ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗΝ

Ἐνῷ τὸ ἅρμα τῆς νυκτὸς ζοφῶδες σκότος χύνει,
Ἐνῷ συρίζει ὁ βορρᾶς καὶ ἡ ἀνεμοζάλη,
Ἡ πνευστιῶσα λάμψις σου, παρθενικὴ σελήνη,
Ὡσεὶ ἀκτὶς παρήγορος ἐκ τῶν νεφῶν προβάλλει.

Ὤ! πόσον σὲ ἠγάπησα εἰς ῥέμβην ἀφειμένος
Ὑπὸ τὸ φῶς σου τὸ γλυκὺ φαιδρὸν παιδίον ἔτι,
Τὸ μέγα σου μυστήριον ἐζήτουν ἐσκεμμένος,
Καὶ ἦσο σὺ ἡ μόνη μου διηνεκὴς μελέτη.

Ποσάκις ἀθυμῶν μακρὰν ψυχῆς πεφιλημένης,
Καὶ φέρων αἱματόρρυτον τὸ ἕλκος τῆς ὀδύνης,
Σὲ εἶδον εἰς τὰ στήθη μου δειλὴ νὰ καταβαίνῃς,
Καὶ βάλσαμον λυσίπονον ἐκεῖ νὰ μοὶ ἐγχύνῃς.

Καὶ ὅταν, βλέπων ὅλους μου τοὺς πόθους ἐσβεσμένους,
Εἰς τὴν σκιάδα τῆς νυκτὸς ἐζήτησα γαλήνην,
Ὑπὸ τοὺς θόλους τοὐρανοῦ τοὺς ἐρρυτιδωμένους,
Σὲ μόνην εὗρον σύντροφον εἰς τῆς ζωῆς τὴν δίνην.

Ὠχρὰ καθὼς ἡ λάμψις σου, ἀλλ' ὡς αὐτὴ αἱμύλη,
Ἡ ὕπαρξίς μου φθισιᾷ ἐν μέσῳ τῆς σκοτίας,
Θάρρει, σελήνη, συμπαθὴς ποιητική μου φίλη,
Θὰ εὑρεθῇ καὶ δι' ἡμᾶς σταγὼν εὐδαιμονίας.

1871