72 ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ 99 ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Το πνεύμα του τόνου

2. Εξελίξεις ως τις αρχές του 6ου αι.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ Μπρέισι 5 2/6 0/1 1/4 1 - 15 Λι 12 1/1 1/3 3/7 - 1 25 Χαραλαμπίδης 14 4/6 2/4 2/4 2 3 31 Καράμπουλας 19 5/6 7/13 0/1 3 1 30 Τότσιος 4 - 2/5 - 2 1 17 Αντωνιάδης - - - - - - 01 Συμεωνίδης 8 0/2 4/6 0/1 9 3 29 Τζακόπουλος 1 1/2 - - 2 - 06 Καραποστόλου 3 - 0/2 1/3 1 - 10 Δαλιάρης 6 - 3/7 - 4 - 20 Πέτρουλας - - 0/5 - 1 1 15 Σύνολο 72 13/23 19/46 7/20 27 10 200

Τρεις άξιοι!

Όροι-κλειδιά της ενότητας

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Έντνι 7 3/4 2/3 - - 1 09 Παπαμακάριος 8 - 1/1 2/6 2 1 21 Αργυρόπουλος - - 0/2 0/2 2 1 13 Ζίζιτς 14 4/6 5/8 - 7 1 20 Λιούις 8 - 1/3 2/3 4 4 18 Χατζής 18 5/6 2/4 3/5 - 2 19 Σεϊμπούτις 12 5/6 2/4 1/2 5 1 21 Πρίντεζης 12 2/2 5/8 - 5 - 19 Μπάρλος 5 - 1/2 1/1 - - 11 Βασιλόπουλος 7 1/2 0/1 2/4 6 3 17 Κόλιεβιτς 6 - - 2/3 5 5 19 Σχορτσιανίτης 2 2/2 0/1 - 5 - 13 Σύνολο 99 22/28 19/37 13/26 43 19 200

ΕΥΑ ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΟΥ

Παρεμβατική οικονομική πολιτική, εκχρηματισμένη οικονομία, μεγάλοι γαιοκτήμονες, πάροικοι, μακρινό εμπόριο, μπαχαρικά, γερμανικό πρόβλημα, αντιγερμανικό κόμμα, Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης, Θεοδοσιανός Κώδικας.

Χάσαμε τρεις άξιους σε μία εβδομάδα. Κατά τον 4ο και 5ο αι. μ. Χ. η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξακολουθούσε να είναι κυρίως ένα μεσογειακό κράτος. Είναι πολύ, είναι άδικο και αγριευτικό συνάμα. Οι αυτοκράτορες, που είχαν την έδρα τους στην Κωνσταντινούπολη, προσπάθησαν να τονώσουν την οικονομία και να λύσουν τα πολιτικά προβλήματα της εποχής τους. Τρεις αγαπημένους συναδέλφους.

Σημαντικοί αυτοκράτορες Ιουλιανός (361-363), Θεοδόσιος Α' (379-395), Θεοδόσιος Β' (408-450), Ζήνων (474-491), Αναστάσιος (491-518), Ιουστίνος Α'(518-527)

Τίτος Βανδής, Δημήτρης Ποταμίτης και τελευταίος ο Μίμης Κουγιουμτζής, που άνοιξε αναπάντεχα βίαια τη Μεγάλη Πύλη και πέταξε στο άπειρο του επέκεινα με τις πρώτες ώρες της άνοιξης, ξημερώματα Σαββάτου 1η Μαρτίου. Γλυκός, τρυφερός, ευγενής, κι ας έδινε την εντύπωση του βίαιου, ο πρώτος, πολυτάλαντος, οραματιστής, ανθεκτικός στα "άκομψα" χτυπήματα ο δεύτερος, ταλαντούχος δημιουργός, παθιασμένος δουλευτής, ταγμένος συνεχιστής του οράματος του δασκάλου Κουν ο τρίτος. Τρεις οδοιπόροι της θεατρικής ουτοπίας! Τι άλλο είναι οι ηθοποιοί παρά πλανήτες, ες αεί ταξιδευτές σε αλλοτινές μαγευτικές εποχές, σε ιστορίες συναρπαστικές, αλιείς εμπειριών, ανιχνευτές εμβριθείς σωμάτων και ψυχών ξένων πλασμάτων που κείτονται νεκρά, ξαπλωμένα στις κρύες σελίδες των βιβλίων και εκλιπαρούν "μια ζεστή καρδιά να μπουν να ζεσταθούν λιγάκι", μια πνοή να τ' αναστήσει, να υπάρξουν, να εκφραστούν, να ζήσουν. Χιλιάδες πρόσωπα θεατρικά ζητούν… ηθοποιούς να τ' αγαπήσουν, να τα νιώσουν, να τα ενσαρκώσουν.

Κι εκείνοι δανείζουν αφειδώλευτα τους εαυτούς τους, προσφέρουν σώμα, αίμα και ανάσα σ' αυτή την άλλη ύπαρξη. Γι' αυτό και όταν "φεύγουν" οι ηθοποιοί, έχω πάντα την αίσθηση ότι μια άυλη πολυπληθής συνοδεία, ένας αόρατος θίασος πιστών, οι ρόλοι, "τα παιδιά τους" τους ακολουθεί σηκώνοντάς τους απαλά στα χέρια, ψάλλοντας ύμνους δοξαστικούς στον δημιουργό τους, καθώς χάνονται μέσα στα σκοτεινά βασίλεια του θανάτου. Εμάς όμως μας λείπουν! Μας λείπουν πολύ!