«Τα καθαρώς πολιτικά δημοσιεύματά του τοποθετούνται σε μια πρώτη ομάδα με επίκεντρο τον φθίνοντα αιώνα: έχουμε την "Αδελφική Διδασκαλία", το 1798, όπου μνημονεύεται με κατάνυξη και η εθνική εξόρμηση του Ρήγα. είναι απάντηση στην "Πατρική Διδασκαλία" του οικουμενικού πατριαρχείου. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται ένα "Άσμα πολεμιστήριον" σε στίχους (1800), ένα "Σάλπισμα πολεμιστήριον" (1801), ένας διάλογος που επιγράφεται "Τι πρέπει να κάμωσιν οι Γραικοί κατά τας παρούσας περιστάσεις. Διάλογος δύο Γραικών, όταν ήκουσαν τας λαμπράς νίκας του αυτοκράτορος Ναπολέοντος" (1805). Με το ίδιο πνεύμα, καρποί των ίδιων ανησυχιών, είναι μια γαλλική μετάφραση των "Χαρακτήρων" του Θεοφράστου, αφιερωμένη στους Επτανησίους (1799), η μετάφραση του έργου του Βεκκαρία "Dei delitti e delle pene" (1802), και, τέλος, το περίφημο δοκίμιό του που ανακοινώθηκε από αυτόν γαλλικά, σε γαλλικό ακροατήριο με τον τίτλο "Mémoire sur l'état actuel de la civilisation dans la Grèce" (1803). […]
Στο μεταξύ όμως έχει αρχίσει η άλλη μεθοδική προσπάθεια, οι εκδόσεις αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων: Ιπποκράτης (1800), Ηλιόδωρος (1804), Αιλιανός και άλλοι (1805), Ισοκράτης (1807), Πολύαινος (1809). Συνεχίζει με Πλούταρχο, Όμηρο, Ιεροκλή, Στράβωνα, Αισωπίους μύθους, Ξενοκράτη, Γαληνό, Μάρκο Αυρήλιο. Ο Κοραής είναι πολύ γερός φιλόλογος, με αληθινά ευρωπαϊκή φήμη στην εποχή του, και με εκδοτικές επιδόσεις για τις οποίες μένει ως σήμερα τιμημένος […]. Ενδιαφέρουσα είναι και η εκλογή των συγγραφέων με τους οποίους ασχολείται. εκεί θα λέγαμε ότι μάλλον εκφράζει τα χρόνια κατά τα οποία διαμόρφωσε την προσωπικότητά του: το πνεύμα του Διαφωτισμού. Δεν είναι η αισθητική, αλλά η ηθική θεώρηση των κειμένων η oποία πρυτανεύει στην επιλογή.»