Το πνεύμα μου σκοτίζεται· η γη υπό τα ποδάρια μου γέρνει· αθελήτως τρέχω ωσάν από μίαν ράχην 5 βουνού, εις λαγκάδι.

Με σέρνει η τύχη. Ω, πόση νύκτα εμαζώχθη αυτούθε και φόβος, όπου πέφτοντας εμβαίνω· σπήλαιον είναι 10 ή χάσμα του άδου;

Ελύθησαν οι άνεμοι· σφοδροί, σφοδροί εδώ μέσα ως φουσκωμένα, χύνονται, ποτάμια από πολλά 15 χειμέρια νέφη.

Στον θόρυβον σηκώνονται, φωναί συχναί και ασήμαντοι, ως μακράν εις την θάλασσαν στεναγμοί πνιγομένων 20 μυρίων ανθρώπων.

Βλέπω, βαθιά, μίαν σπίθα· πλησιάζει· μεγαλώνεται· ωσάν κύκλος αμέτρητος, ως πέλαγος φλογώδες 25 εμπρός μου απλώθη.

Ελεεινά ναυάγια πλέουσιν αυτού. Μεγάλον κορμί νεοσπαραγμένον περνάει, και ως σώμα φαίνεται 30 μίας βασιλίσσης.

Ω Ελλάς!… —Ιδού χιλιάδες παιδιών έτι εις τα σπάργανα περνάουν, κι εις κάθε στήθος ένα μαχαίρι στέκεται 35 καταχωσμένον.

Κοράσια, ιδού, μητέρες περνάουν. Έλαμπον πρώτα τα πλήθη αυτών σαν άστρα· εχαίροντο, και τ’ άρπαξε 40 θανάσιμη ώρα.

Έχουσι των στεφάνων τους μαδημένα τα ρόδα, γυμνά τ’ άσπρα βυζία τους, μιασμένα από τα χείλη 45 αγρίων βαρβάρων.

Νά, και οι σωροί περνάουσι των μαχίμων ανθρώπων, ένδοξοι ναύται, αείμνηστοι, ανδρείοι στρατιώται 50 κι ήμερος όχλος.

Ματαίως το ακονισμένον εγύμνωσαν σπαθί τους· δάφνας ματαίως εμάζωξαν· πάσαν ελπίδα ο άνεμος 55 έξαφνα επήρε.

Έρημη τώρα η θάλασσα είναι· και ιδού μακρόθεν, ως νέφη εις τον ορίζοντα εσπερινόν, ξανοίγω 60 γην και νησία.

Εγκρημνισμέναι πόλεις φαίνονται αυτού, και λείψανα πύργων, ναών, χωρίων· άροτρα, βάρκες και άρματα 65 ημελημένα.

Ζώντα δεν βλέπω· ούτ’ άφησε καν ένα η σκληρά τύχη επάνω εις τέτοιον θέατρον, τ’ έθνους να κλαίει την άωρον 70 τρισάθλιον μοίραν.

Μεγάλη, τρομερή, με τα πτερά απλωμένα, καθώς αετός ακίνητος, κρέμεται στον αέρα 75 ψηλά η Διχόνοια.

«Εγώ,» φωνάζει, «εγώ από τον κόσμον έσβησα ένα λαόν· και ταύτην την γην εξολοθρεύσασα 80 τώρα εορτάζω.»

Ούτως ειπούσα η δύσφημος, χύνει, από δύο ποτήρια αίμα και πορφυρίζονται πάντες οι ουράνιοι κάμποι, 85 η γη και οι νήσοι.

Ελύθη, ελύθη ως όνειρον το φάσμα. Καθαρότατος ο αέρας καταβαίνει και δροσίζει τα χείλη μου 90 και την ψυχήν μου.

Ω Ελλάς! —ω πατρίς μου! ελπίδων γλυκυτάτων μήτηρ! σε βλέπω ακόμα ζώσαν και μαχομένην, 95 και αναλαμβάνω.

Φύγε, φύγε τον κίνδυνον, διά τον σταυρόν που πλύνεις με τ’ αίμα σου· διά τ’ όνομα της ιεράς των τέκνων σου 100 ελευθερίας.

Έως σήμερον σε ωφέλησαν του νοός η θεόπνευστος φλόγα, και τα μεγάλα, ανέλπιστα, αναρίθμητα 105 έργα, και η δύναμις.

Αλλ’ έφθασεν η ημέρα κινδύνου· η δοξασμένη δάφνη της κεφαλής σου τρέμει· κι ο εχθρός προσέχει 110 να την αρπάξει.

Μάθε ότι εις τους χορούς των πολέμων, ως έσωσεν η ανδρεία τον στρατιώτην, ούτω εις αυτούς η ομόνοια 115 σώνει τα έθνη.