Μαχαιρώματαστην Ομόνοια

Φαινόμενα

9.2. Πότε πρέπει να χρησιμοποιούνται πίνακες

ΑΘΗΝΑ.-

Ξεσαλωμένες μαινάδες

Η χρήση πινάκων είναι ένας βολικός τρόπος για τη διαχείριση πολλών δεδομένων ιδίου τύπου, αλλά συχνά η χρήση τους είναι περιττή και επιζήμια στην ανάπτυξη του προγράμματος.

Μίλησαν τα "μαχαίρια" χθες το βράδυ στην Ομόνοια, σε συμπλοκή μεταξύ ιδιοκτήτη καφενείου και ενός αλλοδαπού.

Υστερία, ουρλιαχτά, βρισιές με σεξουαλικά υπονοούμενα, που θυμίζουν καταγώγια σε μια σειρά με διφορούμενους ρόλους

Πέρα από τα πλεονεκτήματα που αναφέρθηκαν, υπάρχουν και δύο μειονεκτήματα από τη χρήση πινάκων. Συγκεκριμένα, ο Αχμέτ Μοχάμετ από το Ιράκ, για άγνωστους λόγους, συνεπλάκη με ιδιοκτήτη καφενείου επί της οδού Δεληγιώργη 34.

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Οι πίνακες απαιτούν μνήμη.

Ο Εμμανουήλ Σκαλάς, 27 χρόνων, αστυνομικός της τροχαίας Αθηνών, περνούσε από το μέρος και προσπάθησε να χωρίσει τους δύο άντρες.

Τι ωραία παρέα στους "Στάβλους"; Ο αρχιφύλακας και δύο κρατούμενες σε σπάνιο ενσταντανέ ηρεμίας

Κάθε πίνακας δεσμεύει από την αρχή του προγράμματος πολλές θέσεις μνήμης.

Ο Ιρακινός πάνω στο θυμό του έβγαλε μαχαίρι και τραυμάτισε ελαφρά τον αστυνομικό.

Με ντεκόρ γυναικείες φυλακές, με πρωταγωνίστριες φυλακισμένες για διάφορα αδικήματα, από φοροδιαφυγή μέχρι συζυγικό φόνο, και δεσμοφύλακες σε δεύτερους ρόλους, άνδρες αμήχανους ως προς τα αρσενικά τους στοιχεία, οι "Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη" (ΑΝΤ1) μοιάζουν με άλλοθι τηλεοπτικής προβολής ακραίων φαντασιώσεων. Σε ένα μεγάλο και σύνθετο πρόγραμμα η άσκοπη χρήση μεγάλων πινάκων μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αδυναμία εκτέλεσης του προγράμματος.

Αμέσως μετά συνελήφθη από τους συναδέλφους του θύματος.

Τον "χορό" συμπληρώνουν η διευθύντρια της φυλακής, μια φιγούρα Φελινική, ντυμένη σαν παγώνι, καρικατούρα μέγαιρας και μηχανής του σεξ (Μίρκα Παπακωνσταντίνου), μια κωμική φαντασίωση διαστροφής, και ο μεταρρυθμιστής, γαλλοσπουδαγμένος Παυλάτος (Νίκος Σεργιανόπουλος), ο οποίος τοποθετείται από τις αρχές δίπλα της, για να εφαρμόσει στις φυλακές τις ανατρεπτικές θεωρίες του περί σωφρονισμού.

Οι πίνακες περιορίζουν τις δυνατότητες του προγράμματος.

Η κεντρική ιδέα σύγχρονη και επίκαιρη αυτές τις ημέρες, που θάνατοι στις γυναικείες πτέρυγες του Κορυδαλλού απέδειξαν τα προβλήματα του σωφρονιστικού συστήματος.

Στο προηγούμενο πρόγραμμα του υπολογισμού των στατιστικών μεγεθών, υπάρχει ανώτατο όριο στο πλήθος των αριθμών ίσο με 100. Η σειρά των Ρήγα-Αποστόλου μοιάζει πρωτότυπη, για το θέμα της, που θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία για μια ανθρώπινη προσέγγιση στον άγριο κόσμο της φυλακής, με τη βοήθεια του καλού χιούμορ. Αυτό γιατί οι πίνακες είναι στατικές δομές και το μέγεθος τους πρέπει να δηλώνεται στην αρχή του προγράμματος, ενώ παραμένει υποχρεωτικά σταθερό κατά την εκτέλεση του προγράμματος. Προφανώς δεν έχει αυτό στόχο ή, αν τον είχε, τον έχει χάσει.

Η απόφαση για την χρήση ή όχι πίνακα για την διαχείριση των δεδομένων είναι κυρίως θέμα εμπειρίας στον προγραμματισμό. Γιατί στην πραγματικότητα ο χώρος της φυλακής μοιάζει να γίνεται άλλοθι για μια συνάθροιση υστερικών γυναικείων μορφών, που ξεσπούν σε ουρλιαχτά, που δεν έχουν κανένα στοιχείο θηλυκότητας, εκτός από εκείνες που την προσποιούνται, σαν άντρες ντυμένοι γυναίκες, και ανταλλάσσουν ατάκες, σαν πρωταγωνιστές επιθεώρησης.

Γενικά, αν τα δεδομένα που εισάγονται σε ένα πρόγραμμα πρέπει να διατηρούνται στη μνήμη μέχρι το τέλος της εκτέλεσης, τότε η χρήση πινάκων βοηθάει ή συχνά είναι απαραίτητη για την επίλυση του προβλήματος.

Αυτό το τελευταίο είναι και το μοναδικό, ίσως, στοιχείο της σειράς που αναδύει μια αίσθηση χιούμορ, το οποίο χαρακτηρίζεται από την έξυπνη σε ορισμένες στιγμές πολιτική σάτιρα.

Σε άλλη περίπτωση μπορεί να αποφεύγεται η χρήση τους.

Αφορμή δίνουν οι ρόλοι, καθώς η διευθύντρια δημοσιοσχετίζεται με κοσμικο-κυβερνητικούς, οι δύο μεγαλύτερες σε ηλικία φυλακισμένες ανήκουν σε αντίπαλους πολιτικούς χώρους, Ν.Δ. βαμμένη η μία (Πηνελόπη Πιτσούλη) και ΠΑΣΟΚ η άλλη (Χρυσούλα Διαβάτη), ενώ υπάρχει και η αριστερή (Σάρα Γανωτή), ακραίων τάσεων, εξαρχιώτικων διαδρομών και αναρχοαυτόνομων αντιλήψεων, που δεν χάνει ευκαιρία για τσιτάτα και μονίμως σκέφτεται την απόδραση.

Ας επιστρέψουμε στο προηγούμενο παράδειγμα.

Υπάρχει ακόμη ιέρεια λευκής και ιέρεια μαύρης μαγείας, που δίνουν την ευκαιρία για σάτιρα των διαφόρων ρεπορτάζ τα οποία κατά καιρούς προβάλλονται από τα δελτία ειδήσεων, η ερωτοχτυπημένη κόρη, η καπάτσα Πατρινιά και η ατίθαση - πλην όμορφη - φυλακισμένη (Φαίη Κοκκινοπούλου), με την οποία ερωτοχτυπιέται ο γαλλοσπουδαγμένος και αρμανοκοστουμάτος Παυλάτος.

Για τον υπολογισμό της μέσης τιμής και της τυπικής απόκλισης δεν είναι απαραίτητο να διατηρούνται οι τιμές στη μνήμη.

Ο τελευταίος, με το μαλλί ντεκαπαρισμένο να θυμίζει το μούσι του Τσάκα, έχει συνήθειες μπον-βιβέρ με αδυναμία στις γυναίκες, που όμως δεν θυμίζει ακριβώς γόη, αλλά κάποιον που προσπαθεί απεγνωσμένα να μοιάζει με τέτοιον, με ελαφρώς διφορούμενα χαρακτηριστικά - ιδίως λόγω βεβιασμένου χαμόγελου, που ποτέ δεν έχει το ελκυστικό μήνυμα του αρσενικού.

Το πρόγραμμα θα δούλευε το ίδιο καλά και χωρίς τη χρήση πινάκων, αλλά με τη χρήση μίας και μόνο μεταβλητής. Διφορούμενα είναι και τα χαρακτηριστικά των δεσμοφυλάκων, μιας ομάδας νεαρών που περιφέρονται ως έφηβοι ξεχαρβαλωμένοι από άγουρα μεθύσια, αναποφάσιστοι ως προς τον ανδρισμό τους, που τον επιβεβαιώνουν παίζοντας τάβλι. Ο υπολογισμός όμως της διάμεσης τιμής, που προϋποθέτει την ταξινόμηση των δεδομένων, απαιτεί τη χρήση πίνακα.

Όσο για τον αρχιδεσμοφύλακα και επιβήτορα της διευθύντριας, είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της φυλής ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του συγγραφέα, Κουτρουμπούση), τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Μποστατζόγλου με κέφι, πλην αταξινόμητο και αυτό μέσα στο σκηνοθετικό χάος.

Αν λοιπόν το πρόβλημα απαιτούσε μόνο τον υπολογισμό του μέσου όρου και της τυπικής απόκλισης, θα ήταν προτιμότερη μία λύση χωρίς τη χρήση πινάκων.

Ισχυρές (πλην όμως υστερικές) γυναικείες φιγούρες - με αποκορύφωμα την υστερία της Τζέσης Παπουτσή ως αρχιδεσμοφύλακα - μέγαιρες, ανικανοποίητες, πλήρεις αρσενικών χαρακτηριστικών, που το "μωρή" είναι η χαϊδευτική τους προσφώνηση και επιδίδονται σε πλήθος από βρισιές με σεξουαλικά υπονοούμενα τα οποία θυμίζουν συνάθροιση ξεσαλωμένων μαινάδων, οι τρόφιμες των "Στάβλων" δεν βγάζουν γέλιο, αλλά αποστροφή. Ίσως την ίδια που νιώθουν και οι συγγραφείς για το είδος, ξεχνώντας ότι για να διακωμωδήσεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις πονέσει και αγαπήσει. Κρίμα που μια ωραία ιδέα, με έξυπνο χιούμορ, βούλιαξε σε ιδιαιτερότητες μη αποδεκτών φαντασιώσεων από τους ίδιους που τις έχουν.