«... πάνω στον πόνο μου μην προσθέτεις αδυσώπητες έγνοιες

και για το μέλλον μην προφητεύεις αγωνία αβάσταχτη.

Γιατί και οι αθάνατοι θεοί

δεν έταξαν για τους θνητούς πάνω στην ιερή γη

ούτε παντοτινή και ακατάπαυτη έχθρα 205

ούτε βέβαια και αγάπη·

οι θεοί χαρίζουν στους ανθρώπους στοχασμό

που έχει ορίζοντα την ημέρα.

Όσο για τις δικές σου τις μαντείες,

να δώσει ο μέγας Απόλλων, ο εκηβόλος, 210

να μη βγουν αληθινές όλες.

Αν όμως μου μέλλεται να δω τους γιους μου

ν᾽ αλληλοσφάζονται, αν έτσι όρισαν οι Μοίρες,

ας έρθει ο στυγερός θάνατος να θέσει τέλος στη ζωή μου τώρα,

προτού φτάσω να ιδώ τον πικρό στεναγμό 215

και το δάκρυ του ανελέητου πόνου,

να δω τους δυο γιους μου να πεθαίνουν μέσα στα μέλαθρα

ή την πόλη να δαμάζεται.

Ελάτε όμως γιοι μου, ακούστε τα λόγια μου, αγαπημένοι μου·

δείτε ποια λύση σας δείχνω:

ο ένας να έχει τα πατρικά δώματα 220

και να ζήσει πλάι στα νάματα της Δίρκης,

ο άλλος να σηκωθεί και να φύγει

παίρνοντας τα κοπάδια κι όλο το χρυσάφι του πατέρα σας,

να κρίνει ο κλήρος ποιος

—όποιος τραβήξει τον κλήρο πρώτος,

καταπώς θα ορίσουν οι Μοίρες.

Έτσι, πιστεύω, θα ξεφύγετε από το κακό ριζικό σας, 225

όπως προλέγει ο θείος μάντης,

αν θέλει αλήθεια ο γιος του Κρόνου

να σώσει το γένος και την πόλη του Κάδμου,

αναβάλλοντας καιρό πολύ το κακό που είναι γραφτό για τη γενιά σας». 230

Έτσι μίλησε η θεία γυναίκα, λέγοντάς τους λόγια μειλίχια,

γυρεύοντας να αποτρέψει τους γιους της από τον αλληλοσπαραγμό

μέσα στα μέλαθρα·

μαζί της προσπαθούσε ο μάντης Τειρεσίας· και εκείνοι επείσθηκαν.