(Ἐν τῷ λιμένι Πειραιῶς)

Ἀπόψε σβύνουνε μαζὺ ὁ ἥλιος κ' ἡ χαρά μου
Ἄχ, μάθε ἀπ' τὰ μάτια μου πῶς νὰ μὴν κλαῖς, καρδιά μου.
Ὁ ἥλιος βασιλεύει, νὰ, καὶ φεύγομε 'στὰ ξένα,
Ἔχετε 'γειὰ, χρόνια τρελλὰ, ἀγάπαις, περασμένα,
Ἀθήναις μου, νύχτες ξανθαῖς, ξανθή μου, ὄνειρά μου,
−Ἀπόψε σβύνουνε μαζὺ ὁ ἥλιος κ' ἡ χαρά μου…

(Ἐν τῷ πελάγει)

Σήμερα δίχως κύματα, ἡ θάλασσα σαλεύει.
Ξέρω μιὰ κόρη,'ποῦ κρυφὰ ἀγκάθια δὲν πιστεύει
Ξέρω δυὸ χείλια ὁλόδροσα, δυὸ χείλια, ὅπου λένε
Ὅσ' ἀγαποῦν καὶ φεύγουνε μακρυὰ 'στὰ ξένα κλαῖνε.
Καλό· 'στὰ μάτια τῆς καρδιᾶς τὸν πόνο ἄς γυρεύῃ.
−Σήμερα δίχως κύματα, ἡ θάλασσα σαλεύει.

(Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ)

Νὰ πέθανε… καὶ νὰ φορῇ τὴν φορεσιά της ἄλλη!
Λύπη, γι' αὐτὸν π' ἀγάπησε, δὲν ἔχει πειὸ μεγάλη.
Τὸν γαλανό μας οὐρανὸ, σἄν ἔφευγα, νὰ κλαίω.
Κ' ἐδῶ τὸν ἴδιο οὐρανὸ νὰ ἔχω βρῆ: ὡραῖο,
Καθάριο, ὁλογάλαζο καὶ ἀσημένιο πάλι!
−Νὰ πέθανε… καὶ νὰ φορῇ τὴν φορεσιά της ἄλλη!

Νίκος.

1880