"Τα παιδιά και τα σκυλιά μ' αγαπάνε γιατί δεν έχουν σκοπιμότητες", εξέφρασε το παράπονο του ο ιδιαίτερα ευδιάθετος χθες πρόεδρος της Βουλής.

Η Τζόις Κάρολ Όουτς ακτινογραφεί μία οικογένεια σε αποσύνθεση

Αναχώρηση-εγκατάσταση

Ο Α. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ ΕΚΟΨΕ ΤΗΝ ΠΙΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΉΣ

Η σπιτική μαρμελάδα αρχίζει να μουχλιάζει…

Η εγκατάσταση σε έναν τόπο δε γινόταν τυχαία.

Το φλουρί στο "φτωχό" δημοσιογράφο

Ποια ήταν η οικογένεια Μαλβέϊνι; Ας μη γελιόμαστε, ένα από τα πιο λαμπρά παραδείγματα της ενσάρκωσης του αμερικανικού ονείρου στα μέσα της δεκαετίας του '60. Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως φαίνονταν…

Η θέση επιλεγόταν από πριν και η αναχώρηση ήταν οργανωμένη.

Μια ευχάριστη έκπληξη και ένα ταξίδι για δύο άτομα στην Κύπρο έκρυβε για τον τυχερό η βασιλόπιτα που έκοψε χθες ο πρόεδρος της Βουλής

ΧΑΡΗ ΠΟΝΤΙΔΑ

Ως αρχηγός της αποστολής (οικιστής) οριζόταν ένα άτομο που είχε ξεχωριστές ικανότητες και ενέπνεε εμπιστοσύνη σε όλους.

ΑΘΗΝΑ

Η οικογένεια Μαλβέινι ήταν μια οικογένεια «μοντέλο», σαν κι αυτές που βρίθουν στις κοινωνικού περιεχομένου ταινίες του Χόλιγουντ, με την ανοιχτόκαρδη και πάντα γελαστή μαμά, τον ωραίο και δουλευταρά μπαμπά, τα τέσσερα υγιή και δημοφιλέστατα (στο σχολείο και στην πόλη) παιδιά.

Η τελετή της αναχώρησης γινόταν με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης συγκίνησης.

"Του φτωχού κοινοβουλευτικού συντάκτη" ήταν το ένα από τα κομμάτια της πρωτοχρονιάτικής πίτας που έκοψε χθες ο πρόεδρος της Βουλής Α. Κακλαμάνης.

Εν ολίγοις, ένα «μικρό σπίτι στο λιβάδι», Μόνο που το λιβάδι εδώ είναι κοιλάδα - στα βόρεια της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, εκατό χιλιόμετρα νότια της λίμνης Οντάριο - και το μικρό σπίτι, ένα μεγάλο και άνετο αγροτόσπιτο περιστοιχισμένο από γάτες, σκύλους, άλογα, αγελάδες, όλα αυτά που οι Μαλβέινι ονόμαζαν «το σπίτι μας» - και δεν εννοούσαν τίποτα άλλο από έναν επίγειο παράδεισο που μύριζε σπιτική μαρμελάδα και θαλπωρή.

Η πόλη που ιδρυόταν είχε τις περισσότερες φορές πλούσια ενδοχώρα και απάνεμο λιμάνι.

Παραδοσιακός, όπως δήλωσε ο ίδιος, έκοψε το πρώτο κομμάτι του Χριστού και στο δεύτερο του Κοινοβουλίου (όπως λένε του σπιτιού μας).

Και χρειάζονται 617 σελίδες (μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος) για να ζήσουμε ξανά εικόνες που είναι προ πολλού κατοχυρωμένες στις αναμνήσεις μας, σαν ένα ειδυλλιακό τοπίο που παρ' ότι εμείς δεν είχαμε τη χαρά να το βιώσουμε σε πρώτο πρόσωπο, μας έχει αφήσει ωστόσο το άρωμά του μέσα από τις δεκάδες κινηματογραφικές του αναπαραστάσεις και την αμερικανική λογοτεχνία της εποχής;

Συνήθως προτιμούσαν περιοχή που είχε φυσική οχύρωση.

Το τρίτο, που στα σπίτια μας το ονοματίζουμε "του φτωχού", εκείνος το έκοψε για το φτωχό κοινοβουλευτικό συντάκτη και εξήγησε το λόγο.

Όχι βέβαια.

Αυτό τους απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν και την πιθανή έχθρα των κατοίκων της περιοχής.

"Ο κόσμος πιστεύει ότι εμείς οι πολιτικοί έχουμε πολλά λεφτά και το ίδιο πιστεύει και για σας τους δημοσιογράφους, ότι δήθεν βρίσκεστε μέσα στις διαπλοκές και στην εξουσία.

Γιατί, όπως λέει και το σχετικό τραγουδάκι, ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο.

Η συμβίωση γενικά ήταν ειρηνική, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι άποικοι πολέμησαν για να κρατήσουν τη θέση τους.

Εγώ όμως ξέρω την αλήθεια και γι' αυτό κόβω το κομμάτι του φτωχού δημοσιογράφου".

Και πρόκειται για φινάλε αργό, βασανιστικό, σαν τη σταγόνα που πέφτει καρέ καρέ και αντί για ίχνος πάνω στο χώμα ανοίγει, σιγά σιγά, μια τεράστια τρύπα.

Σε αντίθεση με τη δημόσια εικόνα του -όπως "περνάει" στα ΜΜΕ- ο πρόεδρος ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος και πλημμύρισε την αίθουσα με το χιούμορ του.

Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του 1976 θα αρχίσει για τους Μαλβέινι η αντίστροφη μέτρηση.

Άρχισε να δίνει τα κομμάτια από τον πρεσβύτερο δημοσιογράφο, αμέσως όμως στράφηκε στη μικρότερη κοπελίτσα και της έδωσε το επόμενο.

Το κορίτσι της οικογένειας, η όμορφη και χαρισματική Μάριαν, θα πέσει θύμα βιασμού στα 16 της, ένα τυχαίο γεγονός που θα λειτουργήσει σαν καταλύτης στη σταδιακή μόλυνση του «παραδείσου».

"Στη νεαρότερη", είπε χαμογελώντας, "στο ρεπορτάζ και στην ηλικία".

Σ' αυτό το αργό ξήλωμα της ευτυχίας, την πλήρη ανατροπή του μοντέλου και την αποκάλυψη των «άλλων» εαυτών των ηρώων, η πένα της πολυγραφότατης Αμερικανίδας μπεστσελερίστας «κεντάει».

Στη συνέχεια άρχισε τα παραπολιτικά πειράγματα.

Αν και ολίγον φλύαρη για τα γούστα μας, σε βάζει με αριστοτεχνικό τρόπο στη ζωή τους, στις μεταξύ τους σχέσεις, σε κάνει να βιώνεις την καθημερινότητά τους, με όλες αυτές τις λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν σιγά σιγά τους χαρακτήρες τους.

Εμένα με τοποθετούν στο κέντρο του ΠΑΣΟΚ, γι' αυτό όταν λέμε "αριστερά ή δεξιά" μου να καταλαβαίνετε πού τοποθετείστε σε σχέση με μένα, είπε σε μια δημοσιογράφο δίπλα του.

Σε μυεί στη νοοτροπία της συντηρητικής κοινωνίας της επαρχιακής Αμερικής (που σ' ένα μεγάλο ποσοστό εκκλησιάζεται τις Κυριακές), σε κάνει να αναπνεύσεις τον μεθυστικό αέρα της σιγουριάς και της αισιοδοξίας που πνέει σε μια μικρή, προφυλαγμένη από τα «κακά πνεύματα» πόλη, λες και η ατυχία, ο πόνος, ο φθόνος είναι επινοήματα ενός άλλου πολιτισμού, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητά τους.

Αποκάλυψε μάλιστα ότι είναι η πέμπτη πίτα που κόβει φέτος αλλά μάλλον χθες ένιωθε οικοδεσπότης στο σπιτικό του.

Τα πρόσωπα

Δεν απέφυγε να κάνει τα παράπονα του για την έλλειψη προσοχής που δίνουν οι δημοσιογράφοι στις συνεδριάσεις της Βουλής, όπου λέγονται σημαντικά πράγματα χωρίς να περνάνε προς τα έξω, επειδή "δεν πουλάνε".

Στη νοοτροπία της συντηρητικής κοινωνίας της επαρχιακής Αμερικής μας μυεί η Τζόις Κάρολ Όουτς με την «Οικογένεια Μαλβέινι»

Χωρίς να το θέλει όμως - ή μήπως το ήθελε;- "έβγαλε και είδηση".

Οι Μαλβέινι του τίτλου ζουν σ' ένα το καταπληκτικό σπίτι, στο αγρόκτημα Χάι Πόιντ, μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη.

"Πριν από λίγο έλεγα στο Γαβρίλο (σ.σ. τον εκπρόσωπο των μαθητών που είχαν μόλις τελειώσει τη διαδήλωσή τους) ότι είμαι παραδοσιακός εγώ", είπε κόβοντας την πίτα.

Οι γονείς, ο Μάικ και η Κορίν, και τα παιδιά.

"Σας συνάντησαν πάλι οι μαθητές;", τον ρωτήσαμε;

Ο αστέρας του μπέιζ μπολ Μάικ τζούνιορ, η «διάνοια» ο Πάτρικ, η ευγενική και όμορφη Μαριάν, ο μικρότερος Τζουντ, το «μωρό» (όπως θα τον αποκαλούν για χρόνια), αυτός που θα καταγράψει τελικά το χρονικό της οικογένειας, ο αφηγητής της ιστορίας.

Και εκεί -πάνω από τα κομμάτια της πίτας- μάθαμε ότι και πάλι οι μαθητές έκαναν τη βολτούλα τους από το γραφείο του, όπως είναι πλέον η παράδοσή τους μετά από κάθε διαδήλωση και "τα κουβέντιασαν" με τον κ. Κακλαμάνη.

Ο Τζουντ γίνεται δημοσιογράφος και στα 30 του αναλαμβάνει να «φτιάξει το οικογενειακό άλμπουμ» (όπως λέει ο ίδιος), βάζοντας στη θέση του τα κομματάκια του παζλ που είχαν καταχωνιαστεί στις «απαγορευμένες ζώνες» της συνείδησης των Μαλβέινι.

Τα παιδιά το λένε σε κάθε ευκαιρία.

Είναι ο γιος που θα ζήσει το δράμα της οικογένειας μέχρι το τέλος της, μια που είναι ο μόνος από τα παιδιά που θα είναι αυτόπτης μάρτυς της σταδιακής παρακμής τού Χάι Ποιντ, αλλά και της ολοκληρωτικής καταστροφής του πατέρα του.

Μαζί του νιώθουν άνετα και κείνος τους αντιμετωπίζει ως πατερούλης αλλά και με ειλικρίνεια.

Όμως η ζωή έχει τις δικές της δυναμικές, τους δικούς της κανόνες κι αυτό που σήμερα μοιάζει τελειωτικό, μη αναστρέψιμο, βρίσκει και πάλι έναν δρόμο επιστροφής.

"Τα παιδιά και τα σκυλιά μ' αγαπάνε γιατί δεν έχουν σκοπιμότητες και αντιδρούν κυρίως με το ένστικτο και όχι με βάση σκοπιμότητες.

Η οικογένεια θα διαλυθεί, η όμορφη Μαριάν θα εξοριστεί σε μια μακρινή συγγενή, τα δύο μεγάλα αγόρια θα δοκιμάσουν την τύχη τους εκτός σπιτιού, ο πατέρας θα κατρακυλήσει, σιγά σιγά, σε μια άβυσσο χωρίς επιστροφή και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι οι επιζώντες να βρουν ξανά την ανάσα τους, το νέο κέντρο βάρους στη ζωή τους - που τώρα θα είναι απαλλαγμένη από την αλαζονεία της εύκολης ευτυχίας.

Να τα βλέπετε εσείς οι δημοσιογράφοι που με γκρινιάζετε", μας είχε εμπιστευθεί στο παρελθόν.

Στυλοβάτης της οικογένειας, η αιωνίως μεγαλόκαρδη και αισιόδοξη Κορίν.

Η πίτα πάντως είχε και φλουρί με περιεχόμενο.

Και φωτεινό παράδειγμα καλοσύνης, ωριμότητας και - γιατί να το κρύβουμε - χριστιανικού αλτρουισμού, η Μαριάν, το κορίτσι που πλήρωσε πιο ακριβά απ' όλους το τίμημα για το «ατυχές συμβάν».

Οι δύο δημοσιογράφοι στους οποίους έτυχε το νόμισμα κέρδισαν ένα ταξίδι στην Κύπρο.

Εδώ, η Τζόις Κάρολ Όουτς δεν κρύβει τα βαθύτερα πιστεύω της.

Τώρα πώς συνέβη να κερδίσει το φλουρί ο ίδιος δημοσιογράφος, που το κέρδισε και πέρσι αυτό μάλλον ως συμπαιγνία με το ζαχαροπλάστη μπορεί να εκληφθεί, αφού η εντιμότητα του κ. Κακλαμάνη είναι δεδομένη.

Η συγχώρεση, η κατανόηση και η βαθύτερη πίστη μας στην αγάπη (μας ψιθυρίζει η συγγραφέας) είναι το αντίδοτο σε κάθε μεγάλη τρικυμία της ζωής.

Αιφνιδιασμός

Ακόμη και ο μοναχικός και ιδιόρρυθμος Πάτρικ, το παιδί που είχε αποκηρύξει από μικρός τον Θεό, προτιμώντας τα εδάφια των επιστημονικών συγγραμμάτων του Δαρβίνου, στο φινάλε εγκαταλείπει τον στεγνό βίο τού ερευνητή και ύστερα από περιπλάνηση χρόνων ξεπερνάει τον θυμό του και επιστρέφει στο «πνεύμα» των Μαλβέινι.

Πληθωρικός και ευφυής ο Θ. Πάγκαλος, καταφέρνει συνεχώς να αιφνιδιάζει τους πάντες ακόμα και αναπνέοντας!

Η αγάπη τελικά, μοιάζει να μας λέει η συγγραφέας, είναι πιο εύκολη από το μίσος.

Χτες στη Βουλή "κέντησε" πάλι.

Αρκεί να έχεις τον τρόπο να την διαφυλάξεις.

Διηγήθηκε μια συνομιλία του με κάποιον Ελβετό αξιωματούχο, ο οποίος του πρότεινε να γίνει η Κύπρος συνομοσπονδία κατά το πρότυπο της Ελβετίας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ;

Και κείνος του απήντησε περίπου "εδώ είναι Βαλκάνια" και αυτά τα καλαμπούρια να τα ξεχάσετε.

«Είχα πάντα την αίσθηση», γράφει ο Τζουντ, «πως όσο σκληρά κι αν προσπαθούσα δεν θα κατάφερνα ποτέ να συντονιστώ με τις ωραίες στιγμές τους, τα μυστικά, τα αστεία τους - τις αναμνήσεις τους.

Εν συνεχεία άρχισε να διαβάζει, στα αγγλικά, αποσπάσματα της συμφωνίας του Κάρντιφ, λέγοντας με άνεση "εδώ όλοι οι συνάδελφοι ξέρουν αγγλικά", και ουδείς από τους βουλευτές τόλμησε να πει "εγώ δεν καταλαβαίνω", παρόλο που έτσι είχαν τα πράγματα.

Τι είναι άραγε η οικογένεια αν όχι οι αναμνήσεις της, οι ανάκατες και πολύτιμες σαν το περιεχόμενο του συρταριού της κουζίνας που βάζουμε τα διάφορα μικροπράγματα (στο σπίτι μας το λέγαμε «χωματερή» και δικαιολογημένα);

Αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν είπε "εγώ τα έχω καλά με τη ΝΔ, γιατί στους καιρούς που ζούμε, κανείς δεν ξέρει, μπορεί να φθάσουμε και σε συμμαχικές κυβερνήσεις".

To μειονέκτημά μου, όπως συνειδητοποίησα σταδιακά, ήταν πως όταν γεννήθηκα, ο αδελφός μου ο Μάικ ήταν ήδη δέκα χρόνων κι αυτό για τα παιδιά αντιστοιχεί σε μιαν άλλη γενιά».

Ο Θ. Πάγκαλος είναι η χαρά του δημοσιογράφου.

"Πύραυλος"

Και να σταματούσε εκεί, καλά θα ήταν. Όμως ο κ. Πάγκαλος έκανε και κάτι περισσότερο. Με το γνωστό του, μη παρεξηγήσιμο πλέον, στιλ δεν άφησε κανέναν που να μην τον κοντράρει.

Με τον Κ. Καραμανλή τσακώθηκε, με τον Στρ. Κόρακα επίσης τσακώθηκε, αλλά αυτή η σχέση είναι παλιά. Με την κ. Δαμανάκη δεν κατάφερε να τσακωθεί, παρότι την προκάλεσε, διότι εκείνη "δεν τσίμπησε" και δεν του απήντησε.

Το χειρότερο κάρφωμα όμως το φύλαξε για τους "δικούς του ανθρώπους", τον Άκη και τον Μάκη. Ούτε λίγο ούτε πολύ, παραδέχθηκε ορθά κοφτά ότι η αρχική παραγγελία των S 300 ήταν λάθος, αλλά όλοι ξέρουμε ποιον είχε η Ελλάδα υπουργό Άμυνας, όταν η Κύπρος αποφάσισε αυτή την παραγγελία, και στη συνέχεια κάρφωσε και τον Άκη, που είχε πει προχθές στη Βουλή ότι καλό είναι να γίνει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τα εθνικά. "Αυτά τα θέματα πρέπει να συζητιούνται στο υπουργείο ή στην επιτροπή κεκλεισμένων των θυρών και όχι ανοιχτά στη Βουλή", είπε.

Σκέτος πύραυλος ο Θ. Πάγκαλος. Τι τους θέλουμε στην Κρήτη τους S 300;

Ως συνήθως

Αν ήταν μαθητές, θα είχαν πάρει απουσίες, και μάλιστα αδικαιολόγητες.

Ήταν όμως βουλευτές και υπουργοί, και γι' αυτό τη γλίτωσαν χωρίς καν επίπληξη.

Χθες στη Βουλή παρουσιάστηκε το φαινόμενο να μην ασκηθεί ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, κάτι που πολύ απλά σημαίνει ότι ούτε οι βουλευτές ήρθαν να… κατακεραυνώσουν τους υπουργούς, αλλά ούτε και εκείνοι ευαρεστήθηκαν να έρθουν να απολογηθούν. Ο αγώνας δεν έληξε με ισοπαλία. Απλώς το ματς ακυρώθηκε λόγω απουσίας των ομάδων.

Ευτυχώς ο πρόεδρος -παρά τις συνήθειές του- δεν τους τα έψαλε, όπως θα είχε κάθε δίκιο να το κάνει. Δέχτηκε τα… δικαιολογητικά των απουσιών, άλλος ήταν στο γιατρό, άλλον τον εμπόδισε η κίνηση του δρόμου και άλλες τέτοιες… μαθητικές δικαιολογίες.

Ασφαλώς όμως, αν τον ρωτούσε κάποιος, θα απαντούσε με ειλικρίνεια ότι προτιμά να προεδρεύει στη Βουλή των Εφήβων ή να συνεδριάζει με τους εκπροσώπους των μαθητών -όπως συνηθίζει τελευταία-, γιατί οι νεαροί και πιο υπεύθυνοι είναι και τι σημαίνει απουσιολόγιο γνωρίζουν.

Μας βλέπουν…

Είναι συνήθεια στη Βουλή κάθε Παρασκευή να φιλοξενούνται μαθητές από διάφορα σχολεία, και αφού τους δείξουν τις εκθέσεις και τους χώρους της Βουλής και τους εξηγήσουν τι είναι ο κοινοβουλευτισμός, τους οδηγούν στα θεωρεία για να παρακολουθήσουν μια συνεδρίαση.

Χθες όμως πραγματοποιήθηκε το… όνειρο κάθε πολιτικού.

Οι χθεσινοί μαθητές ήταν από ένα σχολείο της Ελευσίνας και η πολύ σοβαρή επερώτηση που συζητούσε η Βουλή αφορούσε τα εθνικά θέματα και πρωταγωνιστής βέβαια ήταν ο Θ. Πάγκαλος, ο υπουργός Εξωτερικών.

Ναι, αλλά ο κ. Πάγκαλος εκλέγεται, όπως είναι γνωστό, στο Υπόλοιπο Αττικής, και οι μαθητές είναι παιδιά ψηφοφόρων του, αφήστε που σε ένα δυο χρόνια θα είναι κι εκείνα εν δυνάμει ψηφοφόροι του.

Αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση νέων στους θεσμούς και στη δημοκρατία. Να ξέρουν κι αυτά ποιοι είναι οι πολιτικοί της περιφέρειάς τους, να έχει και κείνος το νου του ότι τον παρακολουθούν οι πιο απαιτητικοί ψηφοφόροι του.