Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
5
Μα ούτε πια τα ποτάμια λυρικά, μήτ’ η ορμή που πλατιά κατεβάζει, συνεπαίρνει, κρατεί, ξεριζώνει, ανταμώνει, ξεχωρίζει, κυλά στου θυμού της το διάβα, στη ροή της θρασά 5 τί κορμιά, τί κοτρόνια, και τί φύλλα χλωρά, ανυπόταχτα, υπάκουα, στοχασμένα, ορατά! Πια δε θέλω τα πλήθια ζωγραφίσματ’ —ακούς;— που στολίζουν παλάτια, που πλουτίζουν ναούς, το κοντύλι το θάμα που προστάζει κι ανθεί 10 το γυμνότατο τοίχο σαν πολύβλαστη γη. Πια δε θέλω στον προύντζο να στυλώσω χυτούς ή να σπείρω στην πέτρα θεούς, ήρωες, θνητούς. Για το χέρι σου θέλω στο χρυσό στο μικρό δαχτυλίδι να δέσω το ρουμπίνι πυρρό. |
