«Το τέλος μου επήλθε ότε ήμουν ευτυχής. Ο Ερμοτέλης με είχε αχώριστόν του φίλον. Τες ύστατές μου μέρες, μόλο που προσποιούνταν πως δεν ανησυχούσε, ένιωνα εγώ συχνά τα μάτια του κλαμένα. Σαν νόμιζε που λίγο είχ’ αποκοιμηθεί, έπεφτεν ως αλλόφρων στης κλίνης μου το άκρον. Αλλ’ ήμεθαν κι οι δυο νέοι μιας ηλικίας, είκοσι τριώ ετών. Προδότις είναι η Μοίρα. Ίσως κανένα πάθος άλλο τον Ερμοτέλη να ’παιρνεν από μένα. Τελείωσα καλώς· εν τη αμερίστω αγάπη.»—

Το επιτύμβιον τούτο Μαρύλου Αριστοδήμου αποθανόντος προ μηνός στην Αλεξάνδρεια, έλαβα εγώ πενθών, ο εξάδελφός του Κίμων. Με το έστειλεν ο γράψας γνωστός μου ποιητής. Με το έστειλ’ επειδή ήξερε συγγενής ότ’ ήμουν του Μαρύλου: δεν ήξερε άλλο τι. Είν’ η ψυχή μου πλήρης λύπης για τον Μαρύλο. Είχαμε μεγαλώσει μαζί, σαν αδελφοί. Βαθιά μελαγχολώ. Ο πρόωρος θάνατός του κάθε μνησικακίαν μού έσβησ’ εντελώς… κάθε μνησικακίαν για τον Μαρύλο — μόλο που με είχε κλέψει την αγάπη του Ερμοτέλη, που κι αν με θέλει τώρα ο Ερμοτέλης πάλι δεν θα ’ναι διόλου το ίδιο. Ξέρω τον χαρακτήρα τον ευπαθή που έχω. Το ίνδαλμα του Μαρύλου θα ’ρχεται ανάμεσό μας, και θα νομίζω που με λέγει, Ιδού είσαι τώρα ικανοποιημένος. Ιδού τον ξαναπήρες ως εποθούσες, Κίμων. Ιδού δεν έχεις πια αφορμή να με διαβάλεις.