Δυστυχισμένα πλάσματα της πλέον δυστυχισμένης φύσεως, τελειώνομεν ένα θρήνον και εις άλλον 5 πέφτομεν πάλιν.

Ημείς κατεδικάσθημεν άθλιοι, κοπιασμένοι, πάντα να κατατρέχομεν, αλλά ποτέ δεν φθάνομεν 10 την ευτυχίαν.

Ίσως (αν δεν με τρέφει ματαία ελπίς) ευρίσκεται μετά τον θάνατόν μου γλυκυτέρα ζωή 15 και με προσμένει.

Όμως, διατί έαν έσπειρε παντού εις την οικουμένην την χαράν με την θλίψιν του επουρανίου πατρός 20 το δίκαιον χέρι·

Διατί κι εδώ όπου μ’ έρριψεν εις την αέριον σφαίραν, μίαν να μην εύρω τρέχουσαν διά με, μόνην μίαν βρύσιν 25 παρηγορίας;

Βρύσιν! – Και τα θαυμάσια της Αρετής αέναα νερά δεν βλέπω; Χύνονται ποταμηδόν τριγύρω μου, 30 την γην σκεπάζουν.

Ω θνητοί, ποτισθείτε. Έαν το θείον πίετε ρεύμα, ο πόνος με δάκρυα την τράπεζαν, το στρώμα σας 35 ας βρέξει τότε.

Ας έλθει τότε, ας έλθει να σας περικυκλώσει με σκοτεινά, βρονταία, πεπυκνωμένα σύννεφα 40 η δυστυχία.

Μία δύναμις ουράνιος εις την ψυχήν σας δίδει πτερά ελαφρά, και υψώνεται λαμπρόν το μέτωπόν σας 45 υπέρ την νύκτα.

Από τα ολύμπια δώματα δροσερόν καταβαίνει χαράς, ελαίου φύσημα, και στεγνώνει τα δάκρυα, 50 τον ίδρωτά σας.

Εκεί όπου επατήσατε ιδού οι καρποί φυτρώνουν, και τ’ άνθη ιδού σκορπίζουσι τα κύματα ευτυχή 55 της μυρωδίας.

Της Φιλίας οι Χάριτες, και του Υμεναίου, συμπλέκουσι χορών πλουσίους στεφάνους· βωμόν έχουν τον θρόνον σας 60 και τον δοξάζουν.

Αν εις δικαίους έλθητε πολέμους, ή ένα μνήμα, μνήμα τίμιον ευρίσκετε, ή των θριάμβων τ’ άσματα, 65 και τα κλωνάρια.

Τα πολύχρυσα πέπλα, και τ’ αρώματα ο Πλούτος, γλυκύ η Σοφία το φίλημα σας χαρίζει έαν είναι 70 με σας η ειρήνη.

Ω Αρετή! πολύτιμος θεά, συ ηγάπας πάλαι τον Κιθαιρώνα, σήμερον την γην μη παραιτήσεις, 75 την πατρικήν μου.