Στο δρόμο Γερακινής-Πολυγύρου ακινητοποιήθηκαν τα φορτηγά από αστυνομικούς της ασφάλειας.

"Ξυπνήστε, είστε όλοι δημιουργοί"

ΟΙ AΘΛΙOI, "Ο ξεστρατισμένος Ιαβέρης"

Φορτίο με λαθραία τσιγάρα στη Σιθωνία

Η πρώτη αναδρομική έκθεση του Φίλιπ Σταρκ εγκαινιάστηκε στο παρισινό Μπομπούρ. Ο διάσημος σχεδιαστής - δημιουργός αιφνιδίασε ξανά, παρουσιάζοντας εικονικά έργα και τον… εαυτό του ως ομιλόν γλυπτό!

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ

Δύο Έλληνες και έναν αλλοδαπό που επέβαιναν σε τρία φορτηγά με το λαθραίο φορτίο συνέλαβε η αστυνομία

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΙΜΠΛΗΣ

Ο Γιάννης Αγιάννης βρίσκεται στα κάτεργα, γιατί σπρωγμένος από την πείνα έκλεψε ένα κομμάτι ψωμί. Όταν κατορθώνει να δραπετεύσει έρχεται αντιμέτωπος με τον αστυνομικό διευθυντή Ιαβέρη, αυστηρό φύλακα του νόμου, που έχει τάξει ως σκοπό της ζωής του να τον συλλάβει. Οι περιστάσεις όμως φέρνουν τον Ιαβέρη μπρος σε ένα μεγάλο δίλημμα.

Στα δίχτυα της ασφάλειας Πολυγύρου πιάστηκε χθες το πρωί λαθραίο φορτίο με άγνωστο μέχρι στιγμής αριθμό τσιγάρων, το οποίο μετέφεραν τρία φορτηγά.

Ο εκκεντρικός όσο και σιωπηλός Γάλλος σχεδιαστής Φίλιπ Σταρκ ανάμεσα σε ό,τι λατρεύει: το σχέδιο και το χρώμα…

Ο ΙΑΒΕΡΗΣ έφυγε με αργά βήματα από την οδό Ενόπλων. Σύμφωνα με πληροφορίες φορτηγό πλοίο ξεφόρτωσε νύχτα τα λαθραία τσιγάρα σε περιοχή της Σιθωνίας, σε μέρος που δεν είναι πολυσύχναστο και οι δράστες πίστευαν ότι θα κάνουν ανενόχλητοι τη μεταφορά. Ο Φίλιπ Σταρκ εκτίθεται. Βάδιζε με σκυμμένο το κεφάλι του και με τα χέρια του πίσω, για πρώτη φορά στη ζωή του.

Οι άνδρες της ασφάλειας ειδοποιήθηκαν από κατοίκους που είδαν τις περίεργες κινήσεις.

Δεν είχε ποτέ κάνει αναδρομική έκθεση και πήρε τη μεγάλη απόφαση τώρα. Ως τώρα ο Ιαβέρης χαρακτηριζόταν για την Ναπολεόντεια αποφασιστικότητα του.

Στην αστυνομική διεύθυνση Χαλκιδικής σήμανε συναγερμός και άρχισε η επιχείρηση σύλληψης και κατάσχεσης του λαθραίου εμπορεύματος.

"Πάντα ήμουν αρνητικός σε μια τέτοια ιδέα αλλά εντέλει προτιμώ να την πραγματοποιήσω ζωντανός παρά πεθαμένος", λέει. Τώρα μια αλλαγή έγινε πάνω του.

Στις 7 το πρωί τα τρία φορτηγά που μετέφεραν τα λαθραία τσιγάρα ακινητοποιήθηκαν στην περιοχή του Αγίου Μάμαντος και στο δρόμο Γερακινής-Πολυγύρου.

Στην έκθεση που ξεκίνησε στο Centre Pompidou, στο Παρίσι, συμβαίνει όμως κάτι που μόνο ένας Φίλιπ Σταρκ θα μπορούσε να κάνει (με κίνδυνο να… εκτεθεί): στα 800 τ.μ. της αίθουσας δεν εκτίθεται ούτε ένα αντικείμενο! Όλη του η εμφάνιση, η βλοσυρή κι αργοκίνητη, σφραγιζόταν από αμηχανία.

"Το φορτίο είναι παρά πολύ μεγάλο και ακόμη δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των πακέτων που μετέφεραν, γιατί συνεχίζεται η καταμέτρηση", δήλωσε στη "Μ" ο αστυνομικός διευθυντής Χαλκιδικής Πολυδεύκης Καλφόπουλος.

Υπάρχουν άφθονες οθόνες που δείχνουν αντικείμενα που έχει ο ίδιος δημιουργήσει. Βυθίστηκε στους σιωπηλούς δρόμους.

Συνελήφθησαν δύο ημεδαποί και ένας αλλοδαπός που συνόδευαν το φορτίο με την κατηγορία της παράβασης του τελωνειακού κώδικα.

Υπάρχουν και ομιλούσες στήλες. Ωστόσο όμως ακολουθούσε μια κατεύθυνση.

Οι τρεις θα οδηγηθούν σήμερα στον εισαγγελέα πλημμελειοδικών Χαλκιδικής.

Γλυπτά με το πρόσωπο του Φίλιπ Σταρκ που μιλούν για το έργο του. Έφτασε στις δύο γέφυρες του Σηκουάνα.

Όπως ανέφεραν στη "Μ" υπάλληλοι του τελωνείου Γερακινής οι διαφυγόντες δασμοί και οι λοιποί φόροι από τα λαθραία τσιγάρα είναι υπέρογκοι.

Τα μάτια κινούνται, το στόμα μιλάει. Εκεί που τα νερά είναι ορμητικά και που πνίγονται οι καλύτεροι κολυμβητές.

Υπενθυμίζεται τέλος πως η μεταφορά λαθραίων τσιγάρων δεν είναι πρωτόγνωρο συμβάν για τη Χαλκιδική, καθώς και πέρυσι το Φεβρουάριο το Α.Τ. Αγίου Νικολάου είχε κατασχέσει φορτίο με 500.000 πακέτα τσιγάρων.

Από στήλη σε στήλη, το πρόσωπο του Σταρκ μοιάζει να απευθύνεται στον κάθε επισκέπτη χωριστά και να τον ξεναγεί στις παρελαύνουσες εικόνες: καρέκλες, βραστήρες, εστιατόρια, λάμπες, βιολογικά προϊόντα, ραδιόφωνα, ρολόγια, πλοία, πολυθρόνες, οδοντόβουρτσες, κρεβάτια. Ο Ιαβέρης στήριξε τους αγώνες του στο παραπέτο, με το πηγούνι στα δύο του χέρια και με τα νύχια του βυθισμένα στις πυκνές του φαβορίτες και βυθίστηκε σε συλλογή.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΟΥΚΑΣ

Αλλά πώς να ασκήσεις κριτική σε κάποιον που αυτοσατιρίζεται;

Μέσα στα βάθη του εαυτού του μια επανάσταση, μια κατάρρευση γινόταν.

Σε κάποιον που, όπως ο ίδιος λέει, "δέχεται τη γελοιοποίηση να αυτοτοποθετηθεί σε μία στήλη";

Ο Ιαβέρης υπέφερε τρομερά. "Το πιο σημαντικό είναι αυτό που δεν βλέπουμε", λέει ο Φίλιπ Σταρκ. Στοχαζόταν τώρα, πως χρωστούσε τη ζωή του σ' έναν κακοποιό. Ίσως γι' αυτό και το ημίφως στην αίθουσα. Δέχτηκε αυτήν την οφειλή για να την ξεπληρώσει. Όταν μπαίνει κανείς μέσα, το πρώτο που βλέπει είναι μια κουρτίνα από βελούδο. Τώρα έπρεπε, παρά τις πεποιθήσεις του μ' ένα κατάδικο, ν' ανταποδώσει μία εκδούλευση μ' άλλη εκδούλευση. "Μία κουρτίνα είναι μία κινητή μεσοτοιχία που σε καλεί να δεις τι γίνεται από πίσω", εξηγεί το "τρομερό παιδί" της δεκαετίας του '80. Ο Γιάννης Αγιάννης τούπε: "Πήγαινε!" και τώρα αυτός έπρεπε να πει: "Σ' αφήνω ελεύθερο!". "Ένα γυάλινο διαχωριστικό είναι το αντίθετο, εκφράζει την ψυχρότητα των σχέσεων", λέει. Να θυσιάσει το καθήκον του σε προσωπικά ελατήρια και να νιώσει σ' αυτά τα προσωπικά ελατήρια κάτι το καθολικό και το ανώτερο μάλιστα. Πέρα από την πρόκληση, υπάρχει κάτι πολύ συγκεκριμένο που θέλει να δείξει ο Φίλιπ Σταρκ με τη σκηνοθεσία ετούτη: είναι ότι η έκθεση αποτελεί ένα πορτρέτο του εαυτού του, όπου η εικόνα και ο λόγος διηγούνται για τα αντικείμενα, τα έπιπλα, τις αρχιτεκτονικές εσωτερικού χώρου. Να προδώσει λοιπόν την κοινωνία για να φανεί συνεπής στη συνείδησή του. Διότι το όνειρο του 54χρονου δημιουργού είναι να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την ύλη. Να πραγματοποιηθούν όλα τα παράλογα και να κατασυντριβεί στο βάρος τους! Και επιθυμία του είναι να μην είναι γνωστός ως ντιζάινερ αλλά ως πολίτης. Να τι τον εξουθένωσε τον επόπτη Ιαβέρη.

Ο προσεκτικός επισκέπτης του "μεγάλου τσίρκου του Σταρκ", όπως λέγεται η έκθεση, θα ανακαλύψει στις οθόνες περισσότερες από 180 δημιουργίες. Ένα πράγμα όμως τον έκανε να τα χάνει: το ότι ο Γιάννης Αγιάννης του είχε δώσει χάρη και πως αυτός τώρα είχε δώσει χάρη στο Γιάννη Αγιάννη. Από το σκαμπό των 10 ευρώ μέχρι την τραπεζαρία ενός παλατιού στο Χονγκ Κονγκ. Αυτό το δεύτερο τον αποσβόλωνε. Είκοσι πέντε χρόνια δημιουργίας για έναν βουλιμικό της επινόησης που ήθελε, ήδη στα είκοσί του, να φτιάξει "έπιπλα που να μη μοιάζουν σε έπιπλα".

Πού βρισκόταν;

Και που κατάφερε να δημιουργήσει αντικείμενα πιο πολύ από… διαφανή, το φάντασμα μιας καρέκλας, την ίδια την ιδέα της καρέκλας.

Όσο κι αν αναζητούσε τον εαυτό του δεν τον έβρισκε πια. Η μουσική που ακούγεται στην αίθουσα, είναι πρωτότυπη μουσική της Λόρι Άντερσον. Τι να κάνει λοιπόν τώρα; Οι κουβέντες που ακούγονται από τα γλυπτά με τη μορφή του Σταρκ, υπάρχουν και τυπωμένες σε ένα ροζ βιβλιαράκι που επέχει θέση καταλόγου. Να προδώσει το Γιάννη Αγιάννη; Χωρίς μάλιστα να έχει καμία εικόνα στις σελίδες του, ακριβώς το αντίθετο από ό,τι θα περίμενε κανείς σε ένα βιβλίο για το ντιζάιν. Κι αυτό κακό. Το επίσημο μήνυμα των κειμένων αυτών είναι: "ξυπνήστε, σηκωθείτε, είστε όλοι δημιουργοί". Έβλεπε πως ο άνθρωπος της εξουσίας έπεφτε χαμηλότερα από τον άνθρωπο του κάτεργου.

Επίσης είστε όλοι πελάτες, θα μπορούσε να λέει, αφού διακηρύσσει ταυτόχρονα: "αφαίρεσα τρία μηδενικά από το ντιζάιν και το σκότωσα".

Και πως ο κατάδικος ανέβαινε ψηλότερα από τον νόμο και τον ποδοπατούσε.

Εννοεί το σκαμπό των 10 ευρώ και ολόκληρη τη σειρά των 51 αντικειμένων που διατίθεται στο ευρύ κοινό μέσω αλυσίδας διανομής.

Και οι δύο περιπτώσεις εξευτέλιζαν τον Ιαβέρη.

Το όνειρό του - σε βαθμό εμμονής, γράφει η εφημερίδα Le Monde - είναι να βρίσκεται σε κάθε είδους σπίτι, να είναι πανταχού παρών, χωρίς ταξικές διακρίσεις ή "ψευδοελιτίστικους" περιορισμούς.

Ό,τι και ν' αποφάσιζε ήταν ξεπεσμός γι' αυτόν.

Να ξεφύγει δηλαδή το έργο του από τον στενό κύκλο εκείνων που θεωρούν το ντιζάιν σημάδι αυτοπροσδιορισμού και επίδειξης.

Η μοίρα έγερνε προς το απίθανο, προς άγνωστες εσχατιές, που πέρα απ' αυτές η ζωή είναι παράθυρο.

"Είναι καιρός για… αγκαλιά"

Σε μια απ' αυτές τις εσχατιές στεκόταν τώρα ο Ιαβέρης.

INFO

Αυτό που έκανε ο Ιαβέρης του έφερνε ρίγος.

Αναδρομική Έκθεση Φίλιπ Σταρκ, Centre Pompidou, Παρίσι, έως 12 Μαΐου.

Είχε αποφασίσει μόνος του, παρά τις αστυνομικές διατάξεις, τα κοινωνικά και τα δικαστικά θεσπίσματα και την ισχυρή νομοθεσία, ν' απολύσει έναν ένοχο.

Είσοδος 6,5 ευρώ.

Πάλευε μέσα του. Δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω και να στείλει το Γιάννη Αγιάννη στη φυλακή. Γιατί ένιωθε πως κάτι του έφραζε το δρόμο.

Τι πράγμα; Στον κόσμο τι υπάρχει άλλο από τα δικαστήρια, τις εκτελεστικές αποφάσεις, την αστυνομία και την εξουσία; Ο Ιαβέρης ένιωθε αναστατωμένος. Ο Ιαβέρης και ο Γιάννης Αγιάννης έφτασαν και οι δύο να τοποθετηθούν πάνω από το νόμο. Αυτό δεν ήταν τρομερό;

Όσο συλλογιζόταν ο Ιαβέρης, τόσο οι συλλογισμοί του γινόταν αβάσταχτοι. Κι αυτός που πλάκωνε τώρα την ψυχή του ήταν ο Γιάννης Αγιάννης. Τον έκανε άνω - κάτω. Όλες τις αρχές της ζωής του τις σώριασε μπροστά σ' αυτόν τον άνθρωπο, τον κατάδικο των κάτεργων. Η μεγαλοψυχία του Γιάννη Αγιάννη του βάραινε την ψυχή του. Στην ψυχή του ένιωθε να εισχωρεί κάτι δυνατό: ο σεβασμός προς ένα κατάδικο. Σεβασμός σ' έναν απόβλητο. Αυτό ήταν αποκρουστικό. Έβλεπε μπροστά του ένα κακοποιό ευεργέτη, ένα κατάδικο γεμάτο, συμπόνια, φιλευσπλαχνία, συγκατάβαση, που ανταπόδιδε καλό αντί κακού, που στην θέση του μίσους τοποθετούσε τη συγνώμη, στην εκδίκηση το έλεος και που προτιμούσε ο ίδιος να πεθάνει για να σώσει τον εχθρό του.

Πάλευε συνέχεια με τους συλλογισμούς του. Έβλεπε τον εαυτό του ταπεινό και το Γιάννη Αγιάννη εξυψωμένο. Κι η φράση : ένας κατάδικος του κάτεργου ήταν ευεργέτης του, του ταλάνιζε τον κόσμο του.

Γιατί όμως επέτρεψε στο Γιάννη Αγιάννη να τον αφήσει να ζει; Θα έπρεπε οι κινηματίες του οδοφράγματος να τον πάρουν από το Γιάννη Αγιάννη και να τον τουφεκίσουν ή θα έπρεπε να τον πιέσουν να το κάνει ο ίδιος αυτό;

Σ' αυτές τις σκέψεις ο Ιαβέρης ένιωθε τον εαυτό του ξεριζωμένο. Ο ποινικός κώδικας κουτσουρεύτηκε στα χέρια του. Στον κόσμο του γινόταν μια αισθηματική αποκάλυψη μακριά από τον κανονισμό του νόμου. Ένας καινούργιος κόσμος γεννιόνταν μέσα του. Αφοσίωση στον συνάνθρωπο, αλτρουισμός, αγάπη κι όχι καταδίκες και κολασμοί. Αυτό ήταν που αναστάτωνε τον Ιαβέρη.

Στο μυαλό του οι σκέψεις χτυπούσαν η μία την άλλη: "Αυτός ο κατάδικος, ο απόβλητος, που τον κυνήγησα σε βαθμό διωγμού και που με είχε κάτω από τη φτέρνα του κι είχε τη δύναμη να μ' εκδικηθεί και που έπρεπε να το κάνει για δύο λόγους, από μνησικακία και για την ασφάλεια του, με το να μου δώσει χάρη, τι έκαμε: Το χρέος του. Όχι. Κάτι παραπάνω. Υπάρχει λοιπόν κάτι πιο πάνω από το χρέος; Σ' αυτό το σημείο ο Ιαβέρης τρόμαζε. Ρωτούσε σα φιλόσοφος. Ήταν φιλόσοφος. Του αποκαλύφθηκε ο Θεός αναπάντεχα, γι' αυτό ήταν ταραγμένος. Ένιωθε παράξενους πόνους στη συνείδησή του. Έβλεπε τον εαυτό του άδειο, ανώφελο, διαμελισμένο από την περασμένη του ζωή, εκμηδενισμένο. Η εξουσία νεκρώθηκε μέσα του. Δεν έβρισκε το λόγο να υπάρχει πια.