Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
8
Πυργοστέφανε βράχε, στην ερμιά σου εκεί πάνω το γλυκύτατο, πλάνο δειλινό δεν ξεχάνω, την αρχόντισσαν ώρα, πώς μιλούσε βουβή! 5 Πώς τ’ απέραντα εμπρός μου όψη αγγέλου που σβει! Ιλαρότατο γύρω το αττικό δειλινό, γλυκοχάραμα σάμπως, σάμπως γέλιο ορθρινό. Γύρω γύρω στο βράχο και η στεριά κι ο γιαλός όλα σα να ξυπνούσαν, καρτερώντας το φως, 10 καρτερώντας τον ήλιο· κι έλεες: —Τώρα θα βγει! Κι ενώ πέθαινε η δύση, γλυκανθούσε κι η αυγή. Καρτερούσες του κράχτη πετεινού τη λαλιά. Σιταρήθρα, στα ύψη! Πρωί. Τον ύμνο, πουλιά! Χαράς μήνυμα ο κόσμος. Φώναξέ το. Μεθούσες. 15 Και τη γλύκα του σύκου του δροσάτου ποθούσες. Και σαν όνειρο η πλάση που ή ξυπνός ή κοιμάσαι, όνειρο είναι, το ξέρεις, και μ’ αυτό θέλεις να ’σαι. Α! μα τί όνειρο, τί ώρα στο πλευρό σου η ζωή μονοκόμματη και ίδια και άλλη, βράδυ, πρωί! 20 Και δεν ξέρω, όταν πόθος βράχος πλάι σου κρατεί με, στο βασίλεμ’ αν γέρνω, στο ξημέρωμ’ αν είμαι. |
