«Θεωρητική προσέγγιση των ειδικών προβλημάτων της μετάφρασης του δραματικού κειμένου δυστυχώς δεν υπάρχει. Και πραγματικά, η δημιουργία μιας θεωρίας που να πραγματεύεται αυτό το ιδιαίτερο ζήτημα είναι σχεδόν αδύνατη, εξαιτίας της ειδικής φύσης του δραματικού κειμένου, που περιλαμβάνει όχι μόνον λογοτεχνικά νοήματα, αλλά επίσης θεατρικούς κώδικες, κοινωνικές αντιλήψεις, θρησκευτικές και τελετουργικές χειρονομίες, συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της ίδιας της λειτουργίας που το θέατρο επενδύεται σε κάθε κοινωνία. Δύο αιτήματα, μάλλον αντιφατικά μεταξύ τους, καθορίζουν κατά το μεγαλύτερο μέρος την αξιολόγηση κάθε μετάφρασης: ο μεταφραστής παρεμβαίνει στη μετάφραση, σφετεριζόμενος τον ρόλο του σκηνοθέτη· η μετάφραση πρέπει να είναι ουδέτερη, αποδίδοντας το κείμενο κατά τρόπο απολύτως, ει δυνατόν, αντικειμενικό. Το δίλημμα αυτό προκύπτει από μια σφαιρικότερη ανάλυση του τί τελικά είναι το δραματικό κείμενο: μία αυτόνομη λογοτεχνική αξία, ή απλώς μία "παρτιτούρα" του θεάματος που ήθελε να δημιουργήσει ο συγγραφέας; Η μεταφορά αυτών των θεωρητικών προβλημάτων στο ειδικό θέμα της μετάφρασης του αρχαίου δράματος αναδεικνύει ένα νέο δίλημμα: η μετάφραση του ελληνικού δράματος αποτελεί τμήμα της πρόσληψης της τραγωδίας, είναι συνέχεια και συμπλήρωμα του πρωτότυπου κειμένου, ή είναι μία νέα λογοτεχνική δημιουργία, οργανικό μέρος της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας;» (σ.93)