Οι αντιδράσεις Ματιές

Βασικά στοιχεία του μαθήματος

Για πρωτοφανή κοροϊδία σε βάρος των συνταξιούχων κάνει λόγο το ΠΑΣΟΚ διά της υπεύθυνης του τομέα Οικονομίας του Πολιτικού Συμβουλίου Βάσω Παπανδρέου.

Μέρες του '80…

• Κεντρική μορφή της παραβολής είναι ο πατέρας σε σχέση προς όσα κάνει για τους δύο γιους. "Οι προεκλογικές υποσχέσεις για αύξηση των συντάξεων του ΟΓΑ στα 320 ευρώ και του ΕΚΑΣ στα 230 ευρώ, μετατρέπονται σε αύξηση για δεύτερη χρονιά κατά 15 ευρώ και 10,5 ευρώ αντίστοιχα", υπογραμμίζει η κ. Παπανδρέου.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

• Με τη μορφή του πατέρα ο Ιησούς φανέρωσε παραστατικά ποιος και πώς είναι ο αληθινός Θεός:

Παράλληλα, αναφέρει ότι για πρώτη φορά έπειτα από δώδεκα χρόνια οι εργαζόμενοι θα έχουν μείωση των πραγματικών αποδοχών τους, μιας και οι αυξήσεις που ανακοινώθηκαν είναι μικρότερες του πληθωρισμού και ταυτόχρονα δεν προβλέπεται τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας.

Δεν είχαμε φράγκο, καλοκαίρι του '79, η Πηνελόπη, ο Γιώργος, η Ράια κι εγώ. Αγαπά απέραντα όλους, παραμένει σπλαχνικός προς όλους, και με τον τρόπο που ο καθένας έχει ανάγκη. "Οι αυξήσεις λιτότητας αρκετά κάτω του επίσημου πληθωρισμού (γιατί για τον πραγματικό δεν υπάρχει σύγκριση) αποτελούν πρόκληση και εμπαιγμό για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους", αναφέρεται σε ανακοίνωση της ΓΣΕΕ. Ξαπλωμένοι μπρούμυτα σε μιαν ακρογιαλιά της Ιθάκης, πίναμε αχόρταγα ήλιο και, κάθε τόσο, ρίχναμε ένα σάλτο στη θάλασσα φωνάζοντας «θα γίνει»!

• Σε αυτόν τον Θεό στηρίζονται, για να μετανοήσουν αληθινά και να διορθωθούν, όσοι παίρνουν λάθος δρόμο στη ζωή τους, καθώς και όσοι από λάθος εκτίμηση νομίζουν ότι είναι εντάξει. Σε δηλώσεις για το ίδιο θέμα ο Π. Λαφαζάνης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, υπεύθυνος Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του κόμματος, αναφέρει ότι "οι αυξήσεις για τους εργαζόμενους στο δημόσιο εγκαινιάζουν μια νέα περίοδο άγριας μονόπλευρης λιτότητας για τους μισθούς, που θα έχει ως συνέπεια μια πραγματική λεηλασία του εισοδήματος των εργαζομένων".

«Τι θα γίνει;» ρώτησε κάποιο πρωί ο Μιχάλης Μπουρμπούλης. Ο Χασάπογλου (Γιώργος) βάλθηκε να του εξηγεί: «Έχω γράψει ένα θεατρικό έργο. Η παρέα, εδώ, το βρίσκει ωραίο. Λέμε να το σκηνοθετήσει η Ράια (Μουζενίδου), να πρωταγωνιστήσει η Πηνελόπη (Πιτσούλη) και να το ανεβάσουμε. Πρώτα στο Φεστιβάλ της Ιθάκης και ύστερα στην Αθήνα…».

Πήραμε μέρος στο Φεστιβάλ. Έπαιξα κι εγώ, ως κομπάρσος. Και μαζί μου, κομπάρσος επίσης, ο Λαζόπουλος. Βραβευθήκαμε. Και μόλις «φθινοπώριασε», κατεβήκαμε στην Αθήνα. Παρουσιάσαμε το έργο - «Κουραμπιέδες» - στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, αποσπάσαμε τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα μιας κατάμεστης αίθουσας και, παίρνοντας θάρρος, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πού θα «ταξιδέψουμε» πια τους «Κουραμπιέδες» μας.

Βρήκαμε το θέατρο «Εντοπία» στην οδό Στρατιωτικού Συνδέσμου. Ανήκε στον Απόστολο Δοξιάδη. Ήταν φίλος μου. Τον παρακάλεσα να μου νοικιάσει τον χώρο για ένα τρίμηνο. «Ο χώρος είναι δικός σου, χωρίς ενοίκιο», μου είπε ο Απόστολος. «Φρόντισε μόνο να μην υπάρξουν φθορές. Και φτιάξε και μερικά μαξιλαράκια, για να μην ταλαιπωρούνται οι θεατές: δεν υπάρχουν καθίσματα - υπάρχουν κερκίδες από μπετόν».

Γίνανε όλα, στην εντέλεια! Κι έφτασε η ώρα της πρεμιέρας. Καλέσαμε μερικούς «επώνυμους» φίλους, που δήλωσαν ικανοποιημένοι από την παράσταση, βγάλαμε φωτογραφίες, γράψανε μερικές κουβέντες οι εφημερίδες, προσλάβαμε ταμία και περιμέναμε να «χτυπήσει την πόρτα μας» το θεατρόφιλο κοινό. Την πρώτη μέρα, τίποτα! Τη δεύτερη, το ίδιο. Την Τρίτη, τέσσερα κορίτσια. Την τέταρτη, πάλι νέκρα. Είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε και να λέμε «τι φταίει…», γεμάτοι αγωνία.

Τη δεύτερη εβδομάδα, όμως, το πράγμα άρχισε να «τσιμπάει». Πέντε άνθρωποι τη μία, δέκα την άλλη, είκοσι κατόπιν, τρεις την επομένη, είκοσι δύο τη μεθεπομένη. Σε ένα δεκαπενθήμερο, για να μην τα πολυλέω, το «Εντοπία», γέμισε, και υπήρξαν βράδια που αναγκαστήκαμε να «διώξουμε κόσμο».

Αυτές τις δύσκολες ημέρες του '80 ζούμε και σήμερα, η Ράια, ο Χασάπογλου κι εγώ. Έργο έχουμε - και πολύ καλό. Το «Με αφορμή τον Σαίξπηρ - Λέγε με Ιουλιέτα». Θέατρο έχουμε - υπέροχο! Το «Δίπυλο», στην Πλ. Κουμουνδούρου. Το θεατρικό μας σχήμα είναι εξαιρετικό. Αλλά κόσμος δεν έρχεται: πέντε εισιτήρια τη μία, δώδεκα την άλλη, τέσσερα την τρίτη, εφτά την τέταρτη. Εδώ και μία εβδομάδα όμως, το πράγμα άρχισε να «κινείται»: είκοσι εισιτήρια τη μία, τριάντα δύο την άλλη, πενήντα την τρίτη. Και από κάθε άκρη της Αθήνας! Θα επαναληφθεί, μάλλον, το θαύμα των «Κουραμπιέδων»…