Το νέο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη θα παρουσιαστεί αύριο στις 7.30 το απόγευμα.

Φαινόμενα

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ 4Η

Παιχνίδια με τη μνήμη του Βασίλη Αλεξάκη

Ποιος είναι ποιος;

Μελέτησε στο εισαγωγικό κείμενο τον κατάλογο των δεξιοτήτων ζωής.

"Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα" είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του συγγραφέα που παρουσιάζεται αύριο στο βιβλιοπωλείο Μαλλιάρης - Παιδεία "Ανατόλια"

Ισχυρίζονται οι παραγωγοί μπιγκμπραδερικών ριάλιτι πως συμμετέχουν αντιπροσωπευτικοί χαρακτήρες Νεοελλήνων, αλλά πόσο αλήθεια μπορεί να είναι αυτό;

Σημείωσε: α) ποιες από αυτές τις δεξιότητες νομίζεις ότι διαθέτεις, β) ποιες δεξιότητες θα ήθελες να αναπτύξεις περισσότερο, γ) με ποιους τρόπους νομίζεις ότι θα μπορούσες να το πετύχεις αυτό;

Ο Βασίλης Αλεξάκης ζει μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας.

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Μπορείς να δημιουργήσεις έναν ατομικό φάκελο με τίτλο «Ανάπτυξη δεξιοτήτων ζωής», τον οποίο θα συμπληρώνεις σταδιακά στη διάρκεια της σχολικής σου ζωής (βλέπε στο Παράρτημα σχετικό κείμενο για τη δημιουργία ατομικού φακέλου μαθητή «portfolio»).

Με αφορμή το νέο του βιβλίο, βρίσκεται τώρα στα εγχώρια "ύδατα" και αύριο θα τον δούμε και στη Θεσσαλονίκη.

Αν το πιστεύεις πάρα πολύ ότι παριστάνεις κάτι, μπορεί και να γίνεις αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Άραγε να είναι τόσο απλά τα πράγματα

Να θυμάσαι ότι: «Πρέπει να διανύσουμε τη ζωή με τα δικά μας εντελώς προσωπικά χαρίσματα και ελαττώματα, ενίοτε μάλιστα προχωρούμε κομματάκι παραπέρα, καταφέρνουμε ό,τι δεν μπορούσαμε πριν και για μια στιγμή μπορούμε ολόψυχα να δεχτούμε τον εαυτό μας και να νοιώσουμε ικανοποίηση γι αυτό που είμαστε».

Θα βρεθεί στις 7.30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο Μαλλιάρης- Παιδεία "Ανατόλια" (Δημ. Γούναρη 39, απέναντι από την Καμάρα), όπου σε μια εκδήλωση που γίνεται σε συνεργασία με το Σύλλογο Αποφοίτων της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ θα παρουσιάσει το βιβλίο του "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα" ( εκδ. Εξάντας). Ποιοι είμαστε αλήθεια;

Μοιάζει αυτοβιογραφικό το βιβλίο του, αλλά μη γελιέστε.

Τι δουλειά έχουμε με τους διάφορους μπιγκμπραδεριστές που, μπερδεμένοι, ψάχνονται και δεν βρίσκονται και που αναζητούν στην προβολή, την οποία τους προσφέρουν οι κάμερες των ριάλιτι, το νόημα μιας ζωής, την οποία αντιλαμβάνονται σαν ευκαιρία να επιδείξουν τον εαυτό τους;

Παραπλανητικός είναι και ο τίτλος του, αφού αναφέρεται στη μνήμη και όχι τη λήθη.

Είναι, άραγε, το νέο είδος ανθρώπων ή απλώς η μπιγκμπραδερική τηλεόραση ανακάλυψε αυτό που της ταιριάζει αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα;

Πολλά βιβλία του Αλεξάκη έχουν βραβευτεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία.

Λένε πως στα μπιγκμπραδερικά ριάλιτι προσφέρονται ποικίλοι χαρακτήρες για να ταυτιστεί το κοινό, που σημαίνει πως υπάρχουν σημεία ταύτισης.

Οι "Ξένες λέξεις" κέρδισαν το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2004, η "Μητρική γλώσσα" το βραβείο Medicis, το "Πριν" το βραβείο Αλμπέρ Καμί, ο "Μπαμπάς" το βραβείο διηγήματος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Αν αυτό ισχύει, δεν μπορούμε να μη σταθούμε με δέος απέναντι σ' αυτόν τον κόσμο που σε κάθε λογικό άνθρωπο, ο οποίος έχει τις δουλειές του, τον καθημερινό του αγώνα, τα όνειρά του, τα παιδιά του, φαντάζει τουλάχιστον παράλογος.

Το "Τάλγκο" πάλι, που δημοσιεύτηκε πριν από 25 χρόνια, έχει ξεπεράσει τα 100.000 αντίτυπα, ενώ ανάμεσα στα έργα του που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το κοινό συγκαταλέγονται το μυθιστόρημα "Η καρδιά της Μαργαρίτας" και το αυτοβιογραφικό αφήγημα "Παρίσι - Αθήνα".

Δεν μπορεί να μην αντιμετωπίσουμε τις κυρίες Ρούλες των πενήντα βάλε, συνταξιούχους, που φορούν την Άρτα και τα Γιάννινα επάνω τους για να πάρουν μέρος στο ριάλιτι «The wall», σχεδόν με θλίψη.

Πολλά από αυτά κυκλοφόρησαν στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Αρμενία και την Τουρκία.

Και παρά την πλάκα του θεάματος δεν μπορούμε να μην κοιτάξουμε με καχυποψία τους διάφορους υπερώριμους κυρίους που παριστάνουν τους γιαλαντζί-Ωνάσηδες, πως καημός τους δεν είναι να διασκεδάσουν, αλλά να επιδειχθούν διασκεδάζοντας άλλους, που σημαίνει πως τόσα χρόνια ζωής τον εαυτό τους ούτε τον ανακάλυψαν ούτε τον αγάπησαν.

Έχει ασχοληθεί επίσης με το χιουμοριστικό σκίτσο, τον κινηματογράφο (η ταινία του "Αθηναίοι" απέσπασε το Α' βραβείο στο διεθνές φεστιβάλ κωμωδίας του Σανρούς) και το θέατρο ("Εγώ δεν").

Είναι, όμως, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας»;

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Θα μπορούσε ανάμεσά τους να βρίσκεται ένας από εμάς, είναι σαν κι εμάς;

Ε.Σ.

Πόσοι εξηντάρηδες δεν βλέπουν την ώρα να βρεθούν με καμιά δεκαριά αγνώστους, να κοιμούνται, να ξυπνούν με κάμερες μπροστά στη μύτη τους και να δέχονται την αγενή συμπεριφορά νεωτέρων τους; Πόσες μανάδες παιδιών τα εγκαταλείπουν ευχαρίστως για να κάνουν καριέρα μπιγκμπραδερική, έστω με όνειρο μερικές χιλιάδες ευρώ, αν νικήσουν;

Οι θεωρητικοί της ανθρώπινης ψυχής λένε, πως στην αναζήτηση μιας ταυτότητας ο άνθρωπος μπορεί να εμπνευστεί από τη ζωή κάποιου και να αρχίσει να ντύνεται σαν αυτόν, να συμπεριφέρεται το ίδιο, να προσπαθεί να ζήσει με τον ίδιο τρόπο και, εντέλει, να καταφέρει να γίνει ακριβώς όπως το μοντέλο του.

Στα μπιγκμπραδερικά ριάλιτι παρακολουθούμε αυτή την απεγνωσμένη προσπάθεια ορισμένων να ταυτιστούν με έναν εαυτό που νομίζουν πως έχουν. Το θέμα είναι αν το κατορθώνουν.

Για την ξανθούλα Φραντζέσκα που την ξανάφεραν στην επικαιρότητα τα τηλεπαράθυρα του Ευαγγελάτου, ως ειδήμονα πλέον επί των ριάλιτι, η μετα-μπιγκμπράδερ ζωή της δείχνει να ταυτίζεται με το όνειρο που είχε πριν μπει στο «παιχνίδι». Σωστό, λάθος, ποιος θα το κρίνει αυτό, σε μια εποχή που το δημοκρατικό αίτημα «ίσες ευκαιρίες στη ζωή» έχει μεταφραστεί σε «ίσες ευκαιρίες στη σόου μπίζνες», ιδίως για τις ατάλαντες πλην πρόθυμες ζωηρούλες να τσιτσιδωθούν και να στηρίξουν τη βιομηχανία της προσφοράς γυναικείου κρέατος.

Το θλιβερό είναι να παρακολουθούμε μεσήλικες να αγωνίζονται να ταυτιστούν με το νεανικό τους όνειρο, να ανακαλύπτουν στην τηλεόραση την ευκαιρία τους να επιδειχθούν και να είναι έτοιμοι να υποβληθούν σε μαρτύρια απίστευτα. Σαν τον 62χρονο κύριο που κοιμάται στα άχυρα στην ηλικία του και τρώει με τα χέρια τη φασολάδα στο «The wall». Τι διεκδικεί; Την ευκαιρία του να αποδείξει ότι είναι ίσος με τους υπόλοιπους, αν όχι και πιο δυνατός, πως δεν θα τον εξορίσει ο χρόνος από τις δραστηριότητες της ζωής.

Οι υπερήλικες συνταξιούχοι που διαδηλώνουν με πάθος για καλύτερη σύνταξη και περίθαλψη, σίγουρα δεν έχουν διανοηθεί πως οι κακουχίες τους μπορεί να γίνουν τηλεπαιχνίδι και, φυσικά, δεν διανοούνται να παραστήσουν για χάρη καμιάς κάμερας πως δεν τους αξίζει, σ' αυτή την ηλικία, το καλύτερο και όχι η εξορία σε αχυροστρώματα.