—Σάμπως εμείς απ’ την καρδιά δεν είμαστε της Φύσης; Και σαν πνοές δεν είμαστε κι από παντού δεν πνέμε; Και δε χαλάμε σα σεισμοί και σα φωτιές δεν καίμε; Σαν τα πελώρια βύσσινα δεν είμαστε της δύσης 5 και σαν τα ρόδα της αυγής; Πάντα καθώς μαυρίζουν στ’ άσπρα χωράφια του χαρτιού τ’ άνθια μας δεν αξίζουν τα περιβόλια, τα βουνά, τις άκρες, τα ρουμάνια, χλωρά και σαν ακουμπιστά στα γαλανά τα ουράνια; Δεν είμαστε σαν τη ζωή της θάλασσας που είν’ όλη 10 ταξίδι, σάλεμα, δροσιά, φουρτούνα, αραξοβόλι; Τους φλοίσβους δεν τους έχουμε, τους βόγκους και τους βρόντους, και σαν τους πολυόμματους δεν είμαστε δρακόντους; Κι ακόμα σαν τα σύγνεφα δεν είμαστ’ αεροπλάνα με το θυμό της αστραπής, με της βροχής το μάννα; 15 Δεν είμαστε σαν τα ψηλά παλάτια με τα μύρια, πάντ’ ανοιχτά σε μάκρητα και τόπους, παραθύρια; Βοήθεια εμείς δεν είμαστε για να το κατεβάσεις τ’ άλλο, το μέγα της ζωής βιβλίο, τ’ ολόγυρά σου; Τάχα κι εμείς δεν είμαστε σαν τα στοιχειά της πλάσης, 20 σαν τις νεράιδες της στεριάς, του πέλαγου, του δάσου; Του κόσμου εμείς δε φέρνομε τις δέσποινες Ιδέες πίσω απ’ τα μύρια αλλάσματα πάντα ίδιες, πάντα νέες;