Βίκτορας Μητρόπουλος, Αλέξανδρος Λυκουρέζος και Αλέξης Κούγιας έπαιξαν και παίζουν ρόλο στις εξελίξεις της ΕΠΑΕ.

Φ. Ντολτό - Κ. Ντολτό - Τόλιτς, Έφηβοι. Προβλήματα και ανησυχίες, εκδ. Πατάκη, Θεσσαλονίκη 1999, σ. 15-18

ΕΠΑΕ: ΣΕΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΚΟΥΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΥ

Τι είναι η εφηβεία;

Παραίτηση με (Κ)ούγια;

Η εφηβεία είναι η περίοδος της μετάβασης από την παιδική στην ώριμη ηλικία κι έχει για κέντρο της την ήβη.

Σύμπτωση ή ακόμη μια ένδειξη ότι η αλλαγή δομής των θεσμών, που διέπουν το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι προ των πυλών;

Για να πούμε την αλήθεια, τα όριά της είναι ασαφή.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΥΧΑΛΑ

Αυτό με το οποίο μοιάζει περισσότερο είναι αναμφίβολα η γέννηση, κατά την οποία μας χωρίζουν από τη μητέρα μας κόβοντας τον ομφάλιο λώρο.

Χθες το μεσημέρι, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος πέρασε για τελευταία φορά -κατά πως φαίνεται- το κατώφλι της Θεμιστοκλέους 42, αφού στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΠΑΕ υπέβαλε και επίσημα την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου.

Συχνά όμως ξεχνάμε ότι ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί υπήρχε ένα εξαιρετικό όργανο σύνδεσης, ο πλακούντας, που μας έφερνε ό,τι ήταν απαραίτητο για την επιβίωσή μας και συγκρατούσε πολλές επικίνδυνες ουσίες που κυκλοφορούσαν στο μητρικό αίμα.

Μια κίνηση αναμενόμενη (πριν από ένα μήνα είχε ανακοινώσει ότι από τον Οκτώβριο έχει εκχωρήσει τις αρμοδιότητές του στον αντιπρόεδρο Βίκτορα Μητρόπουλο), η οποία όμως έγινε λίγες ώρες πριν η Σούπερ λίγκα ανακοινώσει την ολοκληρωμένη πρότασή της για την αναβάθμιση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατη η ζωή πριν από τη γέννηση.

"Αυτή η συγκυρία με προβληματίζει, αφού ο κ. Λυκουρέζος είχε ταχθεί υπέρ της αναβάθμισης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου", είπε ο Αλέξης Κούγιας, αφήνοντας αιχμές για τη χρονική συγκυρία παραίτησης του Λυκουρέζου, ενώ την ίδια ώρα οργίαζαν οι φήμες περί πιέσεων της Σούπερ λίγκας προς τον τελευταίο, για να παραιτηθεί και να δημιουργηθεί κρίση στην ΕΠΑΕ.

Στη γέννηση όμως πρέπει οπωσδήποτε να τον αποχωριστούμε, για να μπορέσουμε να ζήσουμε.

Μάλιστα, χθες το πρωί, ο Πανιώνιος απέστειλε και έγγραφο με το οποίο ζητούσε εκ νέου (αλλά με πιο επίσημο τρόπο) την παραίτηση του Λυκουρέζου, γιατί είναι ανενεργός και βάσει του καταστατικού πρέπει να εκλεχθεί νέος πρόεδρος.

Η εφηβεία είναι σαν μια δεύτερη γέννηση που γίνεται προοδευτικά.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Μαρτίου, μέχρι τότε θα εκτελεί χρέη προέδρου ο Μητρόπουλος, ενώ στα μέσα Μαρτίου θα εκλεγεί ο νέος πρόεδρος (μετά την αλλαγή του καταστατικού δεν θα γίνει γενική συνέλευση, αλλά ο νέος πρόεδρος θα προέρχεται από το διοικητικό συμβούλιο) με τον Αλέξη Κούγια να αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να θέσει υποψηφιότητα.

Πρέπει ν' αφήσουμε σιγά σιγά την οικογενειακή προστασία, όπως αφήσαμε κάποτε τον προστατευτικό πλακούντα.

"Παραιτήθηκα γιατί δεν είχα υπολογίσει σωστά τα πράγματα, δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ, κι όχι εξαιτίας της Σούπερ λίγκας", είπε σε ραδιοφωνικό σταθμό ο Λυκουρέζος και συμπλήρωσε με νόημα:

Το να αποχωριστούμε την παιδική ηλικία, να εξαφανίσουμε το παιδί μέσα μας, είναι μια μεταλλαγή.

"Στους μήνες που έμεινα έγιναν κάποια πράγματα.

Μερικές φορές έχουμε την εντύπωση ότι πεθαίνουμε.

Εξασφαλίστηκαν χορηγίες, λύθηκαν αρκετές διαφορές με την ΕΠΟ και από το καλοκαίρι είχαμε σχεδιάσει ένα νέο οργανόγραμμα της ΕΠΑΕ το οποίο ανεστάλη ενόψει της πρωτοβουλίας για τη Σούπερ λίγκα.

Όλες αυτές οι αλλαγές συντελούνται γρήγορα, καμιά φορά μάλιστα πάρα πολύ γρήγορα.

Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή σε πολλά πράγματα.

Η φύση δουλεύει με το δικό της ρυθμό.

Δεν υπήρξα όργανο καμιάς απολύτως ομάδας.

Πρέπει να την ακολουθήσουμε και δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι.

Πιστεύω, πως η διαιτησία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, που μπορεί να δυναμιτίσει όλη την προσπάθεια του στοιχήματος.

Αν και γνωρίζουμε αυτό που πεθαίνει μέσα μας, δεν ξεχωρίζουμε ακόμα προς τα πού πηγαίνουμε.

Αντί να βελτιώνεται, δική μου εντύπωση είναι πως χειροτερεύει".

"Δεν πάει άλλο" λέμε, αλλά δεν ξέρουμε καλά να εξηγήσουμε τους λόγους.

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τη συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΠΑΕ, το βασικό θέμα συζήτησης ήταν το ποσοστό 10% που διεκδικεί η ΕΛ.ΑΣ από τα τηλεοπτικά συμβόλαια των ΠΑΕ.

Αν και τίποτα δεν είναι όπως πριν, όλα είναι απροσδιόριστα.

"Δεν είναι δυνατόν να δίνουμε 10% στην αστυνομία, 5% στην ΕΠΟ και 2% στην ΕΠΑΕ.

Για παράδειγμα, η αλλαγή της φωνής είναι επώδυνη για τ' αγόρια, γιατί είναι σκληρό να πενθεί κανείς τη φωνή με την οποία αναγνώριζε τον εαυτό του για πολλά χρόνια.

Αν επιμείνουν θα κάνουμε απεργία…", είπε κάποια στιγμή ο Κούγιας, αλλά ο Βίκτορας Μητρόπουλος σε ρόλο πυροσβέστη ξεκαθάρισε:

Υπάρχει έλλειψη αυτοπεποίθησης, μια διάχυτη ανασφάλεια, αλλά παράλληλα και μια επιθυμία να την ξεπεράσουμε.

"Δεν στέλνουμε κανένα τελεσίγραφο.

Την ίδια στιγμή που χρειαζόμαστε τον έλεγχο των μεγάλων, χρειαζόμαστε και την ελευθερία μας, και η ισορροπία ανάμεσα σ' αυτά τα δύο δεν είναι πάντοτε εύκολο να βρεθεί.

Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε διάλογο με την Πολιτεία, θα συναντηθούμε τόσο με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, όσο και με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και πιστεύω ότι θα βρεθεί λύση".

Για τους γονείς αλλά και για τα παιδιά, η ιδανική λύση διαφέρει ανάλογα με τις ημέρες και τις περιστάσεις […] Νιώθουμε ότι το ν' αποχωριστούμε μια μέρα τους γονείς μας είναι ζωτικής σημασίας για μας. Αυτό σημαίνει ήδη ότι κάποια μορφή σχέσης μαζί τους πρέπει να αλλάξει. Θέλουμε να φτιάξουμε μια διαφορετική ζωή. Ποια ζωή όμως; Δε θέλουμε πάντοτε να έχουμε την ίδια ζωή με τη δική τους. Βλέποντάς τους να ζουν νομίζουμε καμιά φορά ότι βλέπουμε το δικό μας μέλλον και κάτι τέτοιο μας τρομάζει. Νιώθουμε ότι γλιστράμε σ' έναν κατήφορο, χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε. Χάνουμε τους τρόπους που έχουμε να αμυνόμαστε, τα συνηθισμένα μέσα επικοινωνίας, χωρίς από την άλλη να έχουμε καταφέρει να εφεύρουμε άλλα. Οι αστακοί, όταν αλλάζουν εξωτερικό περίβλημα, χάνουν κατ' αρχήν το παλιό και μένουν χωρίς καμία άμυνα όσο χρόνο χρειάζεται να φτιάξουν ένα καινούριο. Σε όλο αυτό το διάστημα κινδυνεύουν πολύ. Στους εφήβους συμβαίνει περίπου το ίδιο. Και το να φτιάξουν ένα καινούριο περίβλημα στοιχίζει τόσα δάκρυα και τόσο ιδρώτα, που είναι λιγάκι σαν να το πληρώνουν με αίμα. Στα λημέρια του ανυπεράσπιστου αστακού παραμονεύει πάντοτε ένα μουγγρί, που είναι έτοιμο να τον κατασπαράξει. Η εφηβεία είναι "το δράμα του αστακού"! Το δικό μας "μουγγρί" είναι όλα τα απειλητικά πράγματα που βρίσκονται μέσα μας αλλά και έξω από μας και που συχνά δεν τα συλλογιζόμαστε. Το "μουγγρί" ίσως είναι το μωρό που κάποτε υπήρξαμε, που δε θέλει να εξαφανιστεί και που φοβάται μήπως χάσει την προστασία των γονιών του. Μας κρατά στην παιδική ηλικία και εμποδίζει να γεννηθεί ο μελλοντικός ενήλικος εαυτός μας. Το "μουγγρί" είναι, ακόμα, το θυμωμένο παιδί που πιστεύει ότι ενηλικιωνόμαστε, όταν "τρώμε" κάτι από τους ενηλίκους. Το "μουγγρί" είναι, ίσως, ακόμα, αυτοί οι επικίνδυνοι και καμιά φορά ωφελιμιστές ενήλικοι που τριγυρνούν γύρω από τους εφήβους επειδή τους βλέπουν τρωτούς. Οι γονείς ξέρουν ότι υπάρχουν τέτοιου είδους άνθρωποι και ότι μας παραμονεύουν κίνδυνοι. Ακόμα κι αν μας δυσαρεστεί να το παραδεχτούμε, έχουν συχνά δίκιο όταν μας προτρέπουν να είμαστε συνετοί. Η εφηβεία είναι επίσης μια κίνηση γεμάτη δύναμη, υποσχέσεις και ζωή που μοιάζει με το νερό που αναβλύζει. Αυτή η δύναμη είναι πολύ σημαντική, γιατί είναι η ίδια η ενέργεια της μεταμόρφωσης που ζούμε. Όπως οι βλαστοί που βγαίνουν απ' το χώμα, έτσι κι εμείς έχουμε ανάγκη να "βγαίνουμε". Ίσως γι' αυτό η λέξη "βγαίνω" είναι τόσο σημαντική. "Βγαίνω" σημαίνει "αποχωρίζομαι το παλιό κουκούλι που άρχισε να γίνεται αποπνικτικό". Σημαίνει επίσης "έχω μια ερωτική σχέση". Είναι μια λέξη -κλειδί, που αποδίδει σωστά τη θυελλώδη αλλαγή που μας συμβαίνει. Όταν είμαστε σε παρέα, νιώθουμε άνετα, επειδή όλοι έχουμε τα ίδια σημεία αναφοράς, μια εντελώς κωδικοποιημένη γλώσσα, που μας επιτρέπει να μη χρησιμοποιούμε τη γλώσσα των μεγάλων. Θα μας άρεσε να μην υπήρχαν πια τα "εσύ" και τα "εσείς", παρά μονάχα ένα αδελφικό "εσύ", που να το χρησιμοποιούσαμε πάντοτε και που να μην ήταν το συχνά συγκαταβατικό "εσύ" των μεγάλων. Δεν υπάρχει εφηβεία χωρίς προβλήματα, χωρίς πόνο. Είναι ίσως η πιο επώδυνη περίοδος της ζωής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι είναι και η περίοδος των πιο έντονων αισθημάτων χαράς. Η παγίδα στην οποία κινδυνεύουμε να πέσουμε βρίσκεται στο ότι επιθυμούμε να αποφύγουμε οτιδήποτε είναι δύσκολο. Να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας και να ριχτούμε σε αμφίβολες ή επικίνδυνες περιπέτειες, παρασυρμένοι από ανθρώπους που γνωρίζουν τα εύθραυστα σημεία των εφήβων, ή ακόμα να βρούμε καταφύγιο μέσα μας, να οχυρωθούμε πίσω από ένα ψεύτικο κέλυφος. Η εφηβεία είναι πάντα δύσκολη αλλά, εάν οι γονείς και τα παιδιά εμπιστεύονται τη ζωή, τότε όλα στο τέλος κανονίζονται.