Ασταμάτητος ήταν ο Κόμπε Μπράιαντ, κόντρα στους Ράπτορς.

ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ

ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΔΟΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΕ ΠΟΝΤΟΥΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕ Ο ΚΟΜΠΕ ΜΠΡΑΪΑΝΤ

Έκθεση παιδικού δίσκου κάτω απ' την Ακρόπολη

Η μητέρα του σκύλου

Σταμάτησε στους 81!

Γιορτή χωρίς μουσική και χρώματα - ημέρες που είναι - δεν γίνεται.

«Οι πατάτες»

Ο Μάικλ Τζόρνταν δεν το πέτυχε ποτέ. Ούτε καν ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο Ουίλτ Τσαμπερλέιν το έκανε μια φορά. Ο Κόμπι Μπράιαντ πέτυχε 81 πόντους στη νίκη των Λέικερς επί των Ράπτορς με σκορ 122-104, το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ πόντων σε έναν αγώνα στην ιστορία του ΝΒΑ!

Σε ένα από τα πιο προνομιακά σημεία της πόλης, κάτω από την Ακρόπολη, επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, την Κυριακή παιδιά και γονείς θα έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην έκθεση παιδικού δίσκου που οργανώνει η Μαρίζα Κωχ.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Η μητέρα του σκύλου».

Επιμέλεια: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΥΡΙΔΗΣ

Μπροστά στο Μερώπειο ένας τεράστιος χρωματιστός κύβος, έργο των σπουδαστών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών από το εργαστήρι του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη (ο οποίος θα παρευρίσκεται με τους σπουδαστές του στον χώρο) θα στεγάσει την έκθεση.

Το επεισόδιο διαδραματίζεται στα σκληρά χρόνια της Κατοχής (1941-1944).

Ο Μπράιαντ είχε 18/20 βολές, 21/33 δίποντα και 7/13 τρίποντα σε 42 λεπτά συμμετοχής!

Οι επισκέπτες θα πάρουν μια γεύση από τις μεθόδους του Εργαστηρίου Βιωματικής Μουσικής Παιδείας και επίσης θα γνωρίσουν τη "Γοργόνα", τις "9 Μούσες", "Τα χρωματιστά τραγούδια" και θα συμμετάσχουν στα "παιχνιδοτράγουδα" μαζί με τη Μαρίζα.

Η γειτονιά αγριεμένη, θυμάμαι, από την πείνα.

Αφού ξεπέρασε τους 60 πόντους και λίγο αργότερα τους 70, στο τρίτο 12λεπτο, οι φίλαθλοι ζητούσαν επίμονα από τον Φιλ Τζάκσον να τον αφήσει στο παρκέ.

Όπου φέρνει είδηση η κυρά - Φανή της Αφροδίτης, η αποθήκη των Λιακοπουλαίων είναι γιομάτη πατάτα.

Άρχισαν να βγάζουν φωτογραφίες και να τον αποθεώνουν.

Πότε διαδόθηκε στη γειτονιά και μαζευτήκαμε όλοι στην πλατειούλα μπροστά στην αποθήκη, παρέκει από την εκκλησία μας;

Ο Μπράιαντ βγήκε μόλις 4,2'' πριν από το φινάλε του αγώνα, πήγε στον πάγκο και αγκάλιασε τον Τζάκσον.

Θα 'μαστε και πενήντα νοματαίοι, γυναίκες και παιδιά το πλείστον, Κυριακή μεσημέρι, κάμποσοι είχανε φέρει και ξινάρια να σπάσουνε την πόρτα.

Ο ΕΚΦΩΝΗΤΗΣ των Λέικερς προέτρεψε τους φιλάθλους να μην πετάξουν το απόκομμα του εισιτηρίου γιατί ο αγώνας είναι ιστορικός.

Όμως πρόλαβαν και ήρθαν οι Γερμανοί, τους ειδοποίησε ο ίδιος ο Λιακόπουλος, να επιβάλουν την τάξιν, ο όχλος απειλούσε την περιουσία του.

Οι συμπαίκτες του Μπράιαντ του ζήτησαν να υπογράψει στα αντίγραφα του στατιστικού φύλλου.

Πίσω, μας κάνει η Κανέλλω.

Ο ιδιοκτήτης των Λέικερς, Τζέρι Μπας μίλησε "για ένα θαύμα που εξελισσόταν μπροστά μου".

Κράταγε κασμά, έτοιμη να ορμήσει, όταν ακούστηκε το καμιόνι.

Ο Μάτζικ Τζόνσον κάλεσε κοντά του τον Μπράιαντ και τον συνεχάρη.

Πίσω, Γερμανοί, μας κάνει, κάντε πίσω, αυτοί δεν φρενάρουν, θα μας λειώσουνε.

Ο Μπράιαντ έσπασε το ρεκόρ του Έλτζιν Μπέιλορ που είχε 71 πόντους με τους Λέικερς το 1960.

Κολλήσαμε όλοι στον απέναντι τοίχο, το καμιόνι σταθμεύει μπροστά στο σπίτι, ο κύριος Λιακόπουλος στο παράθυρο με γραβάτα και ρεμπούμπλικα μάλιστα.

Οι 55 πόντοι που έβαλε στο δεύτερο ημίχρονο είναι επίσης νέο ρεκόρ για την ομάδα.

Μας κοίταζε, δεν κατάλαβε ο βλάκας.

Ο ΣΟΥΠΕΡΣΤΑΡ του Λος Άντζελες τόνισε μετά το παιχνίδι πως "πάμε από τον πάτο στην κορυφή όλοι μαζί, γι' αυτό είναι σημαντικό να απολαμβάνουμε αυτήν τη διαδρομή και αυτό κάνουμε τώρα.

Οι Γερμανοί γυρίζουν ένα πολυβόλο καταπάνω μας.

Είμαστε σε μια ανοδική τροχιά και το να περιλάβουμε σε αυτήν τους φιλάθλους του ΛΑ είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο.

Εμείς δεν φοβηθήκαμε, γιατί να φοβηθούμε, κάθε μέρα γυρίζανε πολυβόλα καταπάνω μας.

Μεγάλωσα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους και τώρα με βλέπουν σαν έναν… μεγάλο άντρα".

1. ρεμπούμπλικα: επίσημο καπέλο

Ρωτήθηκε αν μπορεί να καταρρίψει φέτος το ρεκόρ του Τσαμπερλέιν που έβαλε 100 πόντους το 1962 σε παιχνίδι των Σίξερς.

Μετά κατεβαίνουνε δύο απ' το όχημα, σπάνε το ρολό και ανοίγουν την αποθήκη.

"Δεν μπορώ να το σκεφτώ αυτό τώρα.

Τότε κατάλαβε ο κύριος Λιακόπουλος πως έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια.

Είμαι εξουθενωμένος", απάντησε.

Σπάνε το ρολό, κοιτάμε, μέσα στην αποθήκη στοίβες τα τσουβάλια.

Ο ΤΖΑΚΣΟΝ είπε πως η εμφάνιση του Μπράιαντ "είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα" και συνέχισε:

Οι Γερμανοί αρχίσανε να τα κουβαλάνε στο καμιόνι τους.

"Δεν παρακολουθούσα πόσους πόντους είχε και όταν γύρισα στον συνεργάτη μου και του είπα ότι θα ήταν καλύτερα να τον έβγαζα, μου απάντησε 'δεν νομίζω ότι μπορείς.

Ο κύριος Λιακόπουλος, μόλις το είδε αυτό, κάτι έπαθε, τον πήγαν μέσα σηκωτόν οι κόρες του, η μια τον εμπούχιζε με νερό μάλιστα.

Έχει σκοράρει 77 πόντους'.

— Δεν θα τις φάμε μεις τις πατάτες, ρε άτιμε, πατάει η Κανέλλω τη φωνή, αλλά ούτε και συ θα τις κάνεις μαύρη αγορά!

Οπότε περιμέναμε μέχρι να βάλει 80".

Μαυραγορίτη!

Πρόσθεσε επίσης ο "Ζεν Μάστερ" πως "δεν είναι αυτός ακριβώς ο τρόπος για να κερδίσει η ομάδα ένα παιχνίδι, αλλά όταν πρέπει να κερδίσεις έναν αγώνα, είναι υπέροχο να έχεις ένα τέτοιο 'όπλο'.

— Πρόσεχε πως μιλάς, μαντάμ, φωνάζει η μία κόρη Λιακοπούλου, γιατί θα σε καταγγείλω στην Κομμαντατούρ!

Έχω δει αξιοσημείωτα παιχνίδια, αλλά ποτέ δεν έχω δει κάτι ανάλογο". — Κάν' το, μωρή γκιόσα, της φωνάζει η κυρία Κανέλλω.

ΣΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ παιχνίδια που έγιναν στο ΝΒΑ τα αποτελέσματα ήταν: Σπερς - Νάγκετς 85-89, Τίμπεργουλφς - Σίξερς 84-86, Κλίπερς - Ουόριορς 105-92, Ουίζαρντς - Γκρίζλις 82-93, Πίστονς - Ρόκετς 99-97, Χιτ - Κινγκς 119-99, Σανς - Σόνικς 149-152, Μπλέιζερς - Μάβερικς 89-95.

Μια μέρα δρόμο είναι οι αντάρτες.

ΠΟΝΤΟΙ - ΟΝΟΜΑ - ΟΜΑΔΑ - ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ - ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ 100 - Ουίλτ Τσαμπερλέιν - Σίξερς - Νικς - 2/3/1962 81 - Κόμπι Μπράιαντ - Λέικερς - Ράπτορς - 22/1/2006 78 - Ουίλτ Τσαμπερλέιν - Σίξερς - Λέικερς - 8/12/1961 73 - Ντέιβιντ Τόμσον - Νάγκετς - Πίστονς - 9/4/1978 73 - Ουίλτ Τσαμπερλέιν - Ουόριορς - Νικς - 16/11/1962 73 - Ουίλτ Τσαμπερλέιν - Σίξερς - Μπουλς - 13/1/1962 72 - Ουίλτ Τσαμπερλέιν - Ουόριορς - Λέικερς - 3/11/1962 71 - Ντέιβιντ Ρόμπινσον - Σπερς - Κλίπερς - 24/4/1994 71 - Έλτζιν Μπέιλορ - Λέικερς - Νικς - 15/11/1960 70 - Ουίλτ Τσαμπερλέιν - Ουόριορς - Νάσιοναλς - 10/3/1963

Θα βάλω να σου κάψουνε το σπίτι και σας μαζί, θα σου το κάψω εγώ το σπίτι, έχω τον τρόπο! (Και όντως το σπίτι τους κάηκε με την εισβολή των ανταρτών, από σύμπτωση όμως). Οι Γερμανοί ν' αδειάζουν την αποθήκη, κατάσχεση. Εμείς εκεί μαρμαρωμένοι, να μας τρέχουνε τα σάλια. Βόλια να γίνουν οι πατάτες στην κοιλιά τους, να στουμπώξει ο πισινός τους, φώναξε η δεσποινίς Σαλώμη, αν και χαμηλοφώνως καλού-κακού.

Και δεν πλησιάζαμε κανένας. Στου Λιακόπουλου την πόρτα, το καμιόνι. Απέναντι εμείς όλοι ένα σώμα, η πλατειούλα στη μέση άδεια. Δεν θέλαμε πάρε-δώσε με τους Γερμανούς. Μονάχα να τους σκοτώσουμε θέλαμε. Για τους Γερμανούς, αποφεύγω να σκέφτομαι, γιατί μένω άυπνη και αγριεύω, μέχρι και σήμερα.

Από ένα τσουβάλι που κουβαλούσαν οι δύο Γερμανοί κύλησαν τρεις πατάτες. Εμείς, μάζα στον τοίχο, βογγήξαμε. Μην κουνηθεί καμιά σας, λέει τότε ένας άντρας· ο Γερμαναράς με το μυδράλιο πάνω στο καμιόνι μάς χαμογέλασε και μας έδειχνε τις χυμένες πατάτες με την κάνη του όπλου του. Μη γελαστεί και προχωρήσει καμιά σας! ξαναείπε ο άντρας. Οι λοιποί Γερμανοί είχαν σταματήσει το κουβάλημα και μας χάζευαν. Παραμόνευαν. Εγώ, σαν ν' άκουγα τις ανάσες μας. Θα τις λειώσουν τώρα που θα κάνουν όπισθεν, λέει η κυρία Φανή. Θα τις λειώσουν τα γουρούνια.

Οι Γερμανοί ακίνητοι, γελαστοί. Εμείς ακίνητοι. Και ξεκόβει τότε ο Φανούλης, το καημένο μου, και προχωράει προς τη μέση της πλατείας, άχαρο σαν κλωσσοπούλι. Εμείς κοκκαλωμένοι. Το Φανούλι κοίταξε τη μάνα μας σαν χαμογελαστό, και προχώρησε κατά τις πατάτες. Και όταν τις πήρε και τις τρεις στη χούφτα του, ακίνητοι οι λοιποί, σαλτάρει κάτω ο χαμογελαστός Γερμανός με το μυδράλιο και του βαράει με τον υποκόπανο το χέρι. Πέφτουν οι πατάτες απ' τα χέρια του παιδιού, αυτό όμως εκεί! Έσκυψε να τις μαζέψει. Τουλάχιστον μία. Τότε ο υποκόπανος του χτύπησε ξανά τα δάχτυλα και απανωτά τα χτύπαγε να τα λειώσει. Εγώ νομίζω πως άκουσα τα κοκκαλάκια του καθώς έσπαζαν, αλλά με λένε ζουρλή όπου το διηγιέμαι. Το παιδί ουρλιάζει, εμείς μία μάζα κάνουμε να κινηθούμε, όμως οι λοιποί Γερμανοί, τρεις, είχανε γυρίσει τα όπλα τους κατά πάνω μας, άκουσα και τον ήχο εγώ καθώς οπλίζανε. Μαρμαρώνουμε ξανά εμείς, ένα ζυμάρι. Ο στρατιώτης το μυδράλιο το 'χει γυρισμένο τώρα κατά μας. Το παιδί στη μέση της πλατείας να τινάζεται και να φτερακάει, χόρευε σαν μισοσφαγμένο κοτόπουλο που δεν το πέτυχε καλά με την πρώτη η λεπίδα. Η παλάμη του γυρισμένη ανάποδα, σαν να έδειχνε τον αγκώνα του. Οι Γερμανοί κινάνε να ξαναπιάσουν δουλειά. Κάνουν τρεις δικοί μας άντρες να πάρουν το παιδί, οι Γερμανοί σημαδεύουν πάλι, οι δικοί μας κάνουν πίσω, το παιδί να χορεύει στη μέση.

Και ξεκολλάει από τη μάζα η κυρία Κανέλλω, προχωράει κατά το Φάνη μας. Η μάνα μου λιγωμένη, τα μάτια βασιλεμένα, Παναγία μου, το χεράκι του, φώναξε, τη βαστούσα εγώ, η μισή στα πόδια μου, η μισή στο χώμα, πάλευα μη μου γλιστρήσει. Τελικώς μου έπεσε στο χώμα όλη. Οι στρατιώτες ξαναπιάνουν τα όπλα, τα γυρίζουν καταπάνω της, όμως η κυρία Κανέλλω να προχωράει κατά το παιδί μας σαν παντοκράτορας. Γονατίζει, το παίρνει στην αγκαλιά της, φόραγε μαύρες κάλτσες, μπαρολέ τις λέγαμε τότε, τις αγόραζαν προπολεμικώς οι φτωχότεροι όταν είχαν πένθος, αλλά με την Κατοχή ποιος να κάνει τα χατίρια των νεκρών, ενταφιασμός κι όξω από την πόρτα, γι' αυτό τις κάλτσες μπαρολέ τις δίνανε φτηνά οι έμποροι, άχρηστο εμπόρευμα. Καθώς γονάτισε στο χώμα η κυρία Κανέλλω κι έβαλε το παιδί στην αγκαλιά της, θυμάμαι ξεσκίστηκαν στα γόνατα οι κάλτσες της και χύθηκαν οι πόντοι μέχρι τα στραγάλια. Την πλησιάζει ένας Γερμανός με περίστροφο, το διάλογο τον θυμάμαι όλον.

Γερμανός : Παιδί δικό σου; Κυρία Κανέλλω : Ναι. Δικό μου το παιδί. Γερμανός : Αυτό κλέφτης. Τιμωρία. Κάνει μια ο Γερμανός και λειώνει τις πατάτες, μία - μία. Η κυρία Κανέλλω με το ένα γόνατο στα χαλίκια. Το άλλο ανασηκωμένο να στηρίζει το κεφάλι του παιδιού. Εγώ ήθελα να συνδράμω το αδελφάκι μου, αλλά είχα φοβηθεί και επιπλέον βάσταγα το κεφάλι της μητέρας μου. Στο μεταξύ ο Γερμανός έλειωσε και την τρίτη πατάτα. Τότε η κυρία Κανέλλω αρχίζει να σηκώνεται και να σούρνει το παιδί κατά μας τους Έλληνες, όσο μπορούσε βέβαια, νηστική γυναίκα, θήλαζε και τα παιδιά της ως πέντε χρονών, όταν δεν είχε ψωμί να τους δώσει. Όπου τη λαβαίνει οργή και βγάνει γλώσσα στον εχθρό.

— Κλέφτης; του λέει του ξένου. Κι εγώ είμαι κλέφτρα! Και τούτοι είναι κλέφτες, δείχνει εμάς τους Έλληνες. Όλοι οι Έλληνες είμαστε κλέφτες. Εσείς ρε τι είσαστε; Έθνος είσαστε; Φυλή είσαστε! Να σας φτύσω τη σημαία! Να χορέψω πάνω στον τάφο που θα δεχτεί τα παιδιά σας ρε!

Κλέφτες είμαστε, τι θες; Αλλά Νταχάου, δεν φτιάξαμε μεις ρε! Ούτε Μπέλσεν. Η κυρία Κανέλλω είχε περάσει από διαφώτιση, τα ήξερε αυτά. Ο Γερμανός δεν θα πρέπει να γνώριζε ελληνικά άλλα απ' όσα είπε. Τότε η γυναίκα κατάφερε να σηκώσει το παιδί στην αγκαλιά της και κίνησε κατά μας με οργή θεόρατη. Γύρισε πλάτη στον Γερμανό σαν κουρασμένη, σηκώνει αυτός το όπλο και βγάζει μια φωνή. Αλτ! Η κυρία Κανέλλω, δίχως να γυρίσει να τον κοιτάξει. Μόνο μίλησε, εμάς κοιτάζοντας.

— Θα μου ρίξεις; του κάνει. Σ' έχω άξιο. Ξέρετε να βαράτε γυναίκες εσείς. Και περίμενε ακίνητη. Περίμεναν και οι Γερμανοί. Περιμέναμε και μεις. Γυρίζει εκείνη τότε κατά τον Γερμανό ατρόμητη και τον αρχίζει βρίσιμο. — Δεν θα ρίξεις; Άντε, ρίξε μου! Να τελειώνουμε! Έχω τρεις μέρες να φάω, και τα παιδιά μου με βαράνε που δεν τους πάω φαΐ. Και ο Τσώρτσιλ όλο φούμαρα μας λέει απ' το ραδιόφωνο - βαράτε να ξεκουραστώ, σκοτίστηκα. Τρεις μέρες νηστικοί στο σπίτι. Και οι γυναίκες οι δικές σας τρώνε στα σπίτια σας, που να μην αξιωθείτε να ταφείτε σε δικά σας νεκροταφεία. Οι γυναίκες οι δικές σας τρώνε, και φτιάχνουν αμπαζούρ από ανθρώπινο δέρμα! Βάρα, άτιμε! Βαράτε και σεις, κάνει στους λοιπούς Γερμανούς, όλοι τους με το χέρι έτοιμο στο όπλο τους. — Δυστυχώς, κυρία Κανέλλω μου, της είπα εγώ στο μνημόσυνο της μαμάς, καθώς κουβεντιάζαμε τα παρελθόντα, δυστυχώς δεν μας τα πλήρωσαν ποτέ οι Γερμανοί. Ούτε τότε ούτε μετά. Και ούτε τους το ζητάμε να πληρώσουν. Δεν είδες που τους έχουμε σήμερα συμμάχους ακριβούς και αυτοί καταδέχονται και δέχονται για εργάτες τους άντρες μας, και τα Ηνωμένα Έθνη μάς έχουνε σούζα! Αυτοί μας ήρθαν από πάνω. Κι ας νικήσαμε εμείς. — Πού νικήσαμε, Ρουμπινάκι, κάνει η κυρία Κανέλλω, πού νικήσαμε τα κακόμοιρα; Και την παίρνουν τα κλάματα. Ενώ για τον θάνατο της μαμάς μου ούτε ένα δάκρυ. Μόνο στην κηδεία του αντρός της είχε κλάψει, ας είναι, το παραβλέπω κι αυτό. Του γυρίζει τις πλάτες του Γερμαναρά η κυρία Κανέλλω και κινάει κατά το μέρος μας. Ο Γερμανός δεν έριξε. Στο μεταξύ, κάπου το πήρε είδηση και έρχεται φουριόζος με τα άμφια του ο παπα-Ντίνος, άφησε γάμο στη μέση, ανέμιζε το πετραχήλι του.

Στάθηκε, δεν μίλησε καθόλου. Η κυρία Κανέλλω με πλησιάζει, σηκώσου Ασημίνα, λέει στη μάνα μου, έλα να κοιτάξουμε το χέρι του παιδιού, δεν είναι ώρα για λιποθυμίες. Και μας πήρε στο σπίτι της. Εγώ ξοπίσω τους να κρατάω το λειωμένο χέρι του παιδιού μας, ανεβήκαμε, σκίσαμε κάτι σκουτιά, σιγυρίσαμε το χεράκι του Φανούλη, δεν μίλαγε τραμάρα μου το καψερό.

Έξω, ούτε είδα τι απόγινε, κρατούσα τη λεκάνη κα ξεπλύναμε το χέρι με βορικό και χαμαίμηλο. Εξαιτίας ο παπα-Ντίνος, φαίνεται, οι Γερμανοί έφυγαν. Με τις πατάτες.

Ο Π. Μάτεσις είναι σύγχρονος έλληνας πεζογράφος.