Με τις τιμημένες φορεσιές των γυναικών της κατοχής θα παρελάσουν αύριο οι νέες του Λυκείου Ελληνίδων Θεσσαλονίκης ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ

Δραστηριότητα 3

Κύριε διευθυντά,

Ο άνθρωπος χωρίς δόντια

Άφησε ένα μπαλάκι του πιγκ-πογκ να πέσει στο δάπεδο (μωσαϊκό) από ύψος περίπου 1 μέτρου.

Το Λύκειο Ελληνίδων Θεσσαλονίκης θεωρεί υποχρέωση να υπενθυμίσει στους παλαιούς Θεσσαλονικείς και να γνωστοποιήσει στους νέους ότι από το 1939 ως το 1962 υπήρχε τμήμα εθελοντριών νοσοκόμων με σήμα τον "κυανού Σταυρό".

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Θα φτάσει το μπαλάκι στο ίδιο ύψος;

Για το λόγο αυτό μέλη της χορευτικής ομάδας του Λυκείου Ελληνίδων θα παρελάσουν την 28η Οκτωβρίου, μαζί με ομάδα του χορευτικού τμήματος με παραδοσιακές φορεσιές φορώντας τις αιματοβαμμένες και τιμημένες φορεσιές των γυναικών εκείνων που πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην Πατρίδα κατά τη διάρκεια του πολέμου της κατοχής και αργότερα σε διάφορα νοσοκομεία της πόλης μας.

Στην κεντρική πόρτα του τρόλεϊ ένα ζευγάρι είχε πάρει θέση σαν διπλός παραστάτης, σε κάθε άνοιγμα χώριζε και παραμέριζε να περάσουν οι επιβάτες, ύστερα έσμιγε πάλι.

Τη διαφορά αυτή που την αποδίδεις;

Το τμήμα νοσοκόμων απέσπασε πολλές τιμητικές διακρίσεις και αποτελεί μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του Λυκείου Ελληνίδων Θεσσαλονίκης που επιβεβαιώνει με την σημερινή παρουσία του ότι η αγάπη για την πατρίδα και την παράδοση έχει μεταλαμπαδευθεί και στην καινούργια μας γενιά.

Μπήκε ένας ηλικιωμένος, αδύνατος, καταπονημένος άνθρωπος, φαινόταν πιο γέρος από όλους τους γέρους που επέβαιναν.

(Μήπως στην αντίσταση του αέρα;).

Με τιμή

Τον είδε ένας νεαρός, σηκώθηκε, του προσέφερε θέση. Κάνε το ίδιο τώρα με ένα παρόμοιο μπαλάκι από πλαστελίνη.

Η πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Θεσσαλονίκης

Δέχτηκε, με παρακάλια.

Τι θα διαπιστώσεις;

ΑΛΙΚΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Κάθησε κι άρχισε να μιλά.

Πώς θα δικαιολογήσεις τώρα την απώλεια της ενέργειας;

Κοιτώντας μπροστά με μάτια γουβιασμένα, έλεγε κι έλεγε ασταμάτητα. Τι έλεγε; Την ιστορία της ζωής του διηγιόταν; Αρκεί άραγε μία διαδρομή από το Οφθαλμιατρείο στα Πατήσια, για να διηγηθείς μια τόσο μεγάλη ζωή; Δεν φαινόταν καν να βιάζεται, αργά και χαμηλόφωνα, μιλούσε ακατάπαυστα. Οι λέξεις έβγαιναν παραμορφωμένες από το στόμα του, σα να τις κατάπινε μετανιωμένος αμέσως μόλις τις πρόφερε. Είναι η εντύπωση που προκαλεί η ομιλία των ανθρώπων που δεν έχουν δόντια, τόσο σπάνια τώρα πια, τόσο ξεχασμένη, ώστε όλοι αρχίσαμε στο τρόλεϊ να τον παρατηρούμε, προσπαθώντας μάταια να καταλάβουμε τι έλεγε. Αλλά ήταν αδύνατον. Μόνο ο νεαρός άκουγε, είχε μάλιστα σκύψει ελαφρά το κεφάλι και με όλες τις μετακινήσεις επιβατών θέση δεν άλλαξε. Στην αρχή τον οικτίραμε, λέγαμε, πω πω τον καημένο, θα τον ζαλίσει τώρα ο γέρος με τη φλυαρία του. Αλλά όσο περνούσε η ώρα και δεν γινόταν να ακούσουμε λέξη, άρχισε να γίνεται περιέργεια ο οίκτος. Μα τι στην ευχή τού έλεγε τόσο ενδιαφέρον, ώστε ο άλλος δεν κουνιόταν από δίπλα; Άρχισαν οι υποθέσεις, πήρε μπρος η φαντασία, πόσων χρονών νά 'ταν ο παππούς, τι καταστάσεις είχε ζήσει, ποιους πολέμους; Κατεβήκαμε, κι αυτός ακόμα διηγιόταν στον τυχερό νεαρό την άγνωστη ιστορία.