Όταν γεράσει ο πλάτανος και τα χλωρά τα φύλλα την άνοιξη δεν κρύβουνε τα κούφια του τα ξύλα, κάθε διαβάτης που περνά και που θυμάται ακόμα τον ύπνο που κοιμήθηκε στο δροσερό του χώμα, 5 και το νεράκι π’ άγρυπνο με το κελάδημά του χίλιες φορές εγλύκανε τον πόνο στην καρδιά του, κάθε διαβάτης που περνά με μάτι πικραμένο θωρεί το γέρο γίγαντα, θωρεί το στοιχειωμένο το δένδρο του ετοιμόρροπο και σταματά το βήμα 10 να πάρει από την φλούδα του για ενθύμηση ένα τρίμμα.

Και συ, Χαρίκλεια, και συ να μη με λησμονήσεις όταν θα πέσω καταγής. Θυμήσου, μην αφήσεις αυτά μου τ’ αγριολούλουδα να μαραθούν τα μαύρα! Γνωρίζεις πως τ’ αγάπησα! Μες στην καρδιά μου τα ’βρα 15 κι εκείθε τα ξερίζωσα. Κρύψε τα σε μιαν άκρη και δρόσιζέ τα τα φτωχά κάποτε μ’ ένα δάκρυ ή μ’ ένα σου χαμόγελο. Τότε κι εκείνα εμπρός σου θα ζωντανεύουν, θα ξυπνούν με το χαιρετισμό σου, και καθενός η μυρωδιά θα ’ναι για σε σημάδι 20 ότι κι εγώ για να σε ιδώ ήλθα κρυφ’ απ’ τον Άδη.