ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΔΙΚΤΥΟ

• Τέχνη

Σήμερα το συνέδριο του ΛΑΟΣ στη Θεσσαλονίκη

Ο Μίμης ήξερε…

Αρχιτεκτονική

Τις προθέσεις του σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητά του για το δήμο Θεσσαλονίκης (που πλέον θεωρείται σχεδόν βέβαιη) αναμένεται να ξεκαθαρίσει σήμερα ο Γιώργος Καρατζαφέρης στο πλαίσιο του συνεδρίου του ΛΑΟΣ που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη.

Γ.Δ.Κ.Σ.

Από το τέλος του 10ου αιώνα χάρη στην αναθέρμανση της οικονομίας και της τεχνικής προόδου η Δύση καλύπτεται από πλήθος ευρύχωρων εκκλησιών ρομανικού ρυθμού. Η αυλαία του 3ου συνεδρίου του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, στο οποίο αναμένεται να συμμετάσχουν 1.000 στελέχη από όλη τη χώρα, θα ανοίξει στις 11.00 με ομιλία του κ. Καρατζαφέρη. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά… Η έκφραση ρομανική τέχνη δημιουργήθηκε από τους ειδικούς το 19ο αιώνα για να τονιστεί ότι στα οικοδομήματα αυτά οι γερμανικοί λαοί συνδύασαν στοιχεία της ρωμαϊκής τέχνης και της δικής τους καλλιτεχνικής παράδοσης. Σε αυτήν θα δώσει το πολιτικό στίγμα του κόμματός του και το πώς θα πορευτεί στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Σωστή η απορία του Μεγάλου… Ο ρομανικός ρυθμός συνδυάζει το συριακό σχέδιο σε σχήμα σταυρού με εκείνο των ρωμαϊκών βασιλικών. Εν συνεχεία θα τοποθετηθούν στελέχη, ενώ οι εργασίες θα κλείσουν περίπου στις 19.00, οπότε αναμένονται αποφάσεις για την υποψηφιότητα του κ. Καρατζαφέρη στο δήμο και για τη στάση του κόμματος στη νομαρχία Θεσσαλονίκης. Ισχύει. Έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τη συμπαγή δομή, τις αψίδες, τα ημικυκλικά τόξα, τους λίθινους θόλους και τους πύργους των κωδωνοστασίων, τη χρήση της γλυπτικής του ανθρώπινου σώματος στο εξωτερικό του ναού και τις τοιχογραφίες στο εσωτερικό, που αναπαριστούν σκηνές από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη.

Μεταξύ των προτάσεων που θα καταθέσει για τη Θεσσαλονίκη ο κ. Καρατζαφέρης θα είναι η δημιουργία νέου αεροδρομίου στα δυτικά της πόλης, η μεταφορά της Έκθεσης στο χώρο του "Μακεδονία" και η μετατροπή των εγκαταστάσεων της ΔΕΘ σε πάρκο.

Πάντα. Εκκλησίες ρομανικού ρυθμού κτίστηκαν σε ολόκληρη τη ρωμαιοκαθολική Ευρώπη.

Β.Π.

Ούτε εγώ ξέρω "τι να παίξω" στα παιδιά… Χαρακτηριστικό δείγμα του ρυθμού αυτού είναι ο ναός του Αγίου Σερνέν (11ος-12ος αι.) στην Τουλούζη της Γαλλίας. Ελάτε, όμως, που ο Μίμης ο Κουγιουμτζής ήξερε. Στη διάρκεια του 12ου αιώνα στη βόρεια Γαλλία αναπτύσσεται ένας νέος τύπος λατρευτικών κτισμάτων, τα οποία στην Αναγέννηση χαρακτηρίστηκαν γοτθικά από περιφρόνηση για τα έργα του Μεσαίωνα. Γιατί ήταν ο ίδιος ο Μίμης ένα παιδί μεγάλο. Σε αντίθεση με τη ρομανική, η γοτθική αρχιτεκτονική δεν περιορίστηκε μόνο στους ναούς, αλλά επεκτάθηκε σε πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Και παιδί έμεινε ώς το τέλος. Τα ωραιότερα γοτθικά μνημεία είναι οι καθεδρικοί ναοί που οι επίσκοποι κτίζουν στην καρδιά της πόλης για να υπογραμμίσουν τον κυρίαρχο ρόλο της χριστιανικής θρησκείας. Ένα παιδί "γλυκόπιοτο" που έλεγε ένας δικός του άνθρωπος, αγαπησιάρικο. Τα χαρακτηριστικά του γοτθικού ρυθμού είναι το μεγάλο ύψος και ο μεγάλος όγκος, τα οξυκόρυφα τόξα, η χρησιμοποίηση εξωτερικών αντηρίδων για τη στήριξη των τοίχων και τα μεγάλα παράθυρα. Ένας "μπαγασάκος" βουτηγμένος στην αθωότητα, ανατολίτης καλοσυνάτος, με το γέλιο του, με τις πλάκες του, με τις φούριες του… Τα τελευταία επιτρέπουν το φωτισμό του ναού με άπλετο φως και είναι κοσμημένα με υαλογραφήματα (βιτρό) που αντικαθιστούν τις τοιχογραφίες. Που παιδιά δικά του δεν είχε αλλά όλα αυτά τα παιδιά, εκεί, στη δραματική σχολή του "Θεάτρου Τέχνης", σάμπως παιδιά του δεν ήταν; Η γοτθική θρησκευτική αρχιτεκτονική επεκτάθηκε σε πολλές περιοχές της δυτικής Ευρώπης. Και πιο πολύ κι από παιδιά του… Σημαντικά αριστουργήματα της τέχνης αυτής είναι η Παναγία των Παρισίων (12ος-13ος αι.), οι καθεδρικοί ναοί της Σαρτρ (12ος-13ος αι.), της Ρενς (13ος αι.) και άλλων τόπων. Αυτά τα παιδιά που πολύ τα αγάπησε, που βρήκε "τα κουμπιά τους", και σαν τον Δάσκαλό του τους έμαθε τι είναι θέατρο, τι είναι αλήθεια, τι είναι "τάξιμο"… Και τα 'βγαζε στο σανίδι με μια αγάπη, μα με μια αγάπη. Και τα τελευταία χρόνια άρχισε να κάνει μαζί τους όλο και συχνότερα παραστάσεις για παιδιά.

…"τι να παίξει" στα παιδιά

Το Σάββατο το μεσημέρι είδα τα παιδιά αυτά στη Φρυνίχου, κουβαριασμένα, την ώρα που ήταν να παίξουν το "Μια φορά κι ένα… λεπτό", το τελευταίο του Μίμη, και ανέβαλαν την παράσταση, να τους μιλάει η Εύα Στυλάντερ, η συνεργάτισσά του στην οργάνωση των παραστάσεων και η μόνη που κατάφερε να τους μιλήσει, και να τους λέει με λόγια όμορφα πόσο τα πίστευε ο Μίμης κι αυτά να κλαίνε με αναφιλητά. Και στις οχτώ γύρισα και τα είδα να παίζουν μπροστά σε παιδιά της Βουλής των Εφήβων - ωραίο κοινό - την παράσταση. Ίσως η πιο συγκινητική παράσταση της ζωής μου. Πώς έπαιξαν; Καλύτερα δεν γινόταν. Κέφι, χιούμορ, γέλιο, αυτοσχεδιασμοί, χορός, τραγούδι, τρέλα, ενέργεια… Έσκισαν. "Τζάμι"! Έτσι έπρεπε. Άντεξαν να πουν ακόμα κι αυτά τα λόγια τα τελευταία, τα σημαδιακά, του έργου. Μετά, στον χαιρετισμό και στο χειροκρότημα το πληθωρικό και στα "μπράβο", ε, ναι, κάποια έκλαιγαν. Αλλά το δικαιούνταν. Μετά χώθηκαν στη μεγάλη την αγκαλιά της Γεωργίας της Φρυνίχου - μεγάλη αγκαλιά, μεγάλη καρδιά… -, τη φίλησαν, καβάλησαν τις μηχανές τους και έφυγαν. Άλλοι είναι ηθοποιοί καινούργιοι του "Θεάτρου Τέχνης", άλλοι μαθητές ακόμα της δραματικής σχολής του. Όλοι πάντως, το Σάββατο, διδάχτηκαν το Μάθημα το Μεγάλο. Και το πιο δύσκολο. Αντέξουν, δεν αντέξουν στον δύσκολο τον δρόμο που τους έδειξαν ο Μίμης, ο Λαζάνης, η Ρένη, το "Θέατρο Τέχνης", το μάθημα αυτό δεν θα το ξεχάσουν. Ποτέ.