Είμαι ιθαγενής, Aλέξης Σεβαστάκης από την "Αυγή":

Καταδιώκω ως ακυβέρνητος χοντροκόκαλος λύκος, με ηλικιωμένο μάλιστα πείσμα, όλους τους ακυρωτές των ημερών Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς, Φώτων, αυτούς που βαναυσούργησαν με νοθεία, με δάνεια χρώματα, με περιττώματα εικόνων, με άγνοια, όλους τους άρριζους, τους φυτευτούς διασκεδαστές, τους παχύρρευστους αμετροεπείς, όλους τους καγχαστές και τάχα υπεράνω των τάχα ευτελών εγκοσμίων, όλους τους ιερατείου αλχημιστές, όλους τους νεκροφανείς, τους δαχτυλοσείοντες τους μη αγαθούς, τους μη πονηρούς, τους μη εορτάζοντες. Είμαι ιθαγενής. Είμαι ευχολόγος. Είμαι εορτολάτρης. Οι πάνσοφοι παλαιοί δίδασκαν: "… Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος…".

ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ, Ε. Καρανσοπούλου από τα "Νέα":

"…Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας αρχίζει με τον γνώριμο τρόπο του να ξετυλίγεται, το μυαλό μου κάνει ''φλας'' 20 χρόνια πίσω, στον σύντροφο που έφυγε, αφού μ' έμαθε όλη τη γλύκα και την πίκρα της Ελλάδας, ''αυτό είναι, αυτό είναι η Ελλάδα, η Ευδοκία'' έλεγε - και βλέπαμε και ξαναβλέπαμε την ταινία του Δαμιανού… Κι έπειτα.. . έπειτα, σε μια βουβή συνεννόηση, όλοι παραμερίζουν για να χορέψει αυτός, ο φίλος μας που ξέρουμε πόσο καιρό αλλά έχουμε πια πάρει απόφαση πως δεν θα μάθουμε ποτέ, οι αφελείς θα αναρωτιούνται πώς συνδυάζονται τα ψυχρά νούμερα της Κοινότητας με τούτο το κορμί - και την ψυχή - που χορεύει πρωτοχρονιάτικα και παραμονές του 2000 κάπου στην Αθήνα. Άλλωστε, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γνώριζαν και δεν θα καταλάβαιναν ούτε αν τους λέγαμε πως σε τούτο εδώ τον χορό, αυτή την ώρα, ζει κι η ίδια η ευδοκία - διότι κανείς τους δεν σκέφτηκε ποτέ πως κάθε αντρικό κορμί που χορεύει ξημερώματα μονάχο, κρύβει σε κάποια γωνίτσα του μία ευδοκία…".