Ανθολογίες
Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
των Θ.Κ. Στεφανόπουλου, Στ. Τσιτσιρίδη, Λ. Αντζουλή, Γ. Κριτσέλη
Λημματικός τύπος: "μ᾽"
- ΑΙΣΧ Αγ 270Ἀχαιῶν οὖσαν· ἦ τορῶς λέγω; χαρά μ᾽ ὑφέρπει δάκρυον ἐκκαλουμένη. εὖ γὰρ
- ΑΝΩΝ Μοιχ 43ἐκεῖνος, ὅ]πως μὴ πάλιν πλανῇ μ᾽ ἔρις. ὧδε μὲν . . . . . . . . .]καμαι τὰ ὧδε.
- ΑΡΙΣΤΟΦ Ορν 1494οἴμοι τάλας, ὁ Ζεὺς ὅπως μή μ᾽ ὄψεται. ποῦ Πεισέταιρός ἐστ᾽; ||
- ΑΡΙΣΤΟΦ Ορν 1506μὴ κάλει μου τοὔνομα· ἀπὸ γάρ μ᾽ ὀλεῖς, εἴ μ᾽ ἐνθάδ᾽ ὁ Ζεὺς ὄψεται. ἀλλ᾽ ἵνα
- ΑΡΙΣΤΟΦ Ορν 1506τοὔνομα· ἀπὸ γάρ μ᾽ ὀλεῖς, εἴ μ᾽ ἐνθάδ᾽ ὁ Ζεὺς ὄψεται. ἀλλ᾽ ἵνα φράσω σοι πάντα
- ΑΡΙΣΤΟΦ Ορν 1509σκιάδειον ὑπέρεχε, ἄνωθεν ὡς ἂν μή μ᾽ ὁρῶσιν οἱ θεοί. ἰοὺ ἰού· | 1510
- ΑΣΚΛΗΠ ΠΑ 7.170.3ἢν γάρ με κτείνῃς, τότε παύσομαι· ἢν δέ μ᾽ ἀφῇς ζῆν, κἂν διαθῇς τούτων χείρονα,
- ΑΣΚΛΗΠ ΠΑ 7.170.5τούτων χείρονα, κωμάσομαι· ἕλκει γάρ μ᾽ ὁ κρατῶν καὶ σοῦ θεός, ᾧ ποτε πεισθείς,
- ΕΥΡ Βακχ 452γὰρ ὢν οὐκ ἔστιν οὕτως ὠκὺς ὥστε μ᾽ ἐκφυγεῖν. ἀτὰρ τὸ μὲν σῶμ᾽ οὐκ ἄμορφος εἶ,
- ΕΥΡ Βακχ 466ἄγεις ἐς Ἑλλάδα; Διόνυσος αὐτός μ᾽ εἰσέβησ᾽, ὁ τοῦ Διός. Ζεὺς δ᾽ ἔστ᾽ ἐκεῖ τις
- ΕΥΡ Βακχ 496τόνδε παράδος ἐκ χεροῖν. αὐτός μ᾽ ἀφαιροῦ· τόνδε Διονύσῳ φορῶ. εἱρκταῖσί τ᾽
- ΕΥΡ Βακχ 498τ᾽ ἔνδον σῶμα σὸν φυλάξομεν. λύσει μ᾽ ὁ δαίμων αὐτός, ὅταν ἐγὼ θέλω. ὅταν γε
- ΕΥΡ Κυκλ 651τοῖσι δ᾽ οἰκείοις φίλοις χρῆσθαί μ᾽ ἀνάγκη. χειρὶ δ᾽ εἰ μηδὲν σθένεις, ἀλλ᾽ οὖν
- ΗΡΩΔ Μιμ 3.71τὴν χεῖρα πρὶν †χολῇ† βῆξαι. μή μ᾽ ἰκετεύω, Λαμπρίσκε, πρός σε τῶν Μουσέων καὶ
- ΗΡΩΔ Μιμ 3.78Λαμπρίσκε, λίσσομαι, μέλλεις ἔς μ᾽ ἐνφορῆσαι; μὴ ᾽μέ, τήνδε δ᾽ εἰρώτα. |
- ΘΕΟΓΝ Ελεγ 254ἀλλ᾽ ὥσπερ μικρὸν παῖδα λόγοις μ᾽ ἀπατᾷς.
- ΙΠΠΩΝ απ 115.15ταῦτ᾽ ἐθέλοιμ᾽ ἂ̣ν ἰδεῖ̣ν, ὅς μ᾽ ἠδίκησε, λ̣[ὰ]ξ δ᾽ ἐπ᾽ ὁρκίοις ἔβη, τὸ πρὶν
- ΙΣΟΚΡ 5.25[25] καίτοι μ᾽ οὐ λέληθεν ὅσον διαφέρουσι τῶν λόγων εἰς τὸ πείθειν οἱ λεγόμενοι
- ΚΑΛΛ ΠΑ 12.118.3τὴν προπέτειαν ἔα. ἄκρητος καὶ ἔρως μ᾽ ἠνάγκασαν, ὧν ὁ μὲν αὐτῶν εἷλκεν, ὁ δ᾽
- ΛΟΓΓΙΝ ΠΥψους 10.2ὐπακούει καὶ γελαίσας ἰμέροεν, τό μ᾽ ἦ μὰν καρδίαν ἐν στήθεσιν ἐπτόαισεν. ὠς
- ΛΟΓΓΙΝ ΠΥψους 10.2ἐπιρρόμ- βεισι δ᾽ ἄκουαι· †εκαδε μ᾽ ἴδρως ψυχρὸς† κακχέεται, τρόμος δὲ
- ΜΕΝ Δυσκ 500π[αῖ, τί το]ῦτ᾽; ἐρεθίζεις μ᾽ ὡσπερεὶ ἐπίτηδες. οὐκ εἴρηκά σοι πρὸς τὴν θύραν |
- ΟΜ Ιλ 6.487τι λίην ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ τίς μ᾽ ὑπὲρ αἶσαν ἀνὴρ Ἄϊδι προϊάψει· μοῖραν δ᾽
- ΟΜ Οδ 10.471δ᾽ ἤματα μακρὰ τελέσθη, καὶ τότε μ᾽ ἐκκαλέσαντες ἔφαν ἐρίηρες ἑταῖροι·
- ΟΜ Οδ 11.487ἀκαχίζευ, Ἀχιλλεῦ.» ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ᾽ αὐτίκ᾽ ἀμειβόμενος προσέειπε· «μὴ δή μοι
- ΟΜ Οδ 11.563καὶ ἀγήνορα θυμόν.» ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ᾽ οὐδὲν ἀμείβετο, βῆ δὲ μετ᾽ ἄλλας ψυχὰς
- ΟΜ Οδ 5.467ἐν ποταμῷ δυσκηδέα νύκτα φυλάσσω, μή μ᾽ ἄμυδις στίβη τε κακὴ καὶ θῆλυς ἐέρση ἐξ
- ΠΑΡΜ απ 1.2τ᾽ ἐπὶ θυμὸς ἱκάνοι πέμπον, ἐπεί μ᾽ ἐς ὁδὸν βῆσαν πολύφημον ἄγουσαι δαίμονος, ἣ
- ΣΑΠΦΩ απ 2.1δεῦρύ μ᾽ ἐκ Κρήτας ἐπ[ὶ τόνδ]ε·ναῦον ἄγνον, ὄππ[αι τοι] χάριεν μὲν ἄλσος |
- ΣΟΦ Αι 691ὑμεῖς δ᾽ ἃ φράζω δρᾶτε, καὶ τάχ᾽ ἂν μ᾽ ἴσως πύθοισθε, κεἰ νῦν δυστυχῶ,
- ΣΟΦ ΟΤ 951γυναικὸς Ἰοκάστης κάρα, τί μ᾽ ἐξεπέμψω δεῦρο τῶνδε δωμάτων; ἄκουε τἀνδρὸς
- ΣΟΦ ΟΤ 958σημήνας γενοῦ. εἰ τοῦτο πρῶτον δεῖ μ᾽ ἀπαγγεῖλαι σαφῶς, εὖ ἴσθ᾽ ἐκεῖνον
- ΣΟΦ ΟΤ 1013λάβῃς; τοῦτ᾽ αὐτό, πρέσβυ, τοῦτό μ᾽ εἰσαεὶ φοβεῖ. ἆρ᾽ οἶσθα δῆτα πρὸς δίκης
- ΣΟΦ ΟΤ 1021ἐγώ. ἀλλ᾽ ἀντὶ τοῦ δὴ παῖδά μ᾽ ὠνομάζετο; δῶρόν ποτ᾽, ἴσθι, τῶν ἐμῶν χειρῶν
- ΣΟΦ ΟΤ 1025ἀπαιδία. σὺ δ᾽ ἐμπολήσας ἢ τυχών μ᾽ αὐτῷ δίδως; εὑρὼν ναπαίαις ἐν Κιθαιρῶνος
- ΣΟΦ ΟΤ 1039ἐμοῦ λῷον φρονεῖ. ἦ γὰρ παρ᾽ ἄλλου μ᾽ ἔλαβες οὐδ᾽ αὐτὸς τυχών; οὔκ, ἀλλὰ ποιμὴν
- ΣΟΦ ΟΤ 1067σοι λέγω. τὰ λῷστα τοίνυν ταῦτά μ᾽ ἀλγύνει πάλαι. ὦ δύσποτμ᾽, εἴθε μήποτε
- ΣΤΡΑΤΩΝ Φοιν απ 1.5πάρεστιν· ὡς εἰσῆλθε γάρ, εὐθὺς μ᾽ ἐπηρώτησε προσβλέψας μέγα· «πόσους κέκληκας
- ΣΤΡΑΤΩΝ Φοιν απ 1.30τὰ λοιπά μοι». «Ὁμηρικῶς γὰρ διανοεῖ μ᾽ ἀπολλύναι;» «οὕτω λαλεῖν εἴωθα.» «μὴ
