Δέσποινα, κανένα φόρεμα τη γύμνια μου δε φτάνει να σκεπάσει, η μοναξιά μου είναι σαν τ’ άδειο, σαν τ’ αλόγιστο 5 χυμένο προτού νά ’ρθει η πλάση, η αρρώστια μου βογκάει σαν τα μεγάλα δάση καθώς τα δέρνει η μπόρα. Ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε κι η ώρα. Εσύ παρθένα, εσύ μητέρα, 10 κι από δροσιά κι από κελάηδισμα στάλα του αιθέρα, ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε κι η ώρα. Πρόστρεξε. Μυροφόρα, μονάχα εσένα πίστεψα 15 και λάτρεψα μονάχα εσένα από τα πρωτινά γλυκοχαράματα κι ώς τώρα μες στα αιματοστάλαχτα μιας οργισμένης δύσης. Δέσποινα, στήριξέ μ’ εσύ και μη μ’ αφήσεις.

20 Δέσποινα, βήμα δεν έχω μήτε φτέρωμα, με γονατίζει το στοιχειό της θλίψης, Υψώσου ποιός μού λέει; δε δύναμαι, δύνασαι κάτου εσύ ώς εμέ να σκύψεις; 25 Ρίξε αποπάνου σου, στους αθανάτους τη θεόπρεπη παράτησε αλουργίδα του Ολυμπίου, έλα, κατέβα ολύγυμνη, βαφτίσου στον Ιορδάνη του δακρύου, 30 κι ύστερα κρύψε το τρανό κορμί το ηλιόχαρο στη σκέπη τη γαλάζια της Αειπάρθενης, που είν’ η χαρά των ασκητών και των μαρτύρων. Δεν είσ’ εσύ των εθνικών ηδονοπλάστρα η Μούσα, της πλαστικής και της σκληρής 35 χαρά δεν είσαι η Πιερίδα, του σπλάχνους του τρανού τη βαθιογάλανη φορείς εσύ πορφύρα κι από του θρήνου κατεβαίνεις την πατρίδα. Α! Δείξου στο μικρό και στον ανήμπορο, 40 και δείξου καθώς δείχνεσαι στους ταπεινούς, και φτάσε καθώς φτάνει στους αμαρτωλούς, και δείξου καθώς δείχνεται στους σκλάβους η αγια-Λεούσα.

Άκου, ένα σκούσμα τον αέρα σπάραξε· 45 ποιός κλαίει; Κοίτα, βροχή από λάβα βρέχει ένας θειαφότοπος· τί καίει; Έλα κοντά, ένας ίσκιος αργοσάλεψε, και λέει: 50 Του τραγουδιού σου δε γυρεύω πια το θρίαμβο, μηδέ τον κόσμο τον ολάκριβο, τη Λύρα, μηδέ τη μοίρα του δοξασμένο διαλεχτού σου, Δέσποινα! Λυπήσου, 55 και πλάσε μου, και στείλε μου έναν ύπνο ήσυχο ήσυχο, με του παιδιού το γλυκανάσασμα, μαζί σου.