—Δέντρο, πώς κείτεσαι νεκρό στον άμμο του γιαλού μου; Ποιό χέρι σε ξερίζωσε, ποιά δύναμη σ’ επήρε από τη ράχη του βουνού και σ’ έριξε στο κύμα;… Εσένα τα γεράματα δε σ’ είχαν σαρακώσει 5 στα ατάραγα κλωνάρια σου εκατοστάδες χρόνοι χωρίς να τα λυγίσουνε, εστέκαν σωριασμένοι, στη σιδερένια φλούδα σου, χωρίς να τηνε γδάρει, του λόγγου τ’ αγριοδάμαλο τα κέρατα ετροχούσε. Πες μου, πώς κείτεσαι νεκρό, ρουπάκι, στο γιαλό μου;

10 —Κατέβαινε ολοφούσκωτο προχθές το Δημοσάρι, μουγκρίζοντας στο διάβα του, σα να ζητούσε αμάχη. Δεν το βαστούσαν ριζιμιά, δεν το κρατούσαν φράχτες, στο πέρασμά του εγέρνανε σα να το προσκυνούσαν  οι σχίνοι, τ’ αγριοπρίναρα. Το κύμα στο θυμό του 15 εροβολούσε πάντα εμπρός, θεότυφλο, οργισμένο, και πέφτει κατακέφαλα μ’ όλη την ανδρειά του για να ρουφήξει ένα κοντρί που τὄφραζε το δρόμο. Έστεκα εγώ κι εκοίταζα, κι απ’ τη βουβή την πέτρα άκουσα τότε μια φωνή σα να ’βγαινε απ’ τον Άδη. 20 «Πέρνα, ποτάμι, μέριασε, σύρε να σκιάζεις άλλους, εμέ μ’ επάτησε βαρύ ποδάρι ανδρειωμένου, μ’ εστοίχειωσε το αίμα του, κι είμαι θεμελιωμένο για να φωνάζω ανάθεμα σ’ εκείνους που προδίνουν. Είμαι τ’ Αργύρη το κοντρί, είμαι τ’ Αργύρη ο τάφος». 25 Το κύμα αναστυλώθηκε, αφρομανάει, θεριεύει. Τότε μεμιάς εψήλωσε κι η πέτρα το κεφάλι και στον πλατύν τον ώμο της τ’ αγιόκλημα ανθισμένο ξαπλώθηκε σα να ’τανε του σκοτωμένου η χήτη. Ολόγυρά της οι μυρτιές γοργά συμπυκνωθήκαν, 30 σφιχτά την επερίπλεξαν κι εφάνηκε ο Αργύρης ολόρθος, τη φλοκάτη του σα να φορούσε ακόμα. Φεύγουν με τρόμο τα νερά. Του πεθαμένου ο ίσκιος τα κυνηγάει και τα πατεί. Το χνότο του τα σχίζει. Αρμένιζε το φάντασμα. Τα νεκρολίβανά του 35 τα ’χει φτερούγια στα πλευρά κι ανεμοδέρνει χάρος. Έτρεμε η γης στη ρίζα μου, μ’ επλάκωσε η θολούρα, μ’ αγκάλιασεν ο χαλασμός, μ’ εσύντριψε, μ’ επήρε, και τώρα σέρνομαι νεκρό… Τήραξε, με γνωρίζεις;… Θυμάσαι που ’λθες μια φορά με τα λαγωνικά σου 40 κι επλάγιασες στον ίσκιο μου; Εγώ με τα κλωνάρια σ’ εσκέπασα στον ύπνο σου και συ με το λεπίδι εχάραξες στη φλούδα μου, πριν φύγεις, τ’ όνομά σου. Η μοίρα μάς αδέρφωσε· ξεριζωμένο τώρα γυρεύω τόπο να ταφώ… Σ’ αγάπησα… με θέλεις;

45 —Μείνε, σε θέλω, δέντρο μου… Σαν έρθει και για μένα η ώρα η αναπόφευχτη οπού σε συνεπήρε, θα πω μες στα σανίδια σου να κλείσουν το κορμί μου και τ’ όνομα που φύλαξες στη φλούδα σου γραμμένο, αν θα το φάγ’ η μαύρη γη, θέλω με σε να λιώσει. 50 Μείνε, σε θέλω, δέντρο μου, στον τάφο συντροφιά μου. Όποιος κι αν σ’ έστειλε σ’ εμέ, ρουπάκι, καλώς ήρθες…

Έστεκ’ ακίνητος εκεί θωρώντας ξαπλωμένο το δέντρο το περήφανο, που μου ’χε στείλ’ η μοίρα, και χίλιοι μύριοι στοχασμοί σκληρά μ’ εμαρτυρεύαν. 55 Θυμήθηκα τη νιότη μου όταν μες στην καρδιά μου εφύτρων’ άδολη η χαρά με φτερωτές ελπίδες…

Ξέγνοιαστη τότε ανέμιζε, σα να ’τανε ξυφτέρι, ακαταδάμαστη η ψυχή, κι έπαιρνε για λημέρι πότε τα πεύκα του βουνού, πότε τα κυπαρίσσια 60 και πότε εφώλιαζε κρυφά μέσα στα ρημοκλήσια, κι εγύρευε φαντάσματα. Μονάχη, αποσταμένη εβρίσκ’ εκεί παρηγοριά. Τη νύχτα οι πεθαμένοι την έπαιρναν πνεματικό, κι εκείνη για λουλούδια  τους έριχνε μνημόσυνα, τους έδινε τραγούδια.

65 Πόσες φορές καθήμενος στο βράχο μοναχός μου έβλεπα να ’ρχεται νεκρό το μούγκρισμα του κόσμου να ξεψυχά στα πόδια μου, σαν τον αφρό στ’ αγέρι, και πόσες άμετρες φορές, μ’ αντάρα, μ’ αγριοκαίρι εκρύφτηκα στην λαγκαδιά, και μέσα στα πλατάνια 70 ένιωθα απόκρυφη χαρά, ένιωθα περηφάνια, πιστεύοντας ότ’ ήμουνα θεριό με τα θερία, ανήμερο, ανυπόταχτο κι εγώ σαν τα στοιχεία… Τα δέντρα ετρίζαν καταγής, γειρτά, ξεριζωμένα, τα νυχτοπούλια εσκούζανε τριγύρω μου αγριωμένα 75 κι εγώ μ’ ένα τουφέκι επίστευα πως ήμουνα βροντή κι αστροπελέκι…

Πικρές που ’ν’ οι ενθύμησες!… Τότε το μέτωπό μου, πλατύς, καθάριος ουρανός, δεν του ’χαν αυλακώσει του χρόνου τα ξεσχίσματα, οι πόθοι, τα φαρμάκια. 80 Σαν πύργος έστεκε ψηλό κι επάνω του εφωλιάζαν χιλιάδες όνειρα χρυσά, λες κι ήταν χιλιδόνια κι εφύγαν με την άνοιξη, τα σκόρπισε ο χειμώνας. Τώρα το σκέπασαν μεμιάς οι καταχνιές του κόσμου, συγνέφιασε, σκοτίδιασε και ραγισμένη πλάκα 85 κατάμεσα στου κεφαλιού τ’ άψυχο μοναστήρι, στείρο ξαπλώνεται, βουβό, του λογισμού μου τάφος… Τί κρίμα τόσο γρήγορα να φεύγουνε τα νιότα! Όποιος κι αν σ’ έστειλε σ’ εμέ, ρουπάκι, καλώς ήρθες.

Όταν κι εσύ το δύστυχο, χλωρό και στολισμένο, 90 εσήκωνες μεσουρανίς τ’ αλύγιστα κλωνάρια, βελάζοντας στον ίσκιο σου έτρεχε το κοπάδι, ο πιστικός χαρούμενος σ’ αγάπαε σαν πατέρα. Χήρες γριές, πανόρφανες και ξετραχηλισμένες σου επαίρναν τ’ αντιρίμματα, ωσάν ελεημοσύνη, 95 κι όταν τα ρίχναν στη φωτιά κι ολόγυρα στα θράκια, με το φτωχό προσάναμμα τη νήστεια αποκοιμούσαν, τότε σ’ ευχολογούσανε κι ελέγαν στην Παρθένο να σου στοιχειώνει τα κλαριά, να σου χαρίζει χρόνια… Τώρα, νεκρό στον άμμο μου, θα σε θυμούνται τάχα;…

100 Εμαραθήκανε για μας του κόσμου οι πρασινάδες. Εσένα σ’ εξερίζωσε το κύμα στην οργή του, εμέ μού τρώγουν την καρδιά αχόρταγες ελπίδες. Να ’ξερες πώς τες έτρεφα! Και τώρα μία μία μαραίνονται και πέφτουνε σα φύλλα το χειμώνα. 105 Πλάστη μεγαλοδύναμε, σπλαχνίσου με την ώρα που θά ’ρθει ο Χάρος να με βρει, και πριν σβηστεί το φως μου, στείλε μου πάλε να τα ιδώ μ’ όλη την ευμορφιά τους της νιότης μου τα ονείρατα! Άφες τα να φορέσουν τα ροδοκάλια της αυγής και στο προσκέφαλό μου 110 να ’ρθούν να με ραντίσουνε χτυπώντας τα φτερούγια με πάχνη από τον Κίσσαβο… Πατέρα, στείλε μού τα.