Ακραία καιρικά φαινόμενα

γ. Το Άγιο Πνεύμα στην ιστορία του κόσμου και των ανθρώπων

Μαύρες τρύπες πολιτισμού. Συγκλονιστική η εικόνα της άστεγης ηλικιωμένης στη Μόσχα που θα ήταν ευχαριστημένη, αν την πατούσε ένα αυτοκίνητο και γλίτωνε από το κρύο

Τη μέρα της Πεντηκοστής, η σύγχυση των γλωσσών του Πύργου της Βαβέλ ξεπεράστηκε με την ενότητα μέσα από την αποδοχή της ποικιλίας γλωσσών και πολιτισμών που χάρισε ο Παράκλητος.

Του ΞΕΝΗ ΣΑΧΙΝΗ

Οι απλοί, φοβισμένοι ψαράδες-μαθητές του Χριστού μεταμορφώθηκαν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος σε θαρραλέους κήρυκες του Ευαγγελίου.

Δευτέρα, απόγευμα γλυκό, και βλέπω τις σταγόνες που έγιναν νιφάδες.

Μπήκαν έτσι τα θεμέλια της ιστορικής πορείας της Εκκλησίας, που με το έργο της άρχισε σταδιακά να αγιάζει και να μεταμορφώνει τους ανθρώπους και την ιστορία του κόσμου.

Ακόμα όμως δεν το έστρωσε και αναλογίζομαι τις ειδήσεις και τις οδηγίες για τα ακραία καιρικά φαινόμενα και το χιόνι στο κέντρο της πόλης που ακόμα δεν ήρθε.

Το Άγιο Πνεύμα από εκείνη τη μέρα, όπως ο ίδιος ο Χριστός είχε υποσχεθεί στους μαθητές του, καθοδηγεί την Εκκλησία και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια.

Φαίνεται πως όσο περνάει ο χρόνος τα ακραία καιρικά φαινόμενα που μπορεί να έχουν τη ρίζα τους σε άστοχες ανθρώπινες συμπεριφορές απέναντι στον πλανήτη που μας ανέχεται ακόμη, πληθαίνουν.

Και αυτή η αλήθεια είναι ο Χριστός και ο νέος τρόπος ζωής που προτείνει στους ανθρώπους.

Μα εκείνα τα φαινόμενα που πρέπει να μας τρομάζουν περισσότερο είναι τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα.

Η γνώση αυτής της αλήθειας απελευθερώνει τους ανθρώπους από κάθε είδους δεσμά ("όπου υπάρχει το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί υπάρχει και ελευθερία", Β' Κορ. 3,17).

Είδα στις ειδήσεις μια άστεγη ηλικιωμένη γυναίκα στη Μόσχα που δήλωνε εμπρός στο φακό ότι θα ήταν ευχαριστημένη, αν την πατούσε ένα αυτοκίνητο και γλίτωνε από το κρύο.

Ο αναστημένος Χριστός νίκησε το θάνατο, όχι μόνο ως Θεός αλλά και ως άνθρωπος.

Πολιτισμέ, έχεις πολλά μελανά σημεία και μαύρες τρύπες.

Αυτό δίνει τη βεβαιότητα στον πιστό άνθρωπο ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής που συντρίβει τις ελπίδες του και τον χωρίζει από τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Πολιτισμέ της λογιστικής οικονομικής απόλυτης ευρυθμίας και των εταιριών, ρίξε μια ματιά προς τα κάτω.

Η Ανάσταση δίνει τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουμε όλοι μαζί και με τον Χριστό και ότι ο θάνατος δε θα μας χωρίζει πια.

Εκεί που το βράδυ έχει πάντοτε κρύο και εκεί που οι στάλες της βροχής δε γίνονται τραγούδι.

Ο Πύργος της Βαβέλ, Τράπεζα Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής. Τα έθνη διασκορπίζονται μετά το γεγονός του Πύργου της Βαβέλ, το καθένα έχοντας τη δική του γλώσσα και συνοδευόμενο από έναν άγγελο.

Φαντάζομαι πως κανένας από μας δεν θα ήθελε να δει τους γονείς του σε μια τέτοια κατάντια. Είχα γράψει και στο παρελθόν ότι, κατά τη γνώμη μου, το επίπεδο ενός πολιτισμού κρίνεται και από τον τρόπο που οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζονται από τις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες. Και, από ό,τι φαίνεται, θέλει αρκετή δουλειά ακόμα, για να βρούμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στα ισοζύγια του οικονομικού κέρδους και στα ισοζύγια των ψυχών μας. Υπάρχουν χίλιοι δύο λόγοι που άνθρωποι κατέληξαν να κοιμούνται στους δρόμους. Προσωπικές αποτυχίες και αδυναμίες αλλά και κοινωνικές, του συστήματος, είναι κάποιοι από αυτούς τους λόγους. Θα ήθελα αυτό να είναι το μεγάλο εγχείρημα, να μπορέσει το όποιο κράτος να εξάρει ή και να κάνει ακόμα μεγαλύτερο το κοινωνικό του πρόσωπο. Ίσως αυτή η ευχή να μην ακούγεται σύμφωνη με τις πολύ σύγχρονες οικονομικές επιταγές, αλλά πιστεύω ότι ένα από τα καθήκοντα της Δημοκρατίας είναι να συντρέχει τους πολίτες της. Δίπλα στις μη κυβερνητικές οργανώσεις οφείλει το κράτος να πράττει τα μέγιστα.

Γι' αυτό μεγάλη και νεαρή Ευρώπη, μην ξορκίζεις τις ιδέες που οι γραφειοκράτες σου θεωρούν βλαβερές, μόνο με μνημόνια. Ωριμάστε ως μια οντότητα πολιτική με ανθρώπινο πρόσωπο και τότε δεν θα έχεις να φοβάσαι τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα, ένθεν κακείθεν και μην ισοπεδώνεις απλοϊκά τη μνήμη μας.

Και καθώς ο λόγος για την ιστορική μνήμη, σήμερα στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων με συνεπήρε η σκηνή της ορκωμοσίας του νέου προέδρου της Βολιβίας. Του Ελ Μοράλες, του Ινδιάνου. Πόσοι αιώνες πέρασαν ώστε οι άνθρωποι του τόπου, οι αυτόχθονες να έχουν κάποιο δικό τους που να υπερασπίζει το χωμάτινο πρόσωπό τους και τα σκασμένα από τη δουλειά και τη δουλεία χέρια τους; Ούτε και για μας, του πάλαι ποτέ ραγιάδες, που έχουμε σχεδόν διακόσια χρόνια χειραφετημένης και ελεύθερης ζωής, τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα. Μα για τους Ινδιάνους όλης της Αμερικής οι καταστάσεις ήταν εκατό φορές πιο δύσκολες. Η ροή όμως της ιστορίας, της λογικής και της δικαιοσύνης δεν γυρίζει πίσω. Κοιτάξτε τη Χιλή. Ανασαίνει και πάλι με τη δική της γυναίκα πρόεδρο, την Μπατσελέ. Μια γυναίκα και ένας Ινδιάνος, πρόεδροι κρατών. Εκπρόσωποι ομάδων που παραδοσιακά κρατιόταν μακριά από την εξουσία. Και οι δύο κατέχουν το ύπατο αξίωμα της χώρας τους. Φαίνεται πως κάτι κινείται. Η Νότια Αμερική αρχίζει να χειραφετείται.