Ερατεινή, γλυκεία θυγάτηρ Υπερίονος, πόσον, ω χρυσοβλέφαρος, πόσον δεκτή και νόστιμη 5 φέγγεις ω ημέρα.

Ελεύθερος ή δούλος τί χρησιμεύει αν είναι, μόνον ας ζήσει ο άνθρωπος, ότι είναι η γη παράδεισος, 10 και η ζωή μία.

Δεύτε, ενώ τα της Κύπριδος δάκτυλα μυρισμένα τας χορδάς κολακεύωσι, και η τρυφερά κιθάρα 15 τον κόσμον θέλγει·

Τρέξατε σεις ω αμέριμνα πλήθη λαών· τον μέγαν μελίφρονα αμφορέα του Βασσαρέως αδράξατε 20 νέοι και παρθένοι.

Με χιτώνα σιδώνιον, με σάνδαλα χρυσόδετα χοροβατούντες ψάλατε ή την στροφήν την λέσβιον, 25 ή τέιον μέλος.—

—Φθάνει τώρα το κέρασμα, φθάνει ο χορός, και τ’ άσμα· κάθε ηδονή το μέτριον εάν αγαπά, ας προσφύγομεν 30 εις χαράν άλλην.

Εδώ υπό τον πολύφυλλον και δροσερόν κεδρώνα ελάτε, ας αναπαύσομεν το κορμί μας και ας έχομεν 35 τ’ άνθη διά στρώμα.

Ένα φιλί… κι έν’ άλλο… Έρωτα τρέξε, εξάπλωσον αιώνια τα πτερά σου, σκέπασον το μυστήριον 40 της εορτής σου.

Ούτω, καθό η ταχύπους Ίρις λάμπει και αβίαστος με τα ζεφύρια πνεύματα φεύγει, δι’ εμάς αδάκριτοι 45 φεύγουν οι ημέραι.—

—Αναίσχυντα φρονήματα των αγεννέων ανθρώπων· ύμνοι μανίας, που εφύγατε από τα οδόντια του άδου 50 στίχοι Ερινύων·

Αν της δικαιοσύνης περιβλαστεί το σκήπτρον, αν φιλάνθρωπον φύσημα εις την καρδίαν εισπνέει 55 των βασιλέων·

Αν η αρετή, κι ο ελεύθερος νόμος ως άγια χρήματα ειλικρινώς λατρεύονται, τότε καθό ο παράδεισος 60 δίδει η γη ρόδα.

Αλλ’ η ζωή και τότε δεν είναι διά τον βλέποντα άνθρωπον τους αστέρας άλλο παρά προοίμιον 65 αθανασίας.

Ιδού τα πολυτάραχα κύματα της θαλάσσης· ιδού, ιδού των αμώμων Ψαρών δικαιότατων 70 οι τραχείαι πέτραι.

Αυτού καμία κιθάρα φθοροποιός, όχι όργια, όχι κρότος Μαινάδων, ούτ’ Έρωτος παιγνίδια 75 τον νουν συγχύζουν.

Αλλ’ ως, κατά το βράδυ το θερινόν, ανάπτονται ταχείαι, συχναί οι ολύμπιαι αστραπαί και θαμβώνουσι 80 τους οδοιπόρους·

Ούτως τα μεν θηκάρια σωρηδόν ερριμμένα κρύπτουν την γην, τους βράχους· ο δε σιδηροχάρμης 85 άφοβος Άρης,

Κινεί την νήσον. Χίλια πολέμου χάλκεα όργανα βροντούν· εις τον αέρα των ξίφων μύριαι γλώσσαι 90 λάμπουν, κλονούνται.

Μία βοή σηκώνεται, μία μόνη επιθυμία, και ωσάν ακτίνα ουράνιος, ως φλόγα εις δάση ευάνεμα 95 καίει τας καρδίας.

«Υπέρ γονέων και τέκνων, υπέρ των γυναικών, υπέρ πατρίδος πρόκειται και πάσης της Ελλάδος 100 όσιος αγώνας.

Θαλπτήριον της ημέρας φως, διά πάντοτε χαίρε· και σεις οπού ευφραίνετε με φωνήν ηδυόνειρον 105 της γης τα τέκνα,

Χαίρετ’ ελπίδες.— Ήλθε της Άγαρ το υπερήφανον σπέρμα· επάνω εις τας όχθας των Ψαρών, αλαλάζον 110 σφόδρα, κατέβη.

Ω πατρίς, την εκούσιον δέξου θυσίαν»… —Αστράπτει.— Σεισμός πολέμου ακούεται. Υπό τύμβον υψήνορα 115 ήρωες κοιμώνται.

Επί το μέγα ερείπιον η Ελευθερία ολόρθη προσφέρει δύο στεφάνους· έν’ από γήινα φύλλα, 120 κι άλλον απ’ άστρα.