Παράλληλη Αναζήτηση
Δημοσιογράφοι ηλεκτρονικού Τύπου ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ
β. Από τη συνθήκη των Σεβρών έως την ήττα στη Μ. Ασία
Το γεγονός των ημερών ήταν ο τρόπος παρουσίασης της απόδρασης και δολοφονίαε του Ρώσου κακοποιού - Όλες οι πληροφορίες ήταν αποκλειστικές και εξόχως δραματικές
Γιατί να ταραχτεί;
Η Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) αποτέλεσε τη μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία της Ελλάδας και δικαίωσε την τολμηρή πολιτική του Βενιζέλου.
Να, λοιπόν, ήρθε και το 2006, ελπίζοντας πάντα πως ο χρόνος που άρχισε να μετράει και να χάνεται ήδη, σαν χρυσή βροχή στη χούφτα μας, θα είναι καλύτερος από αυτόν που αφήσαμε πίσω μας.
Η μικρή Ελλάδα των παραμονών των Βαλκανικών πολέμων γίνεται με την υπογραφή της Συνθήκης «η Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών».
Τουλάχιστον στην προσωπική μας ζωή, καθώς στον πλούσιο δυτικό κόσμο μπορούμε να λέμε ότι ως ένα ποσοστό αρκετά μεγάλο μπορούμε να την ορίζουμε, θεωρώντας την υγεία σχεδόν δεδομένη. Πώς να τους κοιτάξουν…
Το όραμα της Μεγάλης Ιδέας φαίνεται να γίνεται απτή πραγματικότητα.
Γιατί στον υπόλοιπο υπό ανάπτυξη κόσμο η υγεία και ένα ποτήρι καθαρό νερό φαίνεται πως είναι είδη πολυτελείας.
Όταν κατέθεταν, τότε που η τύχη τούς είχε φέρει αντιμέτωπους με το έγκλημα, είχαν τη βεβαιότητα πως η 17Ν θα παρέμενε μια οργάνωση - φάντασμα, που οι ίδιοι - κατ' εξαίρεσιν - είχαν δει.
Οι Φιλελεύθεροι προκήρυξαν εκλογές για αναθεωρητική εθνοσυνέλευση, με στόχο να νομιμοποιήσουν τις μέχρι τότε ενέργειες τους και να περιορίσουν τις αρμοδιότητες του βασιλιά.
Ίσως και γι' αυτό το λόγο μια συνδρομή στις μη κυβερνητικές οργανώσεις αρωγής και ανακούφισης να είναι ένα πολύ καλό δώρο στην ευαισθησία που μας έχει απομείνει.
Τώρα, ενώπιοι ενωπίοις, μάρτυρες και τρομοκράτες, με τους πρώτους να πρέπει να πείσουν το δικαστήριο ότι τότε είχαν δει καλά.
Η συνασπισμένη αντιπολίτευση, όμως, απροσδόκητα κέρδισε τις εκλογές.
Όλες αυτές οι γιορτές στη Δύση της αφθονίας, που οργανώνονται από τις μητροπόλεις, μου θυμίζουν λίγο-πολύ ξόρκι προς το κακό και τη φτώχεια, που απλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς.
Και το χειρότερο, να δείξουν με το δάκτυλο τούς δράστες.
Ο Βενιζέλος έφυγε στο εξωτερικό.
Θυμάμαι από το 1981, που έκανα τις δεύτερες σπουδές μου στο Παρίσι, το "έθιμο" της καύσης των αυτοκινήτων το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.
Το θεωρούμε εύκολο;
Η νέα κυβέρνηση έκανε δημοψήφισμα για την επιστροφή του Κωνσταντίνου, στο οποίο η ετυμηγορία ήταν υπέρ του βασιλιά.
Ήταν must, ένα απαραίτητο στοιχείο για το βραδινό και ένας τρόπος διαμαρτυρίας.
δεν είναι καθόλου.
Δίστασε όμως να αλλάξει την εξωτερική πολιτική και να επιδιώξει ειρηνική λύση.
Βεβαίως δεν είχε την έκταση που έχει πάρει τους τελευταίους μήνες.
Ακόμη και ο Δημήτρης Κουφοντίνας το κατάλαβε και διευκόλυνε τον πρώτο.
Το μέτωπο κατέρρευσε, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική ήττα.
Δεν μπορώ, χαμογελώντας κυνικά λίγο, να μην κάνω τη σύγκριση των φλεγόμενων αυτοκινήτων στο Παρίσι με τα Ρογκοτσάρια και τις γιορτές των Φανών στη Δυτική Μακεδονία.
«Εγώ ήμουν», είπε νηφάλια.
Στις 25 Ιανουαρίου 1921 η Αναθεωρητική Εθνοσυνέλευση που προέκυψε από τις εκλογές του Νοεμβρίου ανακηρύχθηκε Συντακτική, καθώς θεωρήθηκε αναγκαίο να αλλάξει εξ ολοκλήρου το σύνταγμα.
Γλέντι και ξόρκι μαζί που, από ό,τι φαίνεται, κρατάει από πολύ παλιά.
Και γιατί να ταραχτεί;
Λαϊκή εικόνα που αναπαριστά δολοφονική απόπειρα κατά του Βενιζέλου στη Γαλλία από δύο απότακτους αξιωματικούς (Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)
Το καινούργιο έθιμο που αναδύεται στην κοινωνική μας ζωή, μέσω της τηλεόρασης που το επιβάλλει και που όλοι οι σταθμοί το παρουσιάζουν συναγωνιζόμενοι μεταξύ τους, είναι ο εικοσιτετράωρος πια παροξυσμός του λεγόμενου λαϊκού γλεντιού με γαρίφαλα, λικνίσματα στις πίστες και ημίγυμνους θηλυκούς Αγιοβασίληδες.
Γι' αυτόν το έγκλημα έχει δύο όψεις.
Εδώ η ισότητα των δύο φύλων θριαμβεύει.
Για να διαλέξεις όποια σού πάει.
Το γεγονός είναι μία κατάφωρη προσβολή στην αισθητική μας, που βάλλεται συνεχώς.
Εκείνος το είπε πολιτικό.
Φαίνεται πως οι τηλεοπτικοί παραγωγοί και σκηνοθέτες έχουν στερέψει από ιδέες ή πως απλώς έπιασαν το νόημα.
Πρόλαβε…
Βραχνή φωνή, χωρίς μελωδία, ψευτομαγκιά και καψούρα με λάγνο λίκνισμα. Ιδού το νόημα του επερχόμενου έτους.
Το πιο ενδιαφέρον, όμως, γεγονός, που σηκώνει σοβαρότατη ανάλυση και συζήτηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι τηλεοπτικοί αστέρες της δημοσιογραφίας και οι σταθμοί που εκπροσωπούν παρουσίασαν την απόδραση και τη δολοφονία με τις δικές τους εκδοχές λύσης της τραγωδίας. Όλες οι πληροφορίες ήταν αποκλειστικές και εξόχως δραματικές. Οι λέξεις αυτές φαίνεται πως έχουν χάσει το πραγματικό νόημά τους, γιατί χρησιμοποιούνται στο τηλεοπτικό λεξιλόγιο συχνότατα. Έτσι, σαν το βοσκό του παραμυθιού που φώναζε συνέχεια βοήθεια, για να σώσει το κοπάδι του, και στο τέλος κανείς δεν τον πίστευε, το ίδιο κοντεύει να συμβεί με τις πληροφορίες που μεταδίδονται τηλεοπτικά. Όχι ότι το περιστατικό της απόδρασης και της δολοφονίας των αστυνομικών δεν ήταν πολύ σοβαρό. Ο τρόπος όμως που παρουσιάστηκε ήταν πολλές φορές απαράδεκτος. Φθάνουμε στο σημείο οι τηλεδημοσιογράφοι να δημιουργούν τη δική τους πραγματικότητα, αφήνοντας στην άκρη τα όντως συμβαίνοντα, με μόνο σκοπό την αύξηση της τηλεθέασης και προκαλώντας τεχνηέντως αγωνία στους τηλενημερωμένους πολίτες και βέβαια, αν η ποιότητα της ενημέρωσης βλάπτεται για χάρη της τηλεθέασης, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Γιατί τότε για μένα πέφτει και η ποιότητα του πολιτεύματος, καθώς μένουμε στο φαίνεσθαι και όχι στην ουσία. Να ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσεχθεί. Από την εικονική πραγματικότητα των ψηφιακών μηχανών φτάσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα που δημιουργούν, ο καθένας τη δική του, αυτοί που θέλουν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι του ηλεκτρονικού Τύπου.
