Εγύρισε τες πλάτες του· φεύγει, φεύγει ο προδότης· αλαμπή σέρνει τ’ άρματα φαρμακερά, το στήθος του 5 έγινεν άδης.

Τον σταυρόν και τους Έλληνας άφησ’ οπίσω, εξάπλωσεν αδελφικώς την χείρα του στους Τούρκους, κι επροσκύνησε 10 βάρβαρον νόμον.

Τον συντροφεύει ολόμαυρον μέγα εναέριον σύγνεφον· κρέμεται ακόμα ατίνακτον αστροπελέκι επάνω του, 15 κι άγρυπνος μοίρα.

Ω Βαρνακιώτη· τρέχεις, και ο κτύπος των ποδών σου αντιβομβεί, ωσάν να ’τρεχες επί τον κούφιον θόλον 20 βαθείας αβύσσου.

Αν κοπιασμένος πέσεις ν’ αναπαυθείς στα χόρτα, η τιμωρός συνείδησις με σε πλαγιάζει αλλάζουσα 25 τα χόρτα εις δράκοντας.

Το φως εσύ αποφεύγεις της ημέρας, φοβούμενος μήπως των προδομένων ανθρώπων σε ξανοίξουσιν 30 οι μακραί σπάθαι.

Κράζεις την νύκτα, κι έρχεται· αλλά εις το σκότος μέσα τυλιγμένους φαντάζεσαι εχθρούς αρματωμένους, 35 και ως άφρων μένεις.

Αν μαυροφορεμένης χήρας, αν βρέφους θρήνον ορφανικόν ακούσεις, τρέμεις, και το ποτήρι σου 40 πέφτει σχισμένον.

Αν της χαράς τον γέλωτα ιδείς εις φιλικόν δείπνον περιπετώμενον, απ’ ίδρωτα θανάτου 45 στάζουν τα φρύδια σου.

Ω, ποίαν ζωήν ηγόρασες προδότα Βαρνακιώτη! και τί έλπιζες; το θείον διά τους ομοίους σου τέτοια 50 δώρα ετοιμάζει.

Αν ήθελες χρυσάφι— πολύν εις τας βαρβάρους αγαρηνάς σκηνάς με το σπαθί εις το χέρι 55 εύρισκες πλούτον.

Πληγωμένος απ’ ύβριν Ελληνικών στομάτων αν ήθελες εκδίκησιν— η καλυτέρα εκδίκησις 60 είναι η συμπάθεια.

Μέγα, λαμπρόν εάν ήθελες όνομα, και περνώντας εσύ κάθε οφθαλμός με θαυμασμόν να στρέφεται 65 παρατηρώντάς σε

Σφαλερόν δρόμον, άθλιε, εδιάλεξας· οι Έλληνες που επρόδωσας θαυμάζονται από την οικουμένην 70 κι ήρωες καλούνται.

Και καταφρονημένος Ο Βαρνακιώτης έγινε.— Γύρευε από την μοίραν σου κρυπτόν να σου χαρίσει 75 τάφον εις όλους.