ΣΧΟΛΙΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ!

ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΩ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ

Με μέτρο τη συγχώρηση

- Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία οργάνωσε την Αντιμεταρρύθμιση για να σταματήσει την εξάπλωση του Προτεσταντισμού.

Υπάρχει τόσο καλό στο χειρότερο άνθρωπο και τόσο κακό στον καλύτερο, ώστε είναι λάθος να κατακρίνουμε.

- Κεντρική θέση στην προσπάθεια αυτή κατέχει η Σύνοδος του Τριδέντο.

Μελαγχολία μάς πιάνει, όταν ακούμε τις ειδήσεις, γιατί προβάλλονται το κακό και το αρνητικό.

- Το μοναχικό τάγμα των Ιησουϊτών έχει ως σκοπό του την υπεράσπιση της ρωμαιοκαθολικής πίστης.

Η ίδια θλίψη μάς κατέχει κι όταν ακούμε τον απαισιόδοξο λόγο των θρησκευτικών ανθρώπων, ότι ζούμε στους έσχατους χρόνους.

- Το 17ο αιώνα στις ρωμαιοκαθολικές περιοχές της Ευρώπης εμφανίζεται το Μπαρόκ, ένας νέος ρυθμός, που είχε ως στόχο να συγκινήσει τους πιστούς.

Αν είναι αλήθεια ότι σύμφωνα με το περιεχόμενο της καρδιάς μας κρίνουμε τα γεγονότα και τη ζωή, τότε πολλή αρνητικότητα και μιζέρια κρύβεται μέσα μας.

ΚΕΙΜΕΝΟ Οι Διαμαρτυρόμενες χώρες, μέσα σε λίγο διάστημα, απόκτησαν πολλά σχολεία. Φυσικά σπαταλούσαν τον περισσότερο χρόνο στην κατήχηση. Εδίδασκαν όμως και άλλα πράγματα, εκτός από τη θεολογία. Ενεθάρρυναν τη μελέτη και βοήθησαν πολύ στην άνθιση της τυπογραφίας. Και οι Καθολικοί όμως δεν υστέρησαν. Αφιέρωσαν κι αυτοί πολύ χρόνο στην εκπαίδευση. Η Εκκλησία, πάνω σ' αυτό το ζήτημα, βρήκε έναν ανεκτίμητο φίλο και σύμμαχο: το νέο-ιδρυμένο σύλλογο της κοινωνίας του Ιησού – τους Ιησουΐτες… Όλοι αυτοί αφιέρωναν τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους, στην προσπάθεια να βοηθήσουν τους δυστυχισμένους… Ζούσαν μαζί με τους μαθητές τους και έπαιρναν μέρος στα παιχνίδια τους. Τους παρακολουθούσαν ακόμα και στην τελευταία λεπτομέρεια της ζωής τους με μία παράξενη αγάπη και φροντίδα. Μ' αυτόν τον τρόπο δημιούργησαν μια καινούργια γενιά, πιστή στον Καθολικισμό, που έπαιρνε τα θρησκευτικά της καθήκοντα τόσο σοβαρά, όσο και οι άνθρωποι στις αρχές του Μεσαίωνα … Ο έξυπνοι Ιησουΐτες δε σπατάλησαν όλο τον καιρό τους μόνο στη μόρφωση των φτωχών. Μπήκαν και στα παλάτια των δυνατών της ημέρας και έγιναν ιδιαίτεροι δάσκαλοι των μελλοντικών αυτοκρατόρων και βασιλιάδων (Βαν Λουν Χ., Η ιστορία της ανθρωπότητας, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2002, σσ. 221-222).

Σοφία είναι να μπορούμε να διακρίνουμε πίσω από το λάθος τις δυνατότητες θεραπείας. Σοφία είναι τα δυσάρεστα και θλιβερά να μπορούν να γίνονται αφορμές ουσιαστικότερης ανάπτυξης και προόδου.

Δεν μας απασχολεί η πιθανότητα να ζούμε στους έσχατους χρόνους, από τη στιγμή που νικήθηκε ο θάνατος και δόθηκε η δυνατότητα να γευόμαστε την πατρική Του αγάπη ως εμπειρία αιωνιότητος. Δεν μας φοβίζουν ούτε τα λάθη ούτε τα εγκλήματα, μας θλίβει η άγνοια του τρόπου να ωφεληθούμε από αυτά. Μία από τις σημαντικότερες ελλείψεις του πολιτισμού μας είναι η απουσία της συγχώρησης από το λόγο και το βίωμά του. Προτιμά το δίκαιο από την αγάπη, την αντικειμενική γνώση από τη σχέση. Η καρδιά του πολιτισμού μας δεν τρέφεται από την αγάπη και τους καρπούς της, γι' αυτό όλο γκρινιάζει, κατηγορεί και παραπονιέται.

Η ορθόδοξη αγωγή κρίνει την ποιότητα της πράξης με μέτρο τη συγχώρηση. Σήμερα η τελευταία μέρα πριν από τη νηστεία είναι αφιερωμένη στη συγχώρηση. Όποιον αγώνα κι αν κάνουμε, αν δεν στηρίζεται στην αποκατάσταση της σχέσης, είναι χαμένη προσπάθεια. Αποκατάσταση σχέσης σημαίνει γνώση του άλλου. Η αντικειμενική γνώση της ζωής του άλλου δεν είναι αληθινή γνώση. Γνώση του άλλου είναι να γνωρίζω πίσω από τις αδυναμίες του τις δυνατότητές του, πίσω από την πτώση του την αγιότητά του, πίσω από τα αδιέξοδά του την ελπίδα. Αυτό προϋποθέτει βαθιά γνώση της ανθρώπινης φύσης. Αυτό δεν το μαθαίνουμε διαβάζοντας αλλά πάσχοντας. Το πιο μεγάλο πάθος είναι η σχέση μας με το Θεό. Η προσωπική σχέση ή καλύτερα η πάλη με τον ουράνιο Πατέρα καταλήγει στη βεβαιότητα της συγχώρησης. Ο άνθρωπος τότε αποκτά την ευαισθησία και την ακακία του μικρού παιδιού. Ποθεί για όλους το καλό, σταματά να γκρινιάζει, ελπίζει, συγχωρεί και συγχωρείται. Η καρδιά του γίνεται ο χώρος όλης της οικουμένης σε κατάσταση βαθιάς φιλίας και ενότητας.