Κατά τον Chantraine (1999, xi), «…η ελληνική παρουσιάζει μια ιστορική συνέχεια και … η σημερινή ελληνική με τη μορφή της δημοτικής ή της καθαρεύουσας συνεχίζει άμεσα την ελληνική του Ομήρου και του Δημοσθένη, με τη βυζαντινή γλώσσα να αποτελεί τον κρίκο που ενώνει τα δύο τμήματα της αλυσίδας. Είναι φανερό ότι δεν θα μπορούσε να τεθεί ζήτημα να δώσουμε εδώ μια ιδέα για την ετυμολογία της νέας ελληνικής, η οποία εμπλουτίζεται με δάνεια κάθε είδους: σλαβικά, τουρκικά, ιταλικά και άλλα. Όμως θα ήταν χρήσιμο να δείξουμε κατά περίπτωση πώς μια αρχαία λέξη έχει αντικατασταθεί στη σημερινή ελληνική. Εκτός από τις κλασικές περιπτώσεις των κρασί και ψάρι, είναι ενδιαφέρον να αντιληφθούμε κάτω από το ἄσπρος την καταγωγή του επιθέτου που σημαίνει 'λευκός', ή καλύτερα σε ένα άλλο πεδίο του λεξιλογίου, να δούμε πώς κράτος έφτασε να σημαίνει το κύριο όνομα για να δηλώσουμε το Κράτος, την κυβέρνηση» (μτφρ. Α. Λίχου).