Φτου μη… σας ματιάσω

γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΥΧΑΛΑΣ

Πριν από δύο εβδομάδες διεξήχθη στο Κατσάνειο, το μεγάλο ντέρμπι του πρωταθλήματος μεταξύ του Ηρακλή και του Παναθηναϊκού με τους φιλοξενούμενους να κερδίζουν 3-2 σε ένα παιχνίδι που τα είχε όλα… Την επόμενη του αγώνα, οι "πράσινοι" εξέδωσαν ανακοίνωση διά της οποίας έκαναν λόγο για "νύχτα Κατσάνειου" (θα μείνει στην ιστορία αυτή η έκφραση) "οι ροχάλες είναι πλέον καθεστώς" και διάφορα άλλα. Επίσης δηλώσεις έκανε και ο πρώην "κυανόλευκος" και νυν αρχηγός του Παναθηναϊκού Θοδωρής Μπάεφ, που αναφέρθηκε σε πολλά ιπτάμενα αντικείμενα (βίδες, αναμμένα τσιγάρα, μπουκάλια, κέρματα). Προσωπικά, είχα πάρει θέση (ας μου επιτραπεί το πρώτο πρόσωπο) στην ίδια ακριβώς στήλη, καυτηριάζοντας τη συμπεριφορά των οπαδών του Ηρακλή, αλλά κι αυτήν του Μπάεφ. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, στο κλειστό του Ρέντη, έπαιξαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, η τηλεόραση έδειξε πολλά κι επειδή είχα την τύχη να δω από κοντά τον αγώνα σίγουρα ξαφνιάστηκα όταν την επομένη ο Παναθηναϊκός δεν εξέδωσε καμία ανακοίνωση, ενώ ούτε και ο Μπάεφ έκανε κάποια δήλωση. Το γιατί το ξέρουν οι ίδιοι. Αυτό που ξέρουμε εμείς ή μάλλον αυτό που είδαμε εμείς με τα ίδια μας τα μάτια, ήταν ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού γέμισε τις τσέπες του με αναπτήρες και κέρματα από τον… 'υπέροχο κόσμο του Ολυμπιακού' (όπως τον χαρακτήρισε ο Στέλιος Προσαλίκας, ενώ αυτός και οι συμπαίκτες του πήγαν στα αποδυτήρια 15 λεπτά μετά το τέλος του αγώνα συνοδευόμενοι από τους συναδέλφους τους του Ολυμπιακού (κι αφού από τα φτυσίματα νόμιζες ότι έβρεχε).

Επίσης, με τα ίδια μας τα μάτια, είδαμε το λουκέτο που έπεσε κατά τη διάρκεια της συσκότισης, αλλά ουδέποτε αναγράφτηκε στο φύλλο αγώνος (αν και υπήρχε στη γραμματεία), ενώ με τα αυτιά μας ακούσαμε τον αστυνομικό διευθυντή Πειραιά να διαβεβαιώνει τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, ότι η έκθεση της αστυνομίας θα είναι λευκή! Κι όμως παρ' όλα αυτά, οι παράγοντες του Παναθηναϊκού, σε δηλώσεις τους, ευχαριστούσαν τον επίσημο Ολυμπιακό για τη φιλοξενία. Θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα πολλά, αλλά σταματάμε εδώ, εκφράζοντας μόνο την εξής απορία: Οι δικές μας ομάδες (όχι μόνο αυτές του βόλεϊ) θα καταλάβουν ποτέ τα παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες τους;