Ζητείται δεξί μπακ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

Αυτό που μένει σε εκκρεμότητα είναι η απόκτηση παίκτη για τη δεξιά πλευρά, ένα μέτωπο, που είναι ανοιχτό από τον Νοέμβριο, όταν έφυγε ο Ακιέλ.

Ο άγγελος και οι διαβόλοι

Μυθιστόρημα Ι'

Ακόμη και χθες στην Τούμπα επέμεναν, ότι έχει προχωρήσει η υπόθεση ενός παίκτη που έχει εντοπιστεί και πως αναμένεται από μέρα σε μέρα η απάντησή του.

Οι Αμερικανοί πείστηκαν ότι έχουν προορισμό να σώζουν άλλους

Μυθιστόρημα: «Είναι τα δύο του συνθετικά που μ' έκαναν να διαλέξω τον τίτλο αυτής της εργασίας: ΜΥΘΟΣ, γιατί χρησιμοποίησα αρκετά φανερά μια ορισμένη μυθολογία, ΙΣΤΟΡΙΑ γιατί προσπάθησα να εκφράσω με κάποιον ειρμό, μια κατάσταση τόσο ανεξάρτητη από μένα, όσο και τα πρόσωπα ενός μυθιστορήματος», Γ. Σεφέρης (σημείωση στην πρώτη έκδοση, Αθήνα, «Κασταλία», τυπογραφείο «Εστία», Μάρτης 1935, 150 αντίτυπα αριθμημένα).

Σύμφωνα με μία εκδοχή, μάλιστα, ο Ντα Κόστα δεν θα αποκτηθεί, προκειμένου τα χρήματα, που θα πήγαιναν για τον Πορτογάλο, να προστεθούν σ' αυτά που προϋπολογίστηκαν για δεξί μπακ και να αποκτηθεί ένας καλός παίκτης.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ

Το ποίημα που ακολουθεί ανήκει στην ποιητική συλλογή «Μυθιστόρημα» και έχει τιτλοφορηθεί με το δείκτη 1.

Ωστόσο, οι μέρες προχωρούν, υπογραφές δεν υπάρχουν και δεν αποκλείεται, πλέον, να μην αποκτηθεί τέτοιος ποδοσφαιριστής και να προχωρήσει ο ΠΑΟΚ μέχρι το καλοκαίρι με τους υπάρχοντες.

Χρησιμοποιώ δύο λέξεις σημαδιακές και με καθιερωμένο συμβολισμό, από το οπλοστάσιο του θεολογικού και εκκλησιαστικού λόγου, γιατί θέλω να μιλήσω σήμερα γι' αυτό που ονομάζουμε Αμερική και Αμερικανοί, δηλαδή για τις ΗΠΑ. Ο τίτλος που δίνεται είναι ψευδότιτλος και κειμενικός, επειδή επαναλαμβάνεται αυτούσιος στο ποιητικό κείμενο.

Στα μέσα Φεβρουαρίου, άλλωστε, αναμένεται να επιστρέψει και ο Φουτσίνι, ενώ και ο Αραμπατζής έχει δείξει στα πρώτα παιχνίδια του, ότι μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του δεξιού μπακ και να καλύψει αυτό το κενό μέχρι το καλοκαίρι, όταν οι επιλογές σε παίκτες, θα είναι περισσότερες.

Για ένα ζήτημα, επομένως, που έχει απασχολήσει όλον τον κόσμο, τουλάχιστον κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, και που σήμερα, με τη βοήθεια της υπεραναπτυγμένης τεχνολογίας - με όλες τις σημασίες, όχι μόνον τη μηχανική - της ενημέρωσης, δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη που να μην την απασχολεί: τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η Αμερική που έχει αναλάβει να μας σώσει από τα κακά που εμείς, για τους εαυτούς μας και για τους άλλους, παράγουμε; Ο Τόπος μας είναι κλειστός

Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει τον αριθμό των σελίδων που σε όλες τις γλώσσες έχουν γραφτεί για την Αμερική από τότε που η αμερικανική εξουσία έχει κηρύξει τον πόλεμο στο κακό και στους κακούς. Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Και, μολονότι, κανένας επίσης δεν είναι σε θέση να ελέγξει όλα αυτά τα γεγραμμένα, η εντύπωση είναι ότι αναλύσεις και ερμηνείες έχουν συγκεντρώσει τη ματιά τους σ' αυτό ακριβώς, στις αμερικανικές εξουσίες: συσχετισμοί, βλέψεις, στρατηγικές· Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε. ακόμη και εργαλεία ψυχαναλυτικού τύπου έχουν επιστρατευθεί, στην προσπάθεια για κατανόηση των λόγων και των ρόλων της συγκεκριμένης πολιτικής και των συγκεκριμένων πολιτικών. Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Αυτό έχει γίνει και εξακολουθεί να γίνεται με τη λογική του γνωστού "δεν φταίνε οι λαοί", άρα "δεν φταίει ο αμερικανικός λαός"·

Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια, τα καλύβια και τις στάνες μας.

με τα γνωστά πώς και γιατί.

Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Κατά την άποψη της σημερινής επιφυλλίδας η συγκεκριμένη λογική - φταίνε οι εξουσίες, όχι ο λαός - είναι ένα ερμηνευτικό εργαλείο εντελώς ακατάλληλο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει·

Πώς γεννήθηκαν, πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

πιο απλά, για να καταλάβουμε γιατί οι Αμερικανοί είναι σύμφωνοι με την πολεμική πολιτική των εξουσιών τους.

Ο τόπος μας είναι κλειστός.

Γι' αυτό, θα επιχειρήσει - η σημερινή επιφυλλίδα - να πλησιάσει την αμερικανική κοινωνία, να διεισδύσει στα μύχια των πόθων και των οραμάτων της.

Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες.

Όχι γιατί ο συντάκτης της δεν ανήκει σ' αυτούς που οπωσδήποτε απαλλάσσουν τους "λαούς" από οποιαδήποτε ευθύνη·

Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.

αλλά γιατί προτιμάει την κοινωνία, αντί του λαού, ως αναλυτικό και εννοιολογικό εργαλείο και γιατί μέσα στις κοινωνίες παράγονται σχέσεις, με συνολικό χαρακτήρα, στις οποίες εκκολάπτονται οι εξουσίες.

Γ. Σεφέρης (1900-1971): Κορυφαίος νεοέλληνας ποιητής. Του απονεμήθηκε το 1963 το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έργα του: Η Στέρνα, Μυθιστόρημα, Ημερολόγιο καταστρώματος Α' και Β' κ.ά.

Η αμερικανική λοιπόν, για να πάμε στην καρδιά της προβληματικής που παρουσιάζεται εδώ, είναι μια κοινωνία με θεολογική και ιεραποστολική αντίληψη για την οργάνωση και λειτουργία, τη δική της και των άλλων κοινωνιών. Πρόκειται για ένα μοναδικό φαινόμενο στην Ιστορία: λειτουργία κοινωνίας, πέρα και ανεξάρτητα από ταξικές και ιδεολογικές διαφορές, όπως αυτές τις έχουν αντιληφθεί και επεξεργαστεί οι ευρωπαϊκές - και πολλές άλλες - κοινωνίες. Αυτός είναι ο λόγος που ανέχεται και εν πολλοίς αποδέχεται κάθε διαφορετικότητα που δεν αμφισβητεί την ιερότητά της, τη θεολογικού τύπου ηθική της - η ηθική της αμερικανικής κοινωνίας δεν είναι η κοινωνική ηθική του Διαφωτισμού.

Πρέπει όμως, αισθάνομαι, να εξηγήσω γιατί το είπα μοναδικό στην Ιστορία το συγκεκριμένο φαινόμενο. Οι ιεραποστολές εμφανίστηκαν, το ξέρουμε, ως συνοδό στοιχείο της αποικιακής κατάκτησης κατά τους νεώτερους χρόνους, αφού η θρησκεία θα μπορούσε - και μπόρεσε - να αποτελέσει την ελάχιστη βάση για την ανάπτυξη ιδεολογικής συγγένειας του αποίκου με τον ιθαγενή· οι ιεραποστολές ήταν ο χωρίς όπλα στρατός του Ευρωπαίου αποικιοκράτη στην αποικία - δεν είναι εδώ που μπορώ να πω περισσότερα γι' αυτό. Οι ΗΠΑ, αποικίες πριν συγκροτημένες και από θρησκευτικά "αποβράσματα" της αγγλικής κοινωνίας, έκαναν το ίδιο, αλλά με διαφορετικές προδιαγραφές, αφού ποτέ δεν υπήρξαν αποικιοκρατική δύναμη: οργάνωναν πραγματικές προτεσταντικές ιεραποστολές σε πολλά σημεία του κόσμου, με σκοπό να διαδώσουν την κεντρική αντίληψη του τότε προτεσταντισμού, την ιερότητα δηλαδή κάθε ατομικής και κοινωνικής εκδήλωσης. Διαμορφώθηκε έτσι μια κοινή αντίληψη, αμερικανική, γιατί δεν την βρίσκουμε αλλού, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, για την ηθική: κοινή σε ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία, ότι κάθε τι πρώτα είναι ιερό και κατόπιν, ας πούμε, πολιτικό, επιστημονικό, οικονομικό· είναι όμως μια, ας μου επιτραπεί, κοινωνικού τύπου ιερότητα, όχι θεολογικού, ούτε καν εκκλησιαστικού. Μέσα απ' αυτό το καζάνι αναδύονται στην Αμερική όλες οι εξουσίες και όλες οι elites· σε αυτό το πλαίσιο και από κει και πέρα η ένδυση της αμερικανικής κοινωνίας με τον σωτηριολογικό ρόλο, με τον οποίο εμφανίζεται σήμερα, ήταν ζήτημα χρόνου και διαχείρισης αυτής της ιερότητας που λέγαμε πριν.

Αυτά τα δύο τελευταία σημεία είναι που μπορούν, νομίζω, να μας εξηγήσουν τον παγκόσμιο ρόλο της Αμερικής κατά τα τελευταία 10-15 χρόνια, ο σωτηριολογικός ρόλος της αμερικανικής κοινωνίας και η διαχείρισή του. Η αμερικανική κοινωνία έχει πείσει τον εαυτό της ότι έχει τον προορισμό να σώζει - η ιεραποστολική αντίληψη στην κοινωνική της διάσταση τώρα· να σώζει από το κακό και τους κακούς. Έχει πεισθεί ότι έχει στον κόσμο προορισμό - από μόνη της η λέξη έχει θεολογικό περιεχόμενο· να σώσει τους άλλους από την τυραννία, από τα κακά όπλα, από τις κακές σκέψεις, ακόμη και προθέσεις - να διορθώσει τα λάθη των άλλων. Και επειδή η αντίληψη του καλού για τον εαυτό της την έχει διαποτίσει ολόκληρη, γι' αυτό δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πώς είναι δυνατό να της κάνουν οι άλλοι κακό, όπως συνέβη με τους πύργους.

Έχουμε, λοιπόν, ισχυρίζομαι, να κάνουμε μια μια κοινωνία ανίκανη να συμπεριφερθεί με πολιτικούς όρους, όπως την πολιτική την εννοούμε στην Ευρώπη· ποτέ δεν πρέπει, πάλι ισχυρίζομαι, να χρησιμοποιούμε τα ίδια εργαλεία και κριτήρια που έχουμε για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, προκειμένου να καταλάβουμε τι είναι η αμερικανική. Υπέρτατη πολιτική γι' αυτήν είναι η ιερότητα και η ηθική, όπως τις ανέλυσα πριν.

Οι εξουσίες τώρα, για να περάσουμε και στη διαχείριση της συγκεκριμένης κοινωνίας, καθώς εκφράζονται και συμπεριφέρονται με τους ίδιους όρους ιερότητας, ηθικής και ιεραποστολής, έχουν κατορθώσει δύο πράγματα: να αυτονομούνται από την κοινωνία και να βρίσκονται στο απυρόβλητό της, ως ενδεδυμένες την ίδια μ' αυτήν ιερότητα· οι εξουσίες εκφράζουν το σωτηριολογικό όνειρο της αμερικανικής κοινωνίας και της το επιστρέφουν: οι Αμερικανοί είναι ο περιούσιος λαός, ο "καλύτερος" λαός, που όλοι οφείλουν να τον αποδέχονται. Με αυτόν τον τρόπο οι εξουσίες εξέρχονται και, αφού εξέλθουν, έχουν να κάνουν με μια κοινωνία πολιτικά εξουδετερωμένη και ιδεολογικά εξουθενωμένη. Και, επιπλέον, με μια κοινωνία που οι ευρωπαϊκές δυσκολεύονται να κατανοήσουν - παρά τις κοινές αφετηρίες, οι κουλτούρες που αναπτύχθηκαν σ' αυτούς τους δύο χώρους είναι διαφορετικές, ίσως και αντίπαλες.