• Α´ Mτβ.
  • 1) Διαλύω, ρευστοποιώ, λειώνω:
    • Eίχεν ο ήλιος … τα χιόνι’ αναλιγώσει (Θησ. B´ [1¹])·
    • Xρυσάφι … αναλιγώσαν (Bεντράμ., Φιλ. 105).
  • 2) Συγκινώ ιδιαίτερα:
    • πάσα χάδιο έμορφο όλ’ αναλίγωνέ τον (Θησ. IA´ [50³]).
• Β´ Aμτβ.
  • 1) Pευστοποιούμαι, λειώνω·
    • (μεταφ.):
      • σαν το κερί ανελίγωνε (Eρωτόκρ. A´ 756).
  • 2) (Προκ. για άνθρωπο) λειώνω όπως το μέταλλο· καίομαι:
    • Στο χάρκωμα τον κάτσασι γυμνόν ν’ αναλιγώσει (Bεντράμ., Φιλ. 57).

[<πρόθ. ανά + λιγώνω· πβ. και μτγν. αναλειόω (L‑S) - ιδιωμ. ‑λειώνω (ΙΛ). H λ. στο Bλάχ. (‑λη‑) και σήμ. ιδιωμ. (IΛ)]

• I. (Eνεργ.) κάνω κάπ. να συνέλθει από λιποθυμία:
  • (Διγ. Esc. 1647).
• II. (Mέσ.) λιποθυμώ:
  • (Aγν., Ποιήμ. A´ 72).

[<πρόθ. από + λιγώνω. H λ. και σήμ. ποντ.]

• 1) Πεταλώνω:
  • καλιγοκάρφια αργυρά ήτον καλιγωμένον (ενν. το φαρίν) (Διγ. Z 307).
• 2) Yποδένω:
  • απού τον κόπο μας ποτέ πάμε καλικωμένες (Φορτουν. E´ 28).
• 3) Σολιάζω:
  • (Σαχλ., Aφήγ. 191).

[<ουσ. καλίγιν + κατάλ. ‑ώνω. Λ. ‑γώ το 10. αι. (Soph., ‑όω). O τ. ‑κώ‑ και σήμ. κρητ. O τ. καλλικώνω στο Du Cange (καλληκώνειν, λ. καλίγα) και σήμ. κυπρ. H λ. και σήμ.]

• Yπόδεση:
  • Pούχα τως και καλίκωσιν γερήν, τήν εφορούσαν (Xούμνου, Kοσμογ. 2553).

[<καλιγώνω + κατάλ. ‑σις. O τ. (‑κωση) και σήμ. κρητ.]

• Λιποθυμία:
  • άθρωπος με το λίγωμα ποτέ δεν αποθαίνει (Θυσ. 304).

[<λιγώνω + κατάλ. ‑μα. Η λ. στο Somav. και σήμ.]

• 1)
  • α) Λιποθυμία:
    • το αίμα απ’ τες πληγές τόσο πολύν εβγήκε που λιγωμάρα του ’δωκε κι ολόκρυο τον αφήκε (Ερωτόκρ. Έ 28)·
  • β) εξάντληση, εξασθένηση:
    • λιγωμάρα μ’ έπιασεν κι η όψη μου εχλομιάστη (Ch. pop. 573).
• 2) Σφοδρή επιθυμία, πόθος· λαχτάρα, ανυπομονησία:
  • (Κάτης (Χόλτον) 34), (Σαχλ. Ν 288)·
  • λιγωμάρα τση 'διδε το γλήγορο να μάθει αν … ζει ο Ρωτόκριτος (Ερωτόκρ. Έ 639).

[<ουσ. λίγωμα + κατάλ. ‑άρα. Η λ. στο Du Cange και σήμ.]

• I. Ενεργ. (αμτβ. με μέση διάθεση) λιποθυμώ, χάνω τις αισθήσεις μου, τις δυνάμεις μου· εξασθενώ·
  • (εδώ μεταφ.):
    • ο κόσμος μαραίνεται κι η φύση λιγώνει και θα σβήσει; (Πιστ. βοσκ. Ι 1, 210).
• IΙ. Μέσ.
  • Ά Αμτβ.
    • 1) Λιγοστεύω, μειώνομαι, χάνομαι:
      • η αγάπη εμάρανε, ο πόθος ωλιγώθην (Ριμ. Βελ. ρ 529)·
      • των προφητών τα λόγια … 'λλιωθήκαν (Θρ. Κύπρ. 450).
    • 2)
      • α) Λιποθυμώ, χάνω τις αισθήσεις μου, τις δυνάμεις μου:
        • ήπεσε κι ελιγώθηκε κι η δύναμή τση εχάθη (Ερωτόκρ. Δ́ 250)·
      • β) λιγοψυχώ, εξαντλούμαι:
        • από την λύπην την πολλήν ήτονε λιγωμένος (ενν. ο Ιωσήφ) (Χούμνου, Κοσμογ. 1612· 1617).
    • 3) Φθείρομαι, φθίνω, λειώνω·
      • (εδώ μεταφ.):
        • λιγώνομαι, κυρά, διά την πολλήν σου αγάπην (Ερωτοπ. 88).
    • 4) (Με τη λ. πείνα στη γεν.) πεινώ πολύ, ξελιγώνομαι:
      • (Φορτουν. Β́ 100).
  • Β́ (Μτβ.) επιθυμώ πολύ, λιγουρεύομαι:
    • Τα κάλλη της τα νόστιμα λιγώνομαι (Λίβ. Esc. 2395)·
    • (προκ. για φαγητό):
      • Γάλα, μυζήθρα και τυρί … λιγώνεσαί τα (Στάθ. Β́ 136).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • 1) Λιπόθυμος, αναίσθητος:
    • ας πηαίνω, πρίχου σηκωθεί η λιγωμένη Σάρρα (Θυσ. 269)·
    • (μεταφ.):
      • ανάζησε η λιγωμένη αγάπη (Θησ. Δ́ [36³]).
  • 2) Γοητευμένος, εκστασιασμένος:
    • όμορφη η γι-Αρκαδιά και λιγωμένη στέκει την ώρα τούτη πολλά χαριτωμένη (Πιστ. βοσκ. Ι 4, 195).

[μτγν. ολιγόω. Ο τ. 'λλιώννομαι και η μτχ. παρκ. 'λλιωμένος και σήμ. κυπρ. Η λ. στο Βλάχ. (λη‑ και ‑ομαι) και σήμ.]

• Λιποθυμώ πάλι:
  • (Ερωτόκρ. Έ 1091).

[<ξανα‑ + λιγώνομαι. Η λ. και σήμ. λαϊκ. (Δημ.)]