Προαγγελίες ομοιοτήτων

ΔΙΚΤΥΟ

Οι μεγάλες συγκρούσεις

του ΑΛΕΞΗ Ν. ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ

Η αποκάλυψη…

Μόλις καταλαμβάνει το θρόνο της Μακεδονίας ο Αλέξανδρος, συγκαλεί ξανά το Συνέδριο της Κορίνθου.

Γ.Δ.Κ.Σ.

Ονομάζεται από αυτό «στρατηγός αυτοκράτορας» των Ελλήνων.

Νομίσαμε πως ξοφλήσαμε με την τρομοκρατία, όταν ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων "ταχτοποιήθηκε" η ιστορία με τη "17 Νοέμβρη". Οι εξελίξεις όμως δείχνουν άλλα πράγματα.

Γιώργος Λεωτσάκος

Κατόπιν τακτοποιεί με ταχύτητα τις πολιτικές εκκρεμότητες στην Ελλάδα και απερίσπαστος αρχίζει να προετοιμάζει την εκστρατεία εναντίον της Περσίας.

Υπάρχουν συγκυρίες που προβληματίζουν. Εγεννήθη ημίν όπερα!

Από το 336 π.Χ. βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Δαρείος ο Γ ο Κοδομανός, ικανός ηγέτης, ο οποίος προσπαθεί να αναδιοργανώσει το περσικό κράτος.

Υπάρχουν συγκυρίες που είναι οπωσδήποτε τέτοιες και άλλες που πιστεύεις πως κάτι άλλο ενεδρεύει από πίσω τους. Πλήρης!

Ο Αλέξανδρος, γνωρίζοντας τις δυσχέρειες του Δαρείου, επιταχύνει την εκστρατεία.

Ίσως εκπαιδευτήκαμε να είμαστε καχύποπτοι, ίσως τα παράθυρα των ειδήσεων μας έστειλαν σε διαδρόμους συνωμοσιολογίας, αλλά κάποια γεγονότα έτσι ή αλλιώς θεωρούνται υπονομευμένα. Και ελκυστική!

Ξεκινά από την Πέλλα το 334 π.Χ. με μία μέτρια στρατιωτική δύναμη που δεν ξεπερνούσε τους 40.000 άνδρες.

Δεν έχουμε π.χ. καμιά βεβαιωμένη απάντηση στο ζήτημα των Πακιστανών, ενώ εκ των υστέρων επιβεβαιώθηκαν κινήσεις που έγιναν χωρίς να ανακοινωθούν.

"Μαραθών - Σαλαμίς" του Παύλου Καρρέρ.

Διαβαίνει τον Ελλήσποντο και αντιμετωπίζει σε πρώτη φάση τους Πέρσες στον Γρανικό ποταμό (334 π.Χ.).

Βάσιμες ενδείξεις μάς κατευθύνουν πως, κάποιες φορές τουλάχιστον, μυστικές υπηρεσίες διανέμουν ή διαρρέουν στοιχεία, για να επιταχύνουν αποκαλύψεις ή να ξεκαθαρίσουν καταστάσεις και πρόσωπα.

Αργήσαμε να το πάρουμε είδηση - χρειάστηκε να περάσουν… 117 χρόνια από τη σύνθεσή της, χρειάστηκε να επιμείνουν κάποιοι άνθρωποι όπως ο μουσικολόγος και κριτικός μουσικής Γιώργος Λεωτσάκος, ο οποίος μόλις εξέδωσε, σε μια έκδοση εξαιρετική και πολύτιμη του Μουσείου Μπενάκη και του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστήμιου, τα Απομνημονεύματα και την εργογραφία του Ζακύνθιου Καρρέρ, ή όπως ο μαέστρος Βύρων Φιδετζής, που το μεράκι, το πάθος τους μπορεί στον τόπο μας και να το χαρακτηρίζαμε "εμμονή" και "ψώνιο" - αλλά χαλάλι.

Οι Πέρσες ηττώνται και ο Αλέξανδρος γίνεται κύριος της Μικράς Ασίας.

Είναι πλέον φανερό πως στοιχεία υπάρχουν (ή κατασκευάζονται) και βρίσκονται στο ψυγείο της εφεδρείας για καιρό ωσότου αξιοποιηθούν.

Στην Ελλάδα είμαστε.

Η δεύτερη σύγκρουση ανάμεσα στο στρατό του Αλέξανδρου και τους Πέρσες πραγματοποιείται στην πεδιάδα της Ισσού (333 π.Χ.).

Κατά τα άλλα, η επίμονη φημολογία Βρετανών και Αμερικανών, πως δεν έχει κλείσει ο φάκελος της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, επαληθεύεται, αλλά προσωπικά μου θυμίζει μια θλιβερή ιστορία προ 32 ετών, όταν τον Ιούλιο του 1974 ο Χένρι Κίσιγκερ είχε προαναγγείλει πως στην Ελλάδα επίκειντο πολιτικές αλλαγές.

Μπορεί και το διάστημα του ενός και ενός τετάρτου του αιώνα να θεωρείται διάστημα φυσιολογικό για να αποφασιστεί το ανέβασμα μιας ντόπιας όπερας…

Οι Έλληνες νικούν και πάλι.

Δεν είναι ευχάριστο ξένος παράγων να είναι ο άγγελος των ειδήσεων, δεν είναι ευχάριστο η ιστορία αυτή να παραμένει.

Το έργο του Παύλου Καρρέρ παρουσιάστηκε από τη Λυρική Σκηνή και η κίνηση αυτή χρεώνεται πρώτη - πρώτη στο ενεργητικό της: μια όπερα μεστή, με ένα λιμπρέτο που μπορεί την εποχή του να εκφράζει αλλά είναι στέρεο και μια όπερα εξαιρετικά συγκροτημένη, χείμαρρος μελωδικός που θυμίζει χωρίς να απομιμείται πρώιμο Βέρντι.

Οι Πέρσες με τον ηττημένο Δαρείο υποχωρούν στα ενδότερα του κράτους τους και ο Αλέξανδρος, αφού καταλαμβάνει τη Φοινίκη, εισβάλλει στην Αίγυπτο.

Μετράμε, λοιπόν, και άλλες ομοιότητες.

…και το αεράκι του Ιονίου

Προ ετών η "τυχαία" έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού, τώρα η παράξενη ληστεία και η συγκυρία της.

Μοτίβα συναρπαστικά, επανερχόμενα με σοφία, ύφος ενιαίο…

Παράλληλα, δίπλα μας ξετυλίγεται ένας άγνωστος, υπόγειος κόσμος, που ξεφεύγει από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των "ειδικών" των δελτίων ειδήσεων.

Τύφλα να 'χουν ο "Ναμπούκο" του Βέρντι και "Η πολιορκία της Κορίνθου" του Ροσίνι, τα θεματικά και υφολογικά ομόλογα έργα…

Ο ληστής που δηλώνει "είμαι μετανάστης", φράση με πολλές σημασίες και όχι μόνον παραπλανητική.

Μια όπερα "επικού" ύφους αλλά στην οποία ο ιταλιάνικος "στόμφος" έχει γλυκάνει εδώ από την ήμερη θάλασσα και το αεράκι του Ιονίου, που τόσα τους χρωστάει η μουσική μας.

Ο ληστής, λοιπόν, από εύπορη οικογένεια, με καταθέσεις που ζαλίζουν, και το μέγα πρόβλημα και ερώτημα:

"Μουδιασμένος" μπήκα, ενθουσιασμένος βγήκα.

Κάποιοι νιώθουν αποξενωμένοι από τη χώρα (συμβολικά μετανάστες) και λειτουργούν με τις τεχνικές ενός ζοφερού αντάρτικου των πόλεων;

Από το πρώτο διάλειμμα ήδη.

Αυτά τα ίχνη οδηγούν εκ του ασφαλούς αλλού.

Ανεξάρτητα από την παράσταση, που, δεν θα το κρύψω, δεν με ενθουσίασε.

Δεν είναι το θέμα ιδεολογικό, δεν υπάρχει παραγωγή πολιτικής, δεν υπάρχει ταξική διεκδίκηση με τέτοια ευημερία και οικονομική άνεση (όπως του ληστή).

Το έργο όμως!

Δεν υπάρχει επίσης καθαρή ιδεολογία (με τίποτε), γιατί ακριβώς αυτή δεν την παράγουν τα κακομαθημένα και χορτασμένα παιδιά των εύπορων οικογενειών, που πλήττουν από ανία και είναι μπουκωμένα με ευρώ.

Αποκάλυψη!

Αυτή η ιστορία είναι γνωστή στην Ελλάδα εδώ και τριάντα χρόνια και αφορά άτομα (αμφότερων των φύλων) της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που είναι πάντα στο επίκεντρο ταραχών ή έντονων διαφωνιών με το αστικό σύστημα (ή δηλώνει διαφωνούσα).

Και σας διαβεβαιώνω ότι όλο το κοινό στο τέλος έτσι ενθουσιασμένο ήταν.

Όλα αυτά μπορεί να έβγαζαν σε μιαν άκρη, αν δεν θύμιζαν κλασικές τεχνικές ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Η πατρίς ευγνωμονούσα τους ανθρώπους που δούλεψαν για να δει τα φώτα της σκηνής το έργο αυτό!

Αυτοί οι "ιδεολογικοί" (τρόπος του λέγειν) χώροι είναι πλήρως διαβρωμένοι από τέτοιες υπηρεσίες με συγκεκριμένους στόχους: την πολιτική αποσταθεροποίηση, την εισαγωγή αυξημένων μέτρων καταστολής, το ξεκαθάρισμα αντίπαλων και πολλές ακόμη ενέργειες πρόκλησης, ώστε τα αντίμετρα να δημιουργήσουν φαύλο κύκλο.

"Η πατρίς ευγνωμονούσα", τρόπος του λέγειν δηλαδή…

Το παράδειγμα της Ιταλίας, των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" και της διάβρωσής τους είναι ενδεικτικό.

Διότι σιγά που η "πατρίς" θα ευγνωμονεί την όπερα…

Σε όλα αυτά υπήρξε μια λαθεμένη εκτίμηση.

Αλλά τέλος πάντων.

Νομίσαμε πως ξοφλήσαμε με την τρομοκρατία, όταν ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων "ταχτοποιήθηκε" η ιστορία με τη "17 Νοέμβρη". Οι εξελίξεις δείχνουν άλλα πράγματα, όταν φυσικά ποτέ δεν αποκλείστηκε από τους νοήμονες κάποιοι από τους ήδη φυλακισμένους και φερόμενους ως μέλη της οργάνωσης να είναι μέλη μυστικών υπηρεσιών. Για έναν τουλάχιστον υπάρχουν ενδείξεις.

Πώς όμως μπορεί η χώρα μας να ξεφύγει από όλα αυτά; Με τις παράδοξες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και τις συμφωνίες με τους συμμάχους μόνον με την πλήρη και ειλικρινή συνεργασία όλων των πολιτικών φορέων. Η αλήθεια μπορεί να τονώσει τα πάντα. Βλέπετε, εξακολουθεί να παραμένει επαναστατική ό,τι και αν κάνουν, όσο και αν εκπέσαμε.