Κατρίν Ντενέβ, η ωραία των δεκαετιών Δρόμοι 2η ενότητα ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η εικόνα της σεξουαλικά διχασμένης συζύγου, όπως την έπλασε ο Λουίς Μπουνιέλ, έμεινε θρυλική για δεκαετίες.

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Σ' αυτή την ενότητα: Η Κατρίν Ντενέβ ενσάρκωσε συχνά το ψυχρό θηλυκό.

Πότε;…

Θα μιλήσουμε για την οικογένειά μας και γενικότερα για την οικογένεια ως θεσμό.

Δεν είχε όμως τη στόφα της ηθοποιού που θα τυποποιούνταν σε αυτό το είδος των ρόλων.

… Μονάχα αυτό το ερώτημα έχει απομείνει να αιωρείται, καθώς η αμερικανική αρμάδα από πλοία, αεροπλάνα και τεθωρακισμένα κυκλώνει το Ιράκ. Θα γνωρίσουμε τις σημασίες των εγκλίσεων.

Δεν ήταν στα μέτρα της να ταυτίσει το αποκορύφωμα της καριέρας της με τους νεοκυματικούς ρυθμούς της δεκαετίας του '60.

Μα χρειάζεται και κάτι άλλο - όλοι οι πόλεμοι το χρειάζονται.

Θα μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις χρονικές βαθμίδες των ρημάτων.

Η δεκαετία του '90 φτάνει στο τέλος της, και η Κατρίν Ντενέβ κάνει την έξοδό της στις αίθουσες, μέσα στο 1998 με τέσσερις καινούργιες ταινίες.

Ένα πρόσχημα.

Θα δούμε τα διαφορετικά είδη των συνθέτων.

Ξεπέρασε τα όρια της "Ωραίας της ημέρας".

Άραγε, ποιο θα είναι το τελικό πρόσχημα για να πέσει η πρώτη ριπή;

Θα ασκηθούμε στην περίληψη ενός κειμένου με τη βοήθεια πλαγιότιτλων.

Είναι δικαιωματικά η "Ωραία των δεκαετιών".

Όλοι οι πόλεμοι το χρειάζονται αυτό το "φύλλο συκής" και ιδιαίτερα οι ανεπιθύμητοι πόλεμοι.

Η Κατρίν Ντορλεάκ γνώριζε την ένταση με την οποία μπορεί να κινηθεί η καριέρα ενός ηθοποιού από την παιδική της ηλικία.

Με τι πρόσχημα…

Με δυο γονείς ηθοποιούς, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για την ίδια και τις αδελφές της.

… λοιπόν, αφού από τις επιθεωρήσεις του ΟΗΕ δεν βγαίνει τίποτα;

Τα παιχνίδια της καλής και κακής μοίρας του επαγγέλματος της ήταν γνώριμα, χωρίς όμως να την πτοήσουν, ακόμα και όταν μικρή είδε τη χείριστη συμπεριφορά του γνωστού σκηνοθέτη Κλοντ Οτάν Λαρά κατά τα γυρίσματα μιας ταινίας της μητέρα της, Ρενέ Ντενέβ.

Θα είναι αυτό η Αλ Κάιντα;

Ο πατέρας της, Μορίς Τεϊνάκ, "δάνειζε" τη φωνή του για το ντουμπλάρισμα ταινιών.

Θα είναι μια "ύποπτη" σκόνη στο Μετρό του Λονδίνου ή μια βόμβα στο Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης ή της Γουόλ Στριτ;

Ο κόσμος της οθόνης της ήταν πολύ οικείος και τον αγάπησε τόσο, ώστε να μην αναζητήσει ποτέ την εμπειρία της θεατρικής σκηνής.

Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία το 1938, μας υπενθυμίζει ο Αμερικανός συγγραφέας Άνταμ Χότσιλντ, είχε ισχυριστεί πως οι Πολωνοί στρατιώτες είχαν παραβιάσει τα γερμανοπολωνικά σύνορα.

Η Κατρίν Ντενέβ είναι μια καθαρά κινηματογραφική ηθοποιός.

Μετά τον πόλεμο αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για στρατιώτες των Ες Ες που ήταν ντυμένοι με πολωνικές στολές.

"Το πρόβλημα δεν είναι να καταλάβει κάποιος ποιο είναι το πιο σοβαρό ή το πιο σημαντικό ανάμεσα στο σινεμά και το θέατρο.

Ο Χέρμαν Γκέρινγκ το είχε πει σωστά, λίγο πριν καταδικαστεί σε θάνατο στη Νυρεμβέργη: "Ο λαός μπορεί πάντα να ποδηγετείται εκεί που θέλει ο ηγέτης του.

Το θέατρο παραμένει ένα είδος πολύ στιλιζαρισμένο, όπου όλα πρέπει να εκφράζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Δεν έχεις παρά να του πεις πως δέχεται επίθεση και να καταγγείλεις τους ειρηνοποιούς για έλλειψη πατριωτισμού που εκθέτει τη χώρα σε κίνδυνο.

Στον κινηματογράφο ισχύει το αντίθετο: όσο πιο προσεκτικοί είμαστε, τόσο το καλύτερο, μια και η κάμερα "βλέπει" τα πάντα.

Είναι ένα κόλπο που πιάνει πάντα σε κάθε χώρα".

Το σινεμά όταν τραβάει πολύ είναι παγίδα.

Ένα πρόσχημα…

Είναι δύο αντιφατικοί χώροι που αντιπαρατίθενται όσον αφορά στο παιχνίδι του ηθοποιού.

… φτάνει άραγε για να δικαιολογήσει τόσους θανάτους;

Αγαπώ όλο και περισσότερο το σινεμά και όλο και λιγότερο τα άλλα μέσα.

Κάποτε είχε σταθεί αρκετό για την Ολμπράιτ.

Σήμερα για παράδειγμα, το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι τα μεγάλα μαύρα μάτια των κινηματογραφικών φακών".

Όταν την είχαν ρωτήσει πώς ένιωθε που 500.000 παιδιά του Ιράκ είχαν χάσει τη ζωή τους εξαιτίας των κυρώσεων, εκείνη είχε πει: "Ήταν μια δύσκολη επιλογή, αλλά το τίμημα άξιζε τον κόπο".

Το ντεμπούτο

Αναρωτιέται κανείς πώς οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι, μπορούν να μένουν ασυγκίνητοι μπροστά σε τέτοια λόγια. Μια νεαρή καστανή κοπέλα, μόλις δεκατριών χρονών, έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1956 μαζί με την αδελφή της, Φρανσουάζ Ντορλεάκ, στην ταινία "Τα κολεγιοκόριτσα" ("Les Collegiennes"). Μα και αυτό έχει την εξήγησή του. Οι εμφανίσεις της σε μικρούς ρόλους δεν υπήρξαν πολλές. Τη δίνει η Ινδή συγγραφέας Αρουντάτι Ρόι: "Πρώτα σκεπάζουν με σημαίες τα μυαλά των ανθρώπων και πνίγουν τη σκέψη και ύστερα τυλίγουν τελετουργικά μέσα σε αυτές τους νεκρούς τους". Η δεκαετία του '50 ήταν απλώς η προσαρμογή και η ένταξή της στη γαλλική κινηματογραφική σχολή, ακριβώς την εποχή που γινόταν η αλλαγή φρουράς στο γαλλικό σινεμά.

Οι νεκροί…

Η Κατρίν επέλεξε το επίθετο της μητέρας της, διαχωρίζοντας την κινηματογραφική της εικόνα από εκείνη της αδελφής της Φρανσουάζ, που έκανε παράλληλη καριέρα.

… σε αυτόν τον πόλεμο δεν θα είναι μόνο από τη μια μεριά - αυτό είναι βέβαιο.

Επιδόθηκε σε ένα σύνολο ρόλων, που την ανέδειξαν κατά τη δεκαετία του '60, διαμόρφωσαν τη θέση της στα κινηματογραφικά πράγματα αλλά δεν την καταξίωσαν ως ηθοποιό.

Στο περιοδικό "Φόρεϊν Αφέαρς", ο Έλιοτ Κόεν είχε επισημάνει στους Αμερικανούς πως "η πιο επικίνδυνη κληρονομιά του πρώτου πολέμου στον Περσικό είναι η φαντασίωση της σχεδόν αναίμακτης χρήσης βίας". Οι πιο γνωστές επιτυχίες, που την έκαναν ευρύτερα γνωστή αλλά και μόνιμο μέλος στην κρουαζέτ, όταν το Φεστιβάλ των Κανών "αποθανάτιζε" τους μεγάλους σταρ, ήταν "Ο γυναικάς" (L' homme ( femmes, 1960), "Οι Παριζιάνες" (Les Parisiennes, 1962), η γνωστή εμπορική επιτυχία με τη γνώριμο μουσικό θέμα "Οι ομπρέλες του Χερβούργου" (Les parapluies de Cherbourg, 1964), η ταινία -σταθμός "Η Ωραία της ημέρας" (Belle de jour, 1967) και η πιο πικάντικη "Οι δεσποινίδες του Ροσφόρ" (Les demoiselles de Rochefort, 1968). Ο Βρετανικός Ιατρικός Σύλλογος έρχεται να τον επιβεβαιώσει.

Πορεία τεσσάρων δεκαετιών

Εκτιμάει πως σε έναν πόλεμο κατά του Ιράκ 48.000 έως 260.000 άνθρωποι και από τις δύο πλευρές θα χάσουν τη ζωή τους.

Η Κατρίν Ντενέβ είναι από τις λίγες ηθοποιούς που διατήρησε την εικόνα του κινηματογραφικού αστέρα και επέζησε μέσα από την παρακμή που γνώρισε το σινεμά κατά τα επόμενα χρόνια.

Άλλοι 20.000 άνθρωποι θα σκοτωθούν, αν ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό της χώρας.

Μια δύσκολη διαδικασία που κερδίζεται μόνο με ρίσκο.

Στα νεκροταφεία, θα πρέπει να κάνουμε χώρο για να βάλουμε άλλους 200.000 νεκρούς, "παράπλευρες απώλειες" από τις συνέπειες που θα έχει ο πόλεμος στην υγεία του γενικότερου πληθυσμού του Ιράκ.

Δοκιμάστηκε στο δράμα, στην κωμωδία (ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του '70), σε θρίλερ με σκηνοθέτες της εποχής της αλλά και με νέα ονόματα.

Υπάρχει, άραγε, πρόσχημα για τέτοιους φοβερούς αριθμούς;

Πάντα ως πρωταγωνίστρια, χωρίς να καταφύγει σχεδόν ποτέ σε κινηματογραφικά "ζευγαρώματα" με άλλες συναδέλφους, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο εμπορικός χαρακτήρας της ταινίας.

Η Κατρίν Ντενέβ το ριψοκινδύνευσε, αποφεύγοντας τον περιορισμό στον εθνικό κινηματογράφο. Προτίμησε τη συνεχή μεταβολή, που διασφαλίζει την καλλιτεχνική ευελιξία και την επίδειξη των δυνατοτήτων της. Δεν έκανε λάθος, ακόμα και όταν νέα ανερχόμενα ονόματα άρχισαν να φιγουράρουν. Για την ίδια, όμως, δεν ήταν θέμα ανταγωνισμού. Μετά από τέσσερις δεκαετίες δεν σταμάτησε πουθενά. Αντίθετα, ταυτίστηκε με την εικόνα της πορείας που ακολούθησε ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, με τις καλές και τις κακές του στιγμές.

Η καριέρα της απογειώθηκε ξανά σε εμπορικό επίπεδο, προκαλώντας αίσθηση με το "Οχυρό Σαγκάν" (Fort Saganne, 1984) και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ, με την "Ινδοκίνα" (Indochine, 1992). Δεν έχει αφήσει κενά στις καλλιτεχνικές της συνεργασίες, κερδίζοντας την εκτίμηση των σινεφίλ για τις αντιεμπορικές της δουλειές. Σήμερα δε χρειάζεται άλλα βραβεία γιατί έχει ήδη τιμηθεί με τα πιο σημαντικά.

Η Ντενέβ ήταν μία από τις περίφημες γυναίκες του Τριφό, διατηρώντας πάντα ένα σεμνό και σεβαστό προφίλ στην προσωπική της ζωή. "Πρώτα είμαστε αντιμέτωποι με την εικόνα και μετά με τα ερωτήματα που αφορούν μια ταινία. Οι σχέσεις μου με τα ΜΜΕ δεν μπορούν να βελτιωθούν. Είναι πολύ σημαντικό. Θα έπρεπε να μιλάμε λιγότερο, να δειχνόμαστε λιγότερο".

Η Κατρίν Ντενέβ έχει κάνει μόνο ένα γάμο, με το φωτογράφο Ντέιβιντ Μπέιλι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60, και έχει αποκτήσει δύο παιδιά, με δύο πολύ καλούς φίλους και συντρόφους, που είχε την τύχη να συναντήσει στη ζωή της. Μια κόρη με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη και ένα γιο με τον σκηνοθέτη Ροζέ Βαντίμ.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι οι ταινίες όπου πρωταγωνίστησε, στην πλειοψηφία τους επιδέχονταν μόνο μια κυρίαρχη γυναικεία παρουσία, με αποτέλεσμα να μην έχει συμπρωταγωνίστριες παρά μόνο συμπρωταγωνιστές, ενώ, εκτός των άλλων, οι συγκυρίες ευνόησαν συνεργασίες με αγαπητούς συνεργάτες κατ' επανάληψη, όπως με το Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, το Ζεράρ Ντεπαρτιέ και το σκηνοθέτη Αντρέ Τεσινέ.

Το σινεμά δεν τελειώνει ποτέ

Επισφραγίζοντας τη σύγκλιση δύο εποχών και επιδεικνύοντας την καλλιτεχνική της ωριμότητα, η Κατρίν Ντενέβ, εκθέτει χωρίς περιστροφές τις απόψεις της για το επάγγελμα του ηθοποιού. "Πιστεύω ότι το να ασχοληθεί σήμερα κάποιος με αυτό το επάγγελμα είναι μια τρέλα. Σημαίνει ότι θα είναι εγκαταλειμμένος στη μοίρα του 'έξι μήνες το χρόνο'. Ένας ηθοποιός αν δεν δουλεύει, δεν υπάρχει. Ζει μέσα στην αγωνία της αναμονής. Είμαι έκθαμβη μπροστά στην αποφασιστικότητα και την ωριμότητα με την οποία οι νέοι σήμερα γράφουν σενάρια και αγωνίζονται για την πραγματοποίηση των σχεδίων τους. Σε σχέση με την εποχή που πρωτοεμφανίστηκα, σήμερα τα πράγματα έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό".

Ένα ακόμα πιο σοβαρό καθήκον που επιβεβαιώνει το βεληνεκές της καριέρας της, ήταν η ανάθεση από την Ουνέσκο του έργου διάσωσης της κινηματογραφικής κληρονομιάς "… ως άτομο διεθνούς φήμης που επέτυχε, επιβεβαιώνοντας την ίδια της την προσωπικότητα, τις πεποιθήσεις της, πρωτοπορώντας στους αγώνες για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και για τη γυναικεία αξιοπρέπεια".

Η Κατρίν Ντενέβ είναι η κυρία, που όσο και να θέλουν κάποιοι να την ταυτίσουν με την ψυχρή ξανθιά καλλονή, δεν το καταφέρνουν γιατί έχει αποδείξει το αντίθετο. Στο κάτω-κάτω "οι ηθοποιοί πρέπει να είναι λευκές σελίδες. Για έναν γνωστό ηθοποιό, το πιο περίπλοκο πράγμα είναι να ξεχάσει τους προηγούμενους ρόλους, να φτάσει παρθένος στα γυρίσματα μιας καινούργιας ταινίας. Επιχειρώ να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα, χωρίς τη σιγουριά της επιτυχίας σε κάθε προσπάθεια που κάνω".