Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Κείμενο 23: Andersson, L. G. & P. Trudgill 1990. Bad Language. Λονδίνο: Penguin Books, σελ. 179-180.

Η ποικιλία ως πόρος

Η ποικιλία στη γλώσσα είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους σε αρνητικές κριτικές σχετικά με την αξία της γλώσσας άλλων ανθρώπων. Εάν όλοι μιλούσαν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο δεν θα διαμαρτυρόταν κανείς για "κακιά γλώσσα". Σε μια εκπαιδευτική όμως περίσταση, αυτή η ποικιλία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα αλλά ως πόρος. Τα περισσότερα παιδιά έχουν ήδη συνείδηση της γλωσσικής ποικιλίας και των γλωσσικών στάσεων, όταν έρχονται στο σχολείο, και τους είναι πολύ ενδιαφέροντα θέματα για συζήτηση μέσα στην τάξη. Οι δάσκαλοι που είναι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν μια ανοιχτόμυαλη και απροκατάληπτη στάση απέναντι στις γλωσσικές ποικιλίες που μιλιούνται από τους μαθητές τους, θα είναι αυτοί που θα έχουν και μεγαλύτερη επιτυχία στο να ενθαρρύνουν και να καλλιεργήσουν τα γλωσσικά ενδιαφέροντα και τις γλωσσικές ικανότητες των παιδιών. Η υιοθέτηση μιας κάπως αναλυτικής προσέγγισης όσον αφορά τα διάφορα είδη γλωσσικών διαφορών, όπως συζητήθηκε σε αυτό το κεφάλαιο, μπορεί να βοηθήσει τους δασκάλους να σκέφτονται για τη γλώσσα όχι ως "καλή" ή "κακιά" αλλά ως γλώσσα που είναι, με διάφορους τρόπους, λιγότερο ή περισσότερο κατάλληλη για συγκεκριμένους σκοπούς. Αυτό θα βοηθήσει τους ίδιους και τους μαθητές να αναπτύξουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το τι συμβαίνει στη γλώσσα και για πώς θα αναπτυχθούν τα γλωσσικά ρεπερτόρια των παιδιών στο έπακρό τους.

Η απελευθέρωση από την καταδίκη των μη πρότυπων διαλέκτων, των χαμηλών ιδιαίτερων προφορών και των ανεπίσημων υφών τρέφει μια εκπαιδευτική κατάσταση μέσα στην οποία μπορούν να αναπτύξουν τη γλώσσα τους, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στο να λένε και να γράφουν αυτά που θέλουν, χωρίς να προβληματίζονται υπερβολικά και πρόωρα για το πώς τα λένε ή τα γράφουν. Πιστεύουμε πως είναι ανάγκη τα παιδιά να αποκτήσουν το πληρέστερο δυνατό φάσμα γλωσσικών δεξιοτήτων. Όπως οι ενήλικες, είναι ανάγκη να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα για να είναι ακριβείς και αόριστοι, φιλικοί και ψυχροί, χωρίς αναστολές και με αυτοέλεγχο, ρητοί και ασαφείς, χαρούμενοι και θυμωμένοι, αγενείς και ευγενικοί, εκλεπτυσμένοι και χυδαίοι, διασκεδαστικοί και σοβαροί, εκφραστικοί και ανέκφραστοι, αφηρημένοι και συγκεκριμένοι, ξεκάθαροι και δυσνόητοι. Κανένας από αυτούς τους τρόπους χρήσης της γλώσσας δεν είναι εγγενώς καλός ή κακός. Οι άνθρωποι εκείνοι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα, για να κάνουν και να πουν ο,τιδήποτε θελήσουν να κάνουν και να πουν μέσω αυτής, ανεξάρτητα από το τι θα σκεφτούν κάποιοι αυτοδιοριζόμενοι ειδήμονες για το πώς θα το κάνουν ή θα το πουν, είναι οι άνθρωποι που μιλάν και γράφουν με γλώσσα που είναι πραγματικά καλή.

Μετάφραση Νίκος Γεωργίου