Βγῆκα νὰ μάθω ἄ μ' ἀγαπᾶς,
Καὶ τὴν ἰτιὰ ρωτοῦσα,
Γιατί πιὰ κάθε αὐγὴ δὲν πᾶς
Ἐκεῖ ποῦ σὲ ἀπαντοῦσα;

Σκύβει καὶ λέει ἡ δόλια
Μὲ δάκριο, μὲ πληγὴ,
Πῶς σὲ ἄλλα περιβόλια
Γυρίζεις τὴν αὐγή.

Βγῆκα νὰ μάθω ἄ μὲ ξεχνᾶς,
Ρωτῶ τὴν κρυὰ βρυσοῦλα
Ἄ μὲ θυμᾶσαι ὅταν περνᾶς
Ἀπὸ τὴ ρεματοῦλα.

Μοῦ κρένει τὸ νεράκι
Μὲ λύπη, μὲ θυμὸ,
Πῶς ἔγινε φαρμάκι
Κ' ἐκεῖνο ἀπ' τὸν καημό.