Φουρτούνες για "Καπετάνιο" ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ

Α. Ανάγνωση κατανόηση του κειμένου

Εξηγήσεις για το γεγονός ότι τραγούδησε σε νυχτερινό κέντρο το "Περαία μου, Περαία μου" έσπευσε να δώσει ο Γιώργος Βαρδινογιάννης.

Διαβάσεις πεζών

1. Πώς παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα η συγγραφέας; Ο "καπετάνιος" ξεκαθάρισε πως ήταν, είναι και θα είναι Παναθηναϊκός, εξαπολύοντας επίθεση σε όσους ισχυρίζονται το αντίθετο.

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Σε τι ταυτίζεται και σε τι διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα πρόσωπα του διηγήματος; "Ήμουν, είμαι και θα είμαι Παναθηναϊκός.

Εκεί, στην Πατησίων, στα Χαυτεία όπως λέγονταν κάποτε, υπάρχουν δυο διαβάσεις πεζών, η μία κοντά στην άλλη.

2. Να διακρίνεις τις θεματικές ενότητες του διηγήματος και να τις τιτλοφορήσεις. Εάν κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είσαι Παναθηναϊκός είναι δικό τους πρόβλημα", δήλωσε ο πρώην πρόεδρος της "πράσινης" ΠΑΕ και συμπλήρωσε:

Διαβάσεις χωρίς φανάρια, που ενώνουν τον πεζόδρομο.

"Ο τραγουδιστής ήρθε και μου τραγούδησε τον ύμνο του Παναθηναϊκού και όταν ήρθε η σειρά μου τραγούδησα το Περαία μου, Περαία μου.

Άσπρες γραμμές στην άσφαλτο δηλαδή, που προκαλούν τους πεζούς να δοκιμάσουν την τύχη τους.

Ήταν κάτι εντελώς αυθόρμητο το οποίο δεν είχε στοιχεία κόμπλεξ.

Εδώ κυρίες και κύριοι, εδώ θα δείτε αν μπορείτε να επιβιώσετε, αν έχετε ακόμα τα κότσια, τα πόδια, την ταχύτητα.

Γιατί Παναθηναϊκός σημαίνει δεν έχω κόμπλεξ".

Αν καταφέρετε να περάσετε σώοι απέναντι, σημαίνει ότι αντέχετε ακόμα τις μάχες της ζωής, την αναμέτρηση με τη σκληρή πραγματικότητα, τη βιοπάλη, διαλαλούν οι δύο παράλληλες ζέβρες επί της ασφάλτου.

Όταν ρωτήθηκε για τον σημερινό Παναθηναϊκό, είπε:

Και ανταποκρινόμαστε.

"Αδικήθηκε, γιατί δεν κρίνεται σαν μία νέα ομάδα, αλλά σαν Παναθηναϊκός.

Δεν πάμε πενήντα μέτρα πιο κάτω, που έχει φανάρι, να περάσουμε με ασφάλεια, όχι.

Άλλαξε το έμψυχο δυναμικό του κατά 100% και όλοι του χρωστάμε πίστωση χρόνου.

Εκεί, στην πρόκληση, στο ζην επικινδύνως.

Είμαι σίγουρος ότι η ομάδα θα ανακάμψει και θα μας κάνει όλους υπερήφανους".

Τα αυτοκίνητα που περνάνε στον δρόμο ανταποκρίνονται κι αυτά. Μόλις δουν πεζό να ακουμπά το πόδι στις άσπρες γραμμές, τον βάζουν σημάδι, γιατί άμα δεν σε κυνηγάνε δεν έχει και πολύ γούστο να γλιτώνεις. Το ξέρουν αυτό οι οδηγοί και το θυμούνται όταν διέρχονται την Πατησίων. Σου λένε, ας ανεβάσουμε τώρα την αδρεναλίνη του καημένου του πεζού που προσπαθεί να περάσει, ας τον βοηθήσουμε να ζήσει μια αξέχαστη εμπειρία, διότι πού ξέρεις; Αύριο μεθαύριο μπορεί να μας τύχει κι εμάς να περπατάμε σ' αυτόν εδώ τον δρόμο και να πλήττουμε θανάσιμα, οπότε πώς θα γεμίσουμε το κενό της ζωής; Θα βρεθούν και για μας μερικοί οδηγοί να μας σημαδέψουν, να περάσουμε και 'μεις λίγες στιγμές γνήσιας αγωνίας, να μας ανταποδώσουν τον κόπο μας. Έτσι, βασισμένοι στην αλληλεγγύη ζούμε εμείς. Γι' αυτό κι έχουμε την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, ποτέ δεν επαναπαύεται.