Ὦ μάννα, ἔχεις γιὰ μένανε θυσιαστῆ.
Σὲ ὑβρίσανε, σὲ πίκραναν γιὰ μένα.
Ἀλλὰ μέσ' ἀπ' τὰ σπλάχνα μου τὰ ματωμένα
σοῦ στέλλω τὸν Ἐκδικητή.

Τὸν πότισα τὴ λάβρα καὶ φωτιά,
ποῦ μέσα στὴν καρδιά μου βράζει,
καὶ τὴν ὁρμὴ καὶ λεβεντιά,
ποῦ θριαμβεύει καὶ δοξάζει.

Τὸν ἔθρεψα μὲ τὴ στοργή,
πὤχω γιὰ σένα στὸν αἰῶνα,
καὶ τοὔδωκα ψυχὴ μεγαλουργὴ
γιὰ τὸν γιγάντειον ἀγῶνα.

Τὸν πότισα τὸν ἁγιασμὸ
τῶν αἰωνίων μου ὀνείρων,
τὸν θεῖον ἐνθουσιασμὸ
τόσων ἡρώων καὶ μαρτύρων.

Ἔρχετ' ὁ γυιός μου!
ἔρχεται τῆς ἀδικίας τιμωρός.
Ἔρχεται, κι' ἀναστηλώνετ' ὁ Σταυρός,
ποῦ τὸν ἐκρήμνισαν οἱ δυνατοὶ τοῦ κόσμου.

Ἔρχεται σὰν τὸν Ἡρακλῆ
τὸν λίθον πέντε αἰώνων νὰ κυλίσῃ,
καὶ μυριάδες σκλάβους ν' ἀναστήσῃ
μὲ τῆς Ἐλευθερίας τὸ φιλί.

Ὦ μάννα, ἔχεις γιὰ μένανε θυσιαστῆ.
Ἀλλὰ σοῦ στέλλω τὸ παιδί μου Ἐκδικητή.
Αὐτὸς ἀπ' τὴν ταπείνωσι θενὰ σὲ σώσῃ
καὶ στὴν ἀρχαία δόξα σου θὰ σ' ἀνυψώσῃ.