. Ο Σωτήρης καθηλώθηκε στο αναπηρικό καρότσι και η σφαίρα του αστυνομικού-πιστολέρο στιγμάτισε το μυαλό μας και την υπόλοιπη ζωή μας».

Από πάνω αριστερά: Ο Κώστας, η Νένα, η Τασία, ο Γιάννης και ο Λάμπρος που δεν έφυγαν στιγμή από το πλευρό του άτυχου Σωτήρη (στη μέση)

Ο Σωτήρης, η Νένα, η Τασία, ο Λάμπρος, ο Κώστας και ο Γιάννης δεν είναι πια μόνο μια παρέα. Το βράδυ της 20ής Φεβρουαρίου του 2000, όταν βρέθηκε στον δρόμο τους ο απότακτος αστυνομικός Θεόδωρος Χαλουλάκος, η ζωή τους δέθηκε σε μια κοινή τραυματική εμπειρία. Με τον φόβο από τότε να τους καταδυναστεύει.

«Δεν έχει μετανιώσει και αυτό είναι το χειρότερο. Τόσος καιρός έχει περάσει και δεν έχει δείξει ούτε ίχνος μεταμέλειας για την καταστροφή που προξένησε. Για τον Σωτήρη, που καταδίκασε από τα 17 του χρόνια στην αναπηρία, δεν βρήκε ούτε μια λέξη συγγνώμης. Αντίθετα, με το ίδιο προκλητικό ύφος συνεχίζει να λέει τα ίδια, να προσπαθεί να βγει και από πάνω και να μας ενοχοποιήσει. Στον ίδιο τον Σωτήρη δεν δίστασε να κάνει μια χυδαία χειρονομία και από το ακροατήριο ακούσαμε απειλές του τύπου "φρόνιμα". Νιώθουμε ακόμα και τώρα την πίεση και τον φόβο».

Από εκείνο το βράδυ τα παιδιά που ήταν μαζί με τον Σωτήρη Κατσιώτη, τον ακολουθούν και μοιράζονται τις ώρες της ακροαματικής διαδικασίας. Παραμερίζοντας τους φόβους τους, έδωσαν όσες καταθέσεις τους ζητήθηκαν.

Σημαδεμένα χρόνια

Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές. «Κάθε φορά όμως με τις δίκες ζωντανεύουν οι μνήμες. Είναι ψυχοφθόρα διαδικασία», λέει ο Κώστας. Ήταν στη θέση του συνοδηγού εκείνο το βράδυ και έχει έντονες μνήμες.

Πιο ψύχραιμη φαίνεται η Νένα. «Τα παιδιά ερχόντουσαν στο σπίτι μου. Μια φιλική συγκέντρωση ήταν, δύο ημέρες μετά τα γενέθλιά μου. Από την παρέα γνώριζα καλά την Τασία και τον Λουκά που οδηγούσε το αυτοκίνητο. Ήταν 12 μετά τα μεσάνυχτα, δεν ήξεραν καλά το σπίτι μου στη Λούτσα και με πήραν τηλέφωνο με το κινητό για να τους παραλάβω. Κανονίσαμε να συναντηθούμε στην κεντρική διασταύρωση της Λούτσας. Πήγαμε με το μηχανάκι του Γιάννη για να τους παραλάβουμε. Τους είδαμε και τους είπαμε να μας ακολουθήσουν».

Οι δρόμοι τους με τον Χαλουλάκο συναντήθηκαν ενώ αυτός ερχόταν από τη Ραφήνα. Τους είδε, έκανε αναστροφή και τους ακολούθησε.

«Αυτά που λέει ότι μας καταδίωξε, ότι άναβε τα φώτα και έκανε νοήματα, είναι ψέματα. Τι καταδίωξη έκανε. Για ποιες ταχύτητες μιλάει. Σε μια πενηντάρα μηχανή είμαστε και πίσω μας ακολουθούσε με μικρή ταχύτητα το αυτοκίνητο με τα άλλα παιδιά. Με ένα μπουκάλι ποτό, αυτός φαίνεται ότι ζούσε σκηνές άγριας καταδίωξης. Και οι "επικίνδυνοι" που ακολουθούσε, δηλαδή εμείς, σε μικρή απόσταση σταμάτησαν μόνοι τους».

Η παρέα είχε ήδη φθάσει έξω από το σπίτι της Νένας με τον «Κάλαχαν» λαγωνικό να νομίζει ότι τους καταδιώκει.

«Σταμάτησε άτσαλα το αυτοκίνητο, τρεκλίζοντας πλησίασε το αυτοκίνητο και τράβηξε το Μάγκνουμ», περιγράφει ο Γιάννης.

«Με γουρλωμένα μάτια»

«Είδα κάποιον με γουρλωμένα μάτια, πρησμένο πρόσωπο και ξυρισμένο κεφάλι να χτυπά με το όπλο του το τζάμι του αυτοκινήτου μου. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι ήταν κακοποιός», λέει η Τασία. «Πανικοβλήθηκα και έπεσα πάνω στον Λουκά. Ήμουν τόσο θολωμένη που δεν κατάλαβα τι έλεγε. Αργότερα μου είπαν ότι φώναζε "Αστυνομία, κατεβείτε για έλεγχο"».

Ο Λουκάς, ο οδηγός του αυτοκινήτου, λέει: «Σήκωσα τις ασφάλειες και ενστικτωδώς έβαλα πρώτη. Ακούσθηκε ο πρώτος πυροβολισμός. Ακολούθησε ο δεύτερος».

Ο Κώστας, που ήταν δίπλα στον Σωτήρη, άκουσε την Τασία να ουρλιάζει. «Μόλις έπεσε ο πρώτος πυροβολισμός πρόλαβα και έπιασα τον Σωτήρη από το κεφάλι και τον έριξα στο κάθισμα για να τον προφυλάξω. Μετά ακούσθηκε και ο δεύτερος».

Θυμάται λεπτό προς λεπτό τη δραματική πορεία για το νοσοκομείο. «Ο Σωτήρης φώναζε, δεν αισθάνομαι τα πόδια μου. Κάνε υπομονή του έλεγα, από τον πανικό είναι. Και εγώ έχω παραλύσει και δεν τα αισθάνομαι. Μέχρι που είδα τα αίματα και κατάλαβα. Είκοσι λεπτά κάναμε να φθάσουμε στο νοσοκομείο. Πώς πέρασαν αυτά τα λεπτά. Καταχείμωνο και ο Σωτήρης να τρέμει και να έχει ιδρώσει».

Πίσω στη Λούτσα είχε μείνει ο πιστολέρο με τα άλλα δύο παιδιά. «Δεν ξέρω τι τον είχε πιάσει. Απειλούσε και φώναζε. Πείτε τους να γυρίσουν πίσω, θα κάνω μπλόκα σε όλη την Αγία Παρασκευή. Δεν θα προλάβουν να πάνε πουθενά. Δεν ξέραμε τότε ότι ο Σωτήρης είχε τραυματισθεί. Με το κινητό προσπάθησα να επικοινωνήσω με τα παιδιά. Μου άρπαξε το τηλέφωνο, φαίνεται ότι άκουσε για τον τραυματισμό και έφυγε. Πέταξε το όπλο στο αυτοκίνητό του και έφυγε με ταχύτητα», λέει η Νένα. Ο Γιάννης και η Νένα, αφού έμαθαν για τον τραυματισμό του Σωτήρη, ειδοποίησαν το Αστυνομικό Τμήμα. «Ύστερα από τρεις ώρες ήρθαν στο σημείο όπου έγινε το περιστατικό για έλεγχο. Η συμπεριφορά στο Τμήμα ήταν απαράδεκτη. "Πες μας τι έγινε", μου είπε ένας αστυνομικός, "γιατί θα πας σε αναμορφωτήριο για απόκρυψη στοιχείων"», λέει η Νένα.

Έπειτα από εννέα ημέρες ο δράστης εντοπίσθηκε, τα παιδιά τον αναγνώρισαν και συνελήφθη. «Ευτυχώς που ανέλαβε την υπόθεση η Γενική Ασφάλεια και αποκαλύφθηκε η ιστορία, ότι ήταν αστυνομικός», λένε τα παιδιά.

«Επιτέλους, αυτή τη φορά ήρθε η δικαίωση»

Παραμονή της απόφασης του Εφετείου και η παρέα βρισκόταν στο σπίτι του Σωτήρη. Η συζήτηση επέστρεψε τρία χρόνια πίσω, στις σκηνές του περιστατικού και στα όσα ακολούθησαν, σε μια αναδρομή-απολογισμό της ιστορίας. Λιγομίλητος, όπως ήταν πάντα, ο Σωτήρης έκανε μικρές παρεμβάσεις στη συζήτηση. Με αξιοπρέπεια και ωριμότητα. Τα παιδιά δεν έκρυβαν την πικρία τους. «Στο πρώτο δικαστήριο η ποινή ήταν δέκα χρόνια. Παγώσαμε με την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος μέχρι την επόμενη δίκη. Κυκλοφορούσε πάλι στα ίδια στέκια. Τον περασμένο Αύγουστο ο Σωτήρης τυχαία ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. Του φώναξε "κοίτα πώς με κατάντησες" και αυτός τον έβρισε», λέει η Νένα. «Αυτό που περιμένουμε τώρα από το δικαστήριο είναι μια δικαίωση. Τα χρόνια της ποινής δεν αποζημιώνουν κανέναν. Ούτε εμάς και πολύ περισσότερο τον Σωτήρη. Δέκα χρόνια για μια ζωή. Όσο για μας, και τον φόβο θα έχουμε και την ανασφάλεια», προσθέτει ο Γιάννης. «Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η ποινή δεν μπορεί να αλλάξει με περισσότερα χρόνια. Το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι θα γίνει. Να καλυφθεί τουλάχιστον αυτό το κενό», συμπληρώνει η Νένα. Στο σπίτι του Σωτήρη βρέθηκαν όλοι μαζί και χθες μετά την απόφαση του δικαστηρίου για δεκαετή φυλάκιση. «Επιτέλους, αυτή τη φορά ήρθε μια δικαίωση. Είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που μας κατάλαβαν», λένε με ανακούφιση.

«Νίκη» του Σωτήρη στο Πανεπιστήμιο

Η ελπίδα για τον πατέρα του Σωτήρη, Γιάννη Κατσιώτη, είναι να δει μια ημέρα το παιδί του να στέκεται στα πόδια του

Ο Σωτήρης από μικρός σκόπευε να σηκώνει ψηλά τον πύχη. Αθλητής στο μήκος, προπονούνταν συστηματικά από τα 15 χρόνια του.

Τα μετάλλια από τους αγώνες, μετά το τραγικό περιστατικό, τα άφησε στο υπόγειο του σπιτιού του και αποφεύγει να τα βλέπει. Μαζί τους έκρυψε και τις βιντεοκασέτες με τους αγώνες.

«Είναι ακόμα νωρίς», λέει ο πατέρας του Γιάννης Κατσιώτης. «Ο Σωτήρης φέτος επέστρεψε δυναμικά στις σπουδές του, στο πρώτο έτος της Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρά τα ψυχολογικά προβλήματα, έδωσε εξετάσεις και τα κατάφερε. Συγκέντρωσε βαθμολογία 19 και πέρασε και στο Πολυτεχνείο. Δυστυχώς στο Πολυτεχνείο δεν υπάρχει πρόσβαση για παιδιά με προβλήματα. Σε δημόσιο κτίριο δεν υπάρχει πρόβλεψη για ράμπα και αναγκάστηκε να κάνει μεταγραφή».

Η ελπίδα για τον Γιάννη Κατσιώτη είναι να δει μια ημέρα τον Σωτήρη να στέκεται στα πόδια του. Όλα αυτά τα χρόνια έδωσε μεγάλο αγώνα. Βρίσκεται σε ανοικτή επικοινωνία με ερευνητικά κέντρα από τη Γερμανία μέχρι τη Βραζιλία και τη Βόρεια Κορέα, περιμένοντας τις εξελίξεις.