Η ΑΠΟΦΑΣΗ της διοίκησης της ΠΑΕ ΠΑΟΚ να μην πάρει εισιτήρια για το ματς με τον Ατρόμητο επηρέασε άμεσα και όσους οπαδούς του Δικεφάλου αποφάσισαν να βρεθούν στο γήπεδο του Περιστερίου.

Ο επετειακός λόγος…

14.2.4 Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ)

Αρχικά δημιουργήθηκε θέμα με τις τιμές των εισιτηρίων (20 ευρώ) η οποία φάνηκε υπερβολική στους ΠΑΟΚτσήδες κι έτσι περίπου 200 άτομα περίμεναν έξω από τα εκδοτήρια (λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα μπήκαν όμως κι αυτοί).

Στην πατρίδα μας τιμούμε τις εξάρσεις του λαού μας και κάθε γωνιά της, καθημερινά, δονείται από επετειακούς λόγους…

Ο ΟΑΣΕ αποτελεί το μοναδικό βήμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση θεμάτων ασφάλειας, συνεργασίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. ΟΠΟΙΟΣ έφτανε στη εξωτερική θύρα του γηπέδου, έπρεπε να μην έχει επάνω του κανένα διακριτικό του ΠΑΟΚ.

ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΜΑΣΣΑΛΑΣ

Στον ΟΑΣΕ, εκτός από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, συμμετέχουν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. "Αυτή είναι η απαίτηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και όχι δική μας απόφαση", απαντούσαν οι αστυνομικοί στους διαμαρτυρόμενους, που άφηναν κασκόλ και φανέλες σε ένα μεγάλο χάρτινο κιβώτιο.

Τα γεγονότα που έχουν σημαδέψει την Ιστορία μας είναι πολλά και σημαντικά.

Επιδιώξεις του είναι ο χειρισμός κρίσεων, η αποτροπή συγκρούσεων και η ειρηνική επίλυση των διαφορών. Ο μόνος πάντως που διέφυγε τον έλεγχο των αστυνομικών ήταν ο πάτερ Γεώργιος, γνωστός οπαδός του Δικεφάλου και μέλος του συνδέσμου Δυτικής Αττικής.

Η ανάκλησή τους στο παρόν συμβάλλει στην αναζήτηση της συλλογικής συνείδησης, που καθημερινά αγνοούμε, στη συναρμολόγηση της διάτρητης κοινωνικής συνοχής, στην (ξανα)-ανακάλυψη της σημασίας του διπλανού μας και στον ορισμό των ορίων της ελευθερίας μας… * Ψυχρός πόλεμος: Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ζαγοράκης, θείος του αρχηγού του ΠΑΟΚ περίμενε την ασπρόμαυρη αποστολή και παρέδωσε μια σακούλα στον ανιψιό του. Ο επετειακός λόγος, που σηματοδοτεί την ανάκληση της ιστορικής μνήμης, μεταμορφώνεται σε επικίνδυνη αναγκαιότητα και τούτο γιατί πρέπει ένα κορυφαίο γεγονός να συμπυκνωθεί και να αναδυθεί στα όρια μιας ομιλίας και να ξαναβρεί την αρχική του πολυσήμαντη γνησιότητα. Οι ανταγωνιστικές σχέσεις, σε επίπεδο διπλωματικό και εξοπλιστικό, μεταξύ ΗΠΑ και πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των συμμάχων τους, που διήρκεσε από το 1950 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας το '80. "Είναι οι κασέτες από τα παιχνίδια της Εθνικής στη Σαουδική Αραβία…", εξήγησε ο Γιάννης Ζαγοράκης που επιβεβαίωσε ότι τον Μάιο ο διεθνής άσος παντρεύεται την αγαπημένη του Ιωάννα Λίλη. Ο κίνδυνος που εμφιλοχωρεί προέρχεται, κυρίως, από την τυποποίηση που αναπόφευκτα υφίσταται εξαιτίας της επανάληψης και που μπορεί να συρρικνώσει μέχρι μηδενισμού την εμβέλεια του τιμώμενου γεγονότος και ταυτόχρονα να μετατρέψει τον λόγο σε ρητορισμό.

φωτ. 14.5 Δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Στις 17 Αυγούστου 1974 η Ελλάδα αποσύρθηκε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, διαμαρτυρόμενη για την αδυναμία του ΝΑΤΟ να εμποδίσει την τουρκική επίθεση στην Κύπρο, πράξη που αντιβαίνει τον καταστατικό χάρτη της οργάνωσης. Οι σχέσεις στρατιωτικής συνεργασίας αποκαταστάθηκαν τον Ιούλιο του 1980. (www.nato.int).

"ΤΩΡΑ ο γιος του Παράσχου θα έχει τρελαθεί.

Στις μέρες μας, παρά τις όποιες επιφυλάξεις, οι επετειακοί λόγοι είναι αναγκαίοι γιατί:

φωτ. 14.6. Ειρηνευτικές δυνάμεις. Η Ελλάδα, το 1998, βοήθησε το έργο του ΟΑΣΕ στην μεταπολεμική Βοσνία, στέλνοντας 11 παρατηρητές, για τη στελέχωση των αποστολών του Οργανισμού στην περιοχή. Η ελληνική ειρηνευτική δύναμη στη Βοσνία βοήθησε επίσης αποτελεσματικά, στην επιτυχή διεξαγωγή των πρώτων εκλογών, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.

Είναι τρελός ΠΑΟΚτσής και μπορεί να αγαπάει και τον Ατρόμητο, αλλά κάτω από τα ρούχα του τη φανέλα του ΠΑΟΚ φοράει…",έλεγε ένας από τους φύλακες του γηπέδου του Περιστερίου έξω από τα αποδυτήρια του Δικεφάλου.

α) Ο άνθρωπος, παράλληλα με τις αλλαγές βιώνει με ανησυχία και τις νέες «αξίες» που αδοκίμαστες, ανεξέλεγκτες και παντοδύναμες, προβάλλουν κυρίαρχες, την ίδια στιγμή που οι ρίζες της αφετηρίας του κλονίζονται… ζει δηλαδή το όνειρο με τον εφιάλτη.

ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ περίμεναν οι παίκτες του ΠΑΟΚ, μετά το τέλος του αγώνα, αφού κανείς δεν είχε όρεξη να πει οτιδήποτε στους εκπροσώπους του Τύπου.

β) Κάθε εποχή συνδέεται με ό,τι προηγήθηκε και με ό,τι θα ακολουθήσει.

Μόνο όταν ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης ενημέρωσε ότι είχε φτάσει το λεωφορείο που θα τους μετέφερε στο αεροδρόμιο, η πόρτα άνοιξε κι όλοι μαζί επιβιβάστηκαν χωρίς να πουν την παραμικρή κουβέντα.

Η Ιστορία δεν είναι μόνο κριτής συντελεσθέντων γεγονότων, αλλά μπορεί να γίνει και οδηγός των μελλούμενων. Η άγνοια της Ιστορίας μπορεί να αναδειχθεί σε λάθος μεγαλύτερο και από έγκλημα. γ) Οι λαοί που δεν θυμούνται, αυτοκαταδικάζονται και αυτοταταργούνται. Ο δικός μας λαός έχει πολλά να θυμηθεί… έγραψε τη δική του Ιστορία, γιατί διέθετε Ιστορία.

Οι παραπάνω ισχυρισμοί καθίστανται ανίσχυροι αν δεν τοτοθετούν το τιμώμενο ιστορικό γεγονός στις σημερινές συνθήκες, με γνώμονα τις αξίες που αυτό μας υποδεικνύει… για την πορεία μας προς το μέλλον.

Η τιμή των μεγάλων ιστορικών γεγονότων δεν είναι μόνον η διάρκεια… αλλά η έργω διάρκεια. Ένα σημαντικό έργο το τιμά κανείς μόνον όταν αντιτάξει σ' αυτό μια ισόρροπη και εξίσου ισάξια πράξη παρόντος. Και προφανώς όχι με τρόπους που μπορεί να το καταστήσουν ουδέτερο απολίθωμα ενός αδιάφορου παρελθόντος. Ήδη, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια έχει αποφανθεί ο Θουκυδίδης με τρόπο αξιωματικό: «ανδρών αγαθών έργω γενομένων έργω και δηλούσθαι τας τιμάς….».

Αλλά ίσως αναρωτηθούμε: προς ποία κατεύθυνση να αναζητήσουμε το εξίσου ισοδύναμο έργο; Ήδη είμαστε ελεύθεροι και εχθρός που να μας απειλεί δεν διακρίνεται.. Και όμως… η λευτεριά δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Πράγματι, η λευτεριά κερδίζεται αλλά όχι μια φορά και για πάντα… αλλά διαρκώς και από κάθε γενιά και από κάθε άτομο. Η ζωή των εθνών άλλωστε είναι μια διαρκής σωτηρία… όπως και των ατόμων. Γιατί και οι απειλές είναι συνεχείς. Αλλάζουν προσωπεία, αλλά παραμένουν. Και το χειρότερο: μπορεί να γίνονται και οικείες και γι' αυτό πιο επικίνδυνες. Και ενδεχομένως η ήττα της εποχής μας να είναι ακριβώς αυτή: εξοικειωθήκαμε με την απειλή. Ακόμη χειρότερα: την εσωτερικεύουμε ο καθένας χωριστά. Γιατί ο εχθρός δεν είναι πλέον προ των πυλών, αλλά είναι μέσα μας. Είναι η απληστία μας, είναι η νοοτροπία τού «εγώ να περνάω καλά» που οδηγεί στην εγκατάλειψη του Άλλου, είναι ο ανεξέλεγκτος ενδοτισμός μας σε ξένα πρότυπα. Είναι η απώλεια τού ότι ανήκουμε σε μια κοινότητα. Και το χειρότερο… είναι η εξοικείωσή μας με όλα αυτά.

Συμπερασματικά: Ο επετειακός λόγος για να είναι ουσιαστικά αναγκαίος πρέπει να πείθει ότι η πορεία μας πρέπει να βασιστεί: α) στη συλλογική και ατομική διαρκή εγρήγορση, επαγρύπνηση και ευθύνη και β) στη διαρκή παιδεία.

Η παιδεία είναι το μέσον που θα μας διασφαλίζει ένα διαρκώς υψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας, προκειμένου σ' αυτόν τον πολύπλοκο και πολυσύνθετο κόσμο της παγκοσμιότητας που αναδύεται να ανιχνεύουμε με ασφάλεια τις νέες προκλήσεις και ευκαιρίες, αλλά και τις καινούργιες απειλές.