Τα έργα βγάζουν εισιτήριο ανόδου

Δεν μπορεί να πανηγυρίζει ο Άρης, επειδή κέρδισε τον Εργοτέλη. Τουλάχιστον δεν πρέπει να πανηγυρίζει, όπως λέει και ξαναλέει ο Νίκος Αναστόπουλος, από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο Χαριλάου. Μάλλιασε η γλώσσα του. Η περιπέτεια της Β' εθνικής είναι στου δρόμου τα μισά, το πικρό ποτήρι είναι μεγάλο σε μέγεθος και με περιεχόμενο -ακόμη- και δεν επιτρέπεται να χαθεί το δάσος. Η νίκη επί της κρητικής ομάδας, ήταν πολλή σημαντική. Αλλά ήταν ένα (ακόμη) δένδρο.

Ο ΑΡΗΣ απέκτησε, σίγουρα, αυτοπεποίθηση με το συγκεκριμένο "τρίποντο", απέδειξε ότι μπορεί να παίζει και επιθετικό ποδόσφαιρο (στο δεύτερο ημίχρονο θύμισε, μετά από πολύ καιρό, ομάδα… Α' εθνικής), διαθέτοντας για την κατηγορία, μερικές σημαντικές μονάδες και κράτησε την επαφή με τις τρεις πρώτες θέσεις, μετά από οριακής σημασίας παιχνίδι.

Η ΝΙΚΗ της Δευτέρας δεν θα έχει, όμως, καμία αξία, αν στα επόμενα παιχνίδια η ομάδα μπλοκάρει από τον εφησυχασμό, τα… εσωτερικά της και ενδεχομένως από την ατυχία. Σωστά, λοιπόν, ο Αναστόπουλος, μαχητής και νικητής από τη φύση του, δεν… επιτρέπει πανηγυρισμούς, οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση αποτελούν έκφραση "αργολογίας", του λόγου, δηλαδή, που δεν παράγει έργο. Ο Άρης χρειάζεται μόνο έργα σε τρία αυτονόητα επίπεδα. Αυτά βγάζουν εισιτήριο ανόδου. 1. Βαθμούς μέσα στο γήπεδο, 2. Μεταγραφική ενίσχυση και 3. Στήριξη του κόσμου.

ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ πρώτα η ευθύνη βαραίνει την ομάδα και τη διοίκηση. Δεν έχουν περιθώρια για να αποτύχουν. Για το τρίτο χρειάζεται ευρύτερη συσπείρωση τόσο των φίλων, αλλά κι εκείνων που έχουν… κρυώσει για τους λίγο πολύ γνωστούς λόγους. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Λέσχη μοιάζει μια καλή αφορμή για να προσεγγιστούν όλες οι πλευρές. Για τον Άρη αυτό μοιάζει προς το παρόν με θαύμα. Ίσως, όμως, είναι ένα πρώτο βήμα. Θα περιμένουμε, όμως, απόψε το βράδυ να παρουσιαστεί πρώτα επίσημα, να δούμε θέσεις και προθέσεις και να μετρήσουμε τη δυναμική της, πριν βγει ένα ολοκληρωμένο συμπέρασμα.