Αδόκιμος κι άδικος ο όρος "κωφάλαλος" Το πνεύμα του τόνου

Κείμενο 3 Η Καπνικαρέα

Κύριε διευθυντά,

Σκηνές

Η βοή του κόσμου που βγήκε για ψώνια, οι επιγραφές, τα φώτα και οι βιτρίνες των καταστημάτων, οι φωνές των πλανόδιων που διαλαλούν την πραμάτεια τους, επιφωνήματα και γέλια μικρών και μεγάλων που συνωστίζονται για να δουν καλλιτέχνες του δρόμου, μουσικές που μας ξαφνιάζουν από άλλες εποχές και άλλα μέρη.

Συνεχίζεται να λέγεται ακόμη και μάλιστα και από επίσημα χείλη ο όρος "κωφάλαλος".

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Ο κόσμος της αγοράς απλώνεται μπροστά μας, καθώς κατηφορίζουμε την οδό Ερμού.

Κι ας είναι αδόκιμος. Ούτε παρίστανα ούτε ήμουν ούτε και θα γίνω κριτικός.

Ένας κόσμος ζωντανός που αλλάζει συνέχεια.

Κι ας έχει απαλειφθεί οριστικά ο όρος "Κωφάλαλος" κι αντικαταστάθηκε με τον όρο "κωφός", και σε ελληνικά λεξικά αλλά στο τελευταίο λεξικό της αγγλικής γλώσσας, το οποίο γράφηκε στην Οξφόρδη από 90 επιστήμονες με διεθνή εμβέλεια, εξήντα χωρών. Πόσο μάλλον θεάτρου.

Στο βάθος του δρόμου διακρίνεται ο παλαιότερος κάτοικος.

Ο όρος "κωφάλαλος" δεν είναι μόνο αδόκιμος αλλά και άδικος. Κάποια περίοδο μανιακός θεατής, ναι.

Επιβλητική και ήσυχη η Καπνικαρέα γνωρίζει όλα τα μυστικά της περιοχής […].

Γιατί οι κωφοί μπορούν κάποτε και να μιλήσουν. Και όποιος θέλει ας το πιστέψει.

Η Καπνικαρέα, σύμβολο μιας άλλης εποχής στην καρδιά της πόλης, τόπος συνάντησης και ξεκούρασης για τους περαστικούς, χώρος συγκέντρωσης και προσευχής για τους πιστούς, σημείο προσέλευσης επισκεπτών, μάρτυρας της ανάπτυξης και των αλλαγών της μεγαλούπολης, αγαπημένη εκκλησία παλαιότερων και νεότερων, αδιάφορη για άλλους, είναι εκεί, στο κέντρο, μέσα στον περίπατό σου, για να αναπτύξεις τη δική σου σχέση μαζί της.

Και με τον όρο "κωφάλαλος" φορτώνονται διπλή αναπηρία. Έτυχε να δω έργα και δέκα φορές. Καπνικαρέα, ένα μνημείο στο κέντρο της αγοράς, Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων, Ενημερωτικό φυλλάδιο Υπουργείου Πολιτισμού

ΦΑΝΟΥΛΑ ΚΑΛΠΕΝΙΔΟΥ

Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται ο Αγγ. Τερζάκης και ο Ανδ. Θεοτοκάτος.

Ερωτήσεις κατανόησης

Ο πρώτος με "έχωνε" στο Εθνικό.

1. Τι θα δούμε, καθώς θα κατηφορίζουμε την οδό Ερμού στην Αθήνα; Θεατρίστηκα λοιπόν. 2. Τι αποτελεί η Καπνικαρέα για την Αθήνα και τους ανθρώπους που κυκλοφορούν σε αυτήν; Και είδα. Είδα τον κ. Π. Χατζηκουτσέλη να κάθεται στο παγκάκι ενός πάρκου και να κοιτάζει κάποιον αόρατο, για τους θεατές, υποψήφιο ερωτικό σύντροφο. Σταυρώνει τα χέρια στα γόνατα, χαμογελά σπαρακτικά και… τέλος. Η σκηνή κράτησε μισό δευτερόλεπτο. Και απογειώθηκα!

Ο κ. Απ. Γκλέτσος, κατάδικος σε στρατόπεδο, μεταφέρει, για καψώνι, πέτρες από τη μιαν άκρη της σκηνής στην άλλη. Κάποια στιγμή "χαϊδεύει" μια πέτρα, ευχαριστημένος για την "ωραία" τοποθέτησή της! Έχω δει παιδάκι, σπουδαίους μαστόρους που έφτιαχναν ξερολιθιές. (Έλειπε το φίδι στην ξερολιθιά του Κ. Μύρη). Κι αυτή η σκηνή κράτησε μισό δευτερόλεπτο. Ίσως την είδα μόνο εγώ.

Ο κ. Κ. Κοντογιάννης και ο κ. Γκλέτσος τελείως ακίνητοι σε μια στιγμή ερωτικής παράκρουσης "ρουφάνε" όλο το στομάχι τους έτσι που να φανεί ολοκάθαρα, σαν ακτινογραφία, ο σκελετός του στήθους. Κι αυτό μισό δευτερόλεπτο. Ο κ. Γ. Γιαννόπουλος, ντυμένος γυναίκα του Μεσοπολέμου, τραγουδά έξοχα το τραγούδι του Σπανού. (Να ευλογήσω τα γένια μου; Οι στίχοι δικοί μου. Προ χρόνων). Πάει στο μπουντουάρ, βγάζει τις βλεφαρίδες και ξεβάφεται σαν να βγάζει από πάνω του ξυράφια.

Και αόρατος, άσπιλος, άχραντος, μακρινός και άφαντος ο μεγάλος φίλος και παλιό μου καθηγητής Γιώργος Θεοδοσιάδης. Και όλα τα παιδιά. Έτσι μάλλον κερδίζεται η ζωή.

Αλλά με τέτοια σιωπή και τέτοια εκδίκηση;