Εξώφυλλο

Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση

Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας

του Α.-Φ. Χριστίδη

11. Αττικισμός: η «καλή» και η «κακή» γλώσσα

Η «γλώσσα της πεθεράς» και η «γλώσσα της αρρώστιας»

Σε ορισμένους μακρινούς πολιτισμούς και λαούς (π.χ. στους Ινδιάνους της Αμερικής ή στις φυλές της Αυστραλίας και του Αμαζονίου στη Βραζιλία) αυτή η σχέση γλώσσας και κοινωνίας παίρνει περίεργες, για μας, μορφές.

Έτσι, σε ορισμένους από αυτούς τους λαούς, όταν απευθύνεται κανείς στην πεθερά του, είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί διαφορετικές λέξεις απ' ό,τι στην επικοινωνία του με άλλους, και αυτό είναι γνωστό ως «γλώσσα της πεθεράς»  ! Σε άλλους πάλι λαούς, όταν μιλά κανείς σε έναν βαριά άρρωστο, πρέπει να χρησιμοποιεί ένα ιδιαίτερο είδος γλώσσας που βασίζεται σε λέξεις «παλιές», δηλαδή λέξεις που προέρχονται από μια παλιότερη φάση της γλώσσας και δεν χρησιμοποιούνται πια στην καθημερινή επικοινωνία. Αυτό μπορείτε να το καταλάβετε, αν φανταστείτε ότι είναι υποχρεωτικό εδώ σε μας να μιλά κανείς σε έναν βαριά άρρωστο όπως μιλά ο ιερέας που επισκέπτεται τον άρρωστο και διαβάζει ευχές στη γλώσσα των Ευαγγελίων, δηλαδή στα ελληνικά της κοινής (θυμάστε τί λέγαμε για την κοινή σε προηγούμενο κεφάλαιο). Ή διαφορετικά, αν φανταστείτε ότι είναι υποχρεωτικό να μιλά κανείς σε έναν βαριά άρρωστο στην καθαρεύουσα, αυτή την αρχαιότροπη μορφή γλώσσας που ήταν υποχρεωτική, μέχρι το 1976, στην εκπαίδευση, τη διοίκηση και γενικά σε επίσημες περιστάσεις.